Σπύρος Δ. Ζαβογιάννης: «Η διαχρονική παρουσία της γυναίκας, στην ζωή των εδώ διαβιούντων Ακαρνανικών πληθυσμών, από τα πανάρχαια χρόνια και αυτή την προσφορά του γυναικείου κόσμου στην αιώνια πόλη της Αλυζίας».

Πριν κάνουμε τον παρακάτω σύντομο προλογισμό του κειμένου του φίλου μας Σπύρου Δ. Ζαβογιάννη, το διαβάσαμε προσεκτικά και μιλήσαμε μαζί του.

Ο Σπύρος Ζαβογιάννης, ένας απλός λαϊκός άνθρωπος, ιστοριοδίφης εδώ και πολλά χρόνια, ο οποίος δηλώνει ότι δεν διεκδικεί τον τίτλο του ειδικού, με τον μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο έκφρασης που διαθέτει, γράφει και περιγράφει πολύ εκφραστικά και γλαφυρά, καταφέρνοντας με ένα τρόπο μαγικό να σε μεταφέρει στην εποχή για την οποία αναφέρεται.

Ακολουθεί τις νόρμες της μυθοπλασίας, προσπαθώντας να αναπαραστήσει και να πλησιάσει την πραγματικότητα του θέματος το οποίο εξιστορεί.

Ακάθεκτος και με ένα μοναδικό πάθος και με μία αξιοθαύμαστη ενέργεια, συνεχίζει την όλη του συγγραφική προσπάθεια εδώ και πάρα πολλά χρόνια, επιθυμόντας κάθε φορά να µας παρουσιάσει και κάποιο διαφορετικό θέμα, το οποίο εμπεριέχει πάντα ένα προβληματισμό. Αυτή την φορά θέλησε να αναφερθεί στην διαχρονική παρουσία της γυναίκας και στην εν γένει προσφορά της στους εδώ ζώντες Ακαρνανικούς πληθυσμούς, από τα πρώτα χρόνια που δηλώνουν παρουσία σε τούτα τα χώματα της περιοχής της Αλυζίας, κι αυτό φυσικά τραβάει σε απύθμενο βάθος χρόνου όπως χαρακτηριστικά µας δήλωσε.

Η γυναίκα είναι ο θεµατοφύλακας των παντοδαπών παραδόσεων, αυτή τις διατηρεί κατά κύριο λόγο, τις εμπλουτίζει, τις αναπαράγει και τις καθιστά ένα πολύτιμο εργαλείο στην καθημερινή πρακτική. Ένα πολύτιμο κεφάλαιο πείρας και πρακτικής φιλοσοφικής γνώσης.

Όπως μας ανέφερε, αυτή η εργασία καλύπτει ένα άλλο κενό στην πολυσέλιδη εργασία του "Διαχρονική προβληματική του ανθρώπου”, δίνεται όμως σε περίληψη και δεν απηχεί ακριβώς την σκοπιμότητα για την οποία έχει γραφεί. Είναι πολυσέλιδη μελέτη ολοκληρωμένη όπως μας ανέφερε.

Έχουμε λοιπόν την χαρά και την τιμή να δημοσιεύσουμε το σχετικό άρθρο στο Blog μας και θεωρούμε ότι κρίνεται άξιο να αναγνωστεί. Προσδοκούμε να έχουμε την περαιτέρω συνεργασία του και τον ευχαριστούμε πολύ.

Του Σπύρου Δ. Ζαβογιάννη.

Θέμα: ‘’Η διαχρονική παρουσία της γυναίκας, στην ζωή των εδώ διαβιούντων Ακαρνανικών πληθυσμών, από τα πανάρχαια χρόνια και αυτή την προσφορά του γυναικείου κόσμου στην αιώνια πόλη της Αλυζίας’’. Κρίνεται μοναδική η προσφορά της και η όλη προσπάθειά της. Μια ιστορική και λαογραφική προσέγγιση.

Θα ήταν αδιανόητο να θεωρήσουμε την όλη προσφορά της γυναίκας και την εν γένει προσπάθεια της ξέχωρα από την καθόλου προσφορά της οικογένειας από τα πανάρχαια χρόνια. Η Ακαρνανική οικογένεια όπως και κάθε άλλη από τους γειτονικούς πληθυσμούς, είναι όντως πανάρχαια η παρουσία της κι αυτό δηλώνει και τονίζει ακριβώς την διαχρονική προσφορά της. Η γυναίκα προσέφερε τον συναισθηματικό της κόσμο στην οικοδόμηση του πολιτισμού.

Η οικογένεια για να μπορέσει να βρίσκει κάθε φορά τον βηματισμό της, για να μπορέσει να επιβιώσει κάτω από πολλές πολυποίκιλες αντίξοες και σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζει σε μια καθημερινή βάση, προσπαθεί να έχει συνεχώς λόγω των πολλαπλών κινδύνων και απειλών, τις αρχές της, τις αξίες της. Η κάθε γενιά οπωσδήποτε θα προσθέτει και ένα καινούριο λιθαράκι για την όλη επιβίωσή της και την όλη συγκρότηση της.

Είναι ένα κεφάλαιο το οποίο απαιτεί κάποια εξειδικευμένη προσέγγιση, γιατί δεν διαθέτουμε την ανάλογη πληροφόρηση για να τεκμηριώσουμε πλήρως αυτή την μελέτη, κυρίως στις απαρχές της εμφανίσεως της. Μας λείπουν τα στοιχεία εκείνα για την πρωταρχική εδώ εμφάνισή της και την εν γένει εξελικτική της πορεία.

Ζώντας για χιλιετηρίδες στα ψηλόρραχα Ακαρνανικά βουνά ή στα αβαθή των θαλασσών σε απάνεμους κόλπους, διάγουν επικίνδυνο βίο, λόγω των πολλαπλών αντιξοοτήτων και συνθηκών και επικινδύνων σε μια καθημερινή βάση. Αντιμετωπίζουν απειλές των αγρίων θεριών, που ενδημούν στην πλούσια Ακαρνανική πανίδα, αλλά και επικινδύνων στις μεταξύ τους αντιπαλότητες και αναμετρήσεις, γιατί όπως και αλλού τονίσαμε διακατέχονται από άγρια βάρβαρα ήθη, αλλά και απειλών φυσικών φαινομένων και φυσικών καταστροφών, όπου απειλείται και αυτή η ύπαρξη τους.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον και τις αντίξοες συνθήκες επιβίωσης, θα δείξει ακριβώς στην διαχρονική παρουσία της, την όλη της εφευρετικότητα και αποφασιστικότητα, κυρίως όμως στις απαρχές της ζωής της, ενεργούντων εξ᾽ ενστίκτου για χιλιετηρίδες πριν εισέλθουν στην σφαίρα του πολιτισμού. Προσδοκάει να βελτιώσει τους όρους επιβίωσής τους, βιώνει συνεχώς τον θάνατο σε μια πολύ συχνή βάση, γιατί το προσδόκιμο της ζωής των µελών της οικογένειάς της, λόγω των καθημερινών δραστηριοτήτων επιβίωσής τους, αλλά και - των συνθηκών που παραπάνω περιγράψαμε.

Αγωνίζεται να καλύψει τις πολλαπλές ανάγκες που κάθε φορά ανακύπτουν και δεν είναι λίγες και πολλές φορές αξεπέραστες.

Δίνει τον αγώνα της τον καθημερινό να μεγαλώσει την πολυπληθή οικογένειά της, γιατί θέλανε πολλά παιδιά για να διαθέτουν πολλά εργατικά χέρια, για να μπορούν πρωταρχικά να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους, ενεργώντας ομαδικά σε κάθε βήμα, εξερχομένων των χώρων εγκαταβίωσης τους, για να ασκήσουν τις κυνηγητικές τους δραστηριότητες, παλεύοντας εναντίον των άγριων θεριών.

Η εξέλιξη της οικογένειας, αλλά και αυτής της Φάρας και αυτού του Γένους, στα πρώτα της κυρίως βήματα, στις απαρχές της ζωής τους, βαδίζουν από το ένα στάδιο στο άλλο σε μια πολύ αργή πορεία προς την εξέλιξη, λόγω ακριβώς στέρησης γνώσεων και εμπειριών. Κάθε βήμα που πραγματοποιούν προς την αλλαγή της καθημερινότητάς τους, απαιτούνταν μεγάλα χρονιά διαστήματα. Η γυναίκα, καθίσταται κάθε φορά εφευρετική για να μπορεί να αυτοενεργεί, να εισάγει καινοτομίες, όσο αυτό μπορεί να το πετύχει, κάνει κάθε φορά τις επιλογές της και έτσι μπορεί να διαβεί πορευόµενη ανάμεσα στις συμπληγάδες του βίου και προσπαθεί κάθε φορά να διέλθει µέσω της όλης υπευθυνότητά της, για να φέρει σε πέρας την πολυποίκιλη και πολυδαίδαλη αποστολή τας.

Στην Ακαρνανική οικογένεια, τα κορίτσια διαχρονικά από τα μικράτα τους δασκαλεύονται και παιδαγωγούνται, δοκιμάζονται στην πράξη να προσφέρουν, καταβάλλοντας άοκνες πολλές φορές μεγάλες προσπάθειες, χωρίς να εκφράσουν παράπονα ότι καταπονούνται. Δεν τις αφήνει η μάνα τους να χορτάσουν τον ύπνο, πάντα βαραίνει τα μάτια τους η αϋπνία. Αυτή η όλη υπερπροσφορά τους είναι κάτι το καταπληκτικό, κάτι το δύσκολο και πολλές φορές ακατόρθωτο. Αυτή η παιδαγωγική νοοτροπία μεταβιβάζεται από την μία γενιά στην άλλη, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της Ακαρνανικής οικογένειας.

Για να μπορέσουμε να μελετήσουμε την διαχρονική αυτή προσφορά σε όλα τα στάδια του οικογενειακού βίου και όχι µόνο, επειδή έχουμε πλήρη άγνοια όσον αφορά τις απόµακρες χρονικά περιόδους και αυτό είναι φυσικά απαγορευτικό λόγω του τεράστιου χρονικού βάθους που μας χωρίζει.

Μπορούμε να αντλήσουμε διάφορες γενικότερες πληροφορίες από τα διάφορα εγκυκλοπαιδικά έντυπα του πολιτισμού, όπως από το 6τοµο έργο του DYRANT: ‘’Ιστορία του πολιτισμού’’, από τον WELLS και από την ιστορία του πολιτισμού της UNESCO. Βέβαια δεν αναφέρονται στην περιοχή της Ακαρνανίας, αλλά οι παρατηρήσεις τους αγκαλιάζουν και την περιοχή μας, γιατί η όλη πρωτόγονη αυτή πορεία είναι κοινή, τουλάχιστον στις απαρχές της.

Αντλούμε από τις εγκυκλοπαίδειες αυτές του πολιτισμού πληροφορίες και μπορούμε να κατανοήσουμε τα πρώτα βήματα του Αρχανθρώπου στην επί της γης παρουσίας του. Οι πρώτοι αυτοί βηματισμοί του, έχοντας πολύτιμους βοηθούς τους αρχέγονους γυναικείους πληθυσμούς που εγκαταβίωναν μαζί του.

Η διάρθρωση αυτής της οικογένειας στις απαρχές της, έχει τον χαρακτήρα στην όλη την συγκρότησής της, τη μορφή της μητριαρχίας. Την όλη οργάνωση της ζωής της Φάρας και αυτού του Γένους, που στις απαρχές της εγκαταβίωναν εντός των σκοτεινών και υγρών σπηλαίων, αλλά και σε άλλους προστατευόμενους χώρους.

Η πιο μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, καταξιωμένη σε πείρα και εμπειρίες, αλλά και δυναμική, αναλαμβάνει να παίρνει όλες τις αποφάσεις πού αφορούν την όλη ζωή της οικογένειας, την όλη επιβίωσή της και αυτές θα πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλα τα μέλη των πρωτόγονων αυτών κοινωνιών.

Αν κάποιοι αμφισβητούν αυτή την διάρθρωση της Ακαρνανικής οικογένειας, όπως αυτή έφθασε ως τις μέρες μας, γιατί πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι πάντα η συγκρότησή της ήτανε πατριαρχική. Αλλά το τεράστιο βάθος χρόνου μας απαγορεύει να προβούμε σε οποιεσδήποτε παρατηρήσεις και αναθεωρήσεις, στερούμενοι πληροφόρησης.

Κατά γενική ομολογία την μακρά περίοδο της μητριαρχίας, θα διαδεχθεί η πατριαρχία, επίσης μακρά περίοδος συγκρότησης και διοίκησης αυτών των αρχέγονων πληθυσμών.

Εγκαταβίωναν όπως αναφερθήκαμε σε αυτούς τούς προστατευόμενους χώρους, εξερχόμενοι ομοθυμαδόν οπλισμένοι, µε πέτρες και ξύλα ασκούσαν τον κυνηγητικό βίο, αλλά ήτανε και καρποσυλλέκτες. Τα σφάγια τα κουβαλούσανε στην σπηλιά και εκεί επικεφαλής γυναίκα - αρχηγός πραγματοποιούσε καταμερισμό της τροφής. Δεν γνωρίζουμε το πώς αυτή η μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, όσο δυναμική και αν ήταν, μπορούσε να επιβάλλει τις αποφάσεις της στους απειθούντες και αυτό πρέπει να ήτανε πάρα πολύ δύσκολο, λόγω του βίαιου χαρακτήρα και το φιλέκδικο των πρωτόγονων αυτών ανθρώπων. Εντός των χώρων εγκαταβίωσης τους μπορούμε να καταλάβουμε, ότι οι διαφωνίες οι διχοστασίες και οι φονικές φιλονικίες ήταν συνεχείς και φτάνανε πολλές φορές στο απροχώρητο.

Οι δομές της όλης συγκρότησής της ήτανε πάρα πολύ αυστηρές, μεταβιβάζονταν από την μία γενιά στην άλλη, διαφορετικά πώς θα μπορούσαν να πορευτούν και να επιβιώσουν πράττοντας τις προγονικές καταβολές και παραδόσεις τους.

Η γυναίκα θα πρωτοστατεί την όλη οργάνωση αλλά και στις παραγωγικές δομές που θα ξεκινήσουν πολύ αργότερα, οι κτηνοτροφικές και γεωργικές ασχολίες, θα προσφέρει σε κάθε τομέα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής.

Παρόλη την προσφορά της και σαν θα φτάσουν στην αυγή του πολιτισμού, θα στερείται πολλών ακόμη και στοιχειωδών δικαιωμάτων, πάντοτε. Τα κορίτσια κλεισμένα εντός των προστατευόμενων χώρων που εγκαταβίωναν, εκεί θα εργάζονταν και θα προσφέρουν, ποτέ δεν μένουν άπραγα και άεργα.

Γνωρίζουν οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες φορτωμένες εμπειρίες, ότι η ζωή τους θα είναι πολύ σκληρή σαν θα στήσουν το δικό τους σπιτικό. Θα αποκτήσουν πολλά παιδιά, τα προπαιδεύουν κατάλληλα, όχι µόνο οι μανάδες, αλλά και οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες που ζούσαν µε την οικογένεια. Στους χώρους εγκαταβίωσης τους έπρεπε να εργάζονται να προσφέρουν στις ανάγκες της οικογένειας στις πολυποίκιλες οικιακές ασχολίες. Εργάζονται στον αργαλειό, στο πανάρχαιο αυτό βιοτεχνικό εργαστήριο όπου φτιάχνανε τα χοντρόρουχα αλλά και ασπρόρουχα, ότι είχε ανάγκη το σπιτικό. Αλλά υφαίνανε και τα προικιά τους, και θα επιδίδονταν και σε άλλες δραστηριότητες, που τις φορτώνανε εμπειρίες χρήσιμες για την περαιτέρω πορεία της ζωής τους.

Έπρεπε να τις καταστήσουν εργατικές, νοικοκυρές και να τις στολίσουν µε τα ηθικά νάματα των προγονικών Ακαρνανικών παραδόσεων. Αυτά ήτανε τα στολίδια τους και ο πλούτος τους. Δεν έπρεπε να γίνουν ράθυµες, αδιάφορες και τεμπέλες, γιατί στο νέο σπιτικό που θα έστηναν θα τις παρέδιναν την μάνα τους και τον πατέρα τους.

Από μικρές λοιπόν έπρεπε να σκληραγωγηθούν, γιατί η καθημερινότητά τους θα ήταν σκληρή, έπρεπε να πορεύονται μαζί με τους γονείς τους στην εξωτέρα, για να τις έχουν βοηθούς τους στις γεωργικές και κτηνοτροφικές ασχολίες.

Έπρεπε να μεταβούν στις κοντινές πηγές, στις κοντινές νεροσυρμές να γιοµίσουν τα αγγειά τους για να έχουνε νερό για το σπιτικό. Το ζύμωμα το πλύσιμο των ρούχων, το νοικοκυριό που ήτανε επιφορτισμένες αυτές, γιατί οι γονείς τους πορεύονταν στις διάφορες εξωτερικές εργασίες τους.

Η κάθε κοπέλα δεν θα μπορούσε να εκφράσει την γνώμη της για τον άνθρωπο που έπρεπε να παντρευτεί. Η γνώμη του πατέρα της ήταν νόμος, κάθε κουβέντα του δεν σήκωνε καμία αντίρρηση και αμφισβήτηση. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους ήτανε εν των ουκ άνευ. Πολλές από τούτες τις τσούπρες, κάτω από κάποιες συγκυρίες, μεγάλωναν τα μικρότερα αδέλφια τους, μεγάλωναν τα παιδιά τους κι αυτά τα εγγόνια τους. Είχανε να το λένε και να καυχιούνται στα γερατειά τους ότι εγώ έβγαλα τρείς γενιές. Αποκτούσαν πολλά παιδιά ήτανε όπως έλεγαν αυτά που τούς έδινε ο Θεός. Η πολυφαμελίτισσα μάνα κέρδιζε τον Παράδεισο.

Αν είχε αποκτήσει πολλά κορίτσια αυξάνονταν κατά πολύ οι υποχρεώσεις τους, έπρεπε να φτιάξουνε τα προικιά τους, να τις μεγαλώσουν όπως τονίσαμε µε αρχές, να γίνουν νοικοκυρεμένες και προκομμένες και προπάντων ηθικές, αυτά ήτανε τα στολίδια τους και τα χαρίσματα τους, με αυτά έπρεπε να πορευτούν στην καινούρια ζωή τους, ήτανε ξενογωνιές όπως τις αποκαλούσαν, γιατί κάποια στιγμή θα εγκατέλειπαν την πατρική εστία. Θέλανε να αποκτούν αρσενικά παιδιά και τα ονόμαζαν Δράκους, είχανε λιγότερες υποχρεώσεις.

Τυχερές οι κοπέλες εκείνες που ζούσαν οι μανάδες τους και έβρισκαν πεθερά στο νέο σπιτικό τους. Είχανε πολύτιμους βοηθούς στις καθημερινές πολλαπλές ενασχολήσεις τους, αλλά και πολύτιμους βοηθούς τους σε κάθε βήμα της ζωής τους, πολύ σημαντικό αυτό και για τις ίδιες και γι αυτή την οικογένεια τους. Γνώριζαν πάρα πολλές ιατρικές μεθόδους ίασης, χρήσης βοτάνων θεραπευτικών και άλλες μεθόδους, για ανακουφίζουν τους πόνους και να θεραπεύουν.

Είναι ένα πολύτιμο κεφάλαιο πρακτικής ιατρικής και φαρμακολογίας, μια γνώση που την απόκτησαν οι γενιές ζώντας επικίνδυνες και πολλές φορές επώδυνες καταστάσεις. Κάποιες μεγάλες σε ηλικία γυναίκες, αλλά και άνδρες ξεχώριζαν για την θυμοσοφία τους, για την όλη τους φιλοσοφία ζωής. Οι νέοι και οι νέες θήτευαν κοντά σε τούτους τους προγόνους τους από μικρή ηλικία και αποκτούσαν ένα μοναδικό τρόπο σκέψεως και επικοινωνίας.

Η Ακαρνανική οικογένεια οπωσδήποτε στην μακρά ιστορική της πορεία, διήλθε από πολλά στάδια αναπτύξεως και προσαρμογών, διήλθε από πάρα πολλά στάδια δημιουργίας και πολλών αστοχιών και αποτυχιών, όπως κάθε κοινωνία που πρέπει να βρει τον βηματισμό της, περιόδους γκρεμίσματος και καταστροφών των πολιτιστικών τους επιτευγμάτων, αλλά και περιόδους δημιουργικών εξάρσεων και οικογενειακής ευμάρειας.

Ο αλληλοεπηρεασμός από άλλους γειτονικούς πληθυσμούς, όπου διαγράφουν μια κοινή πορεία πορευόµενες στην καθημερινή βελτίωση των όρων της καθημερινότητάς τους, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός.

Αυτός ο αλληλοεπηρεασµός έπαιξε πάρα πολύ σπουδαίο ρόλο, για να αποκτούν εμπειρίες και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, που κάθε φορά παρουσιάζονται και ενσωματώνονται. Η μακροχρόνια πείρα και εμπειρία που στο διάβα των χιλιετηρίδων απέκτησε η Ακαρνανική οικογένεια, αυτοί οι πληθυσμοί θα έρθουν και θα κατοικήσουν στην αιώνια πόλη της Αλυζίας, μετά την ίδρυσή της από τον πρώτο οικιστή βασιλέα της, τον Σπαρτιάτη Ικάριο. Βέβαια θα έχουν εν μέρει αποβάλλει τα πρωτόγονα ένστικτα τους, θα μπορούν να ζουν και να βιώνουν οργανωμένο πολιτικό βίο, θα αλλάξουν στάση ζωής και νοοτροπίας.

θα είναι τεράστια η προσφορά της, φορτωμένες την πείρα των γενεών και το καταστάλαγμα εμπειριών χιλιετηρίδων, σε πάρα πολλά στάδια του βίου της και αυτή η μετασταλαγμένη γνώση αντανακλάται στην όλη οικογενειακή συγκρότηση.

Αυτές οι γυναίκες θα γεννήσουν, θα γαλουχήσουν και θα μεγαλώσουν την γενναία φύτρα των Ακαρνάνων – Αλυζαίων, είναι τα παιδιά τους που θα προασπίζουν κάθε φορά τα ιερά και τα όσια τους…. Πολλά από τούτα τα παλληκάρια θα πέσουν επί των επάλξεων των τειχών σε περίοδο απειλών και θα βάφουν πολλές φορές µε το αίμα τους τα ιερά Αλυζιακά τείχη, υπερασπιζόμενα την ιερή πόλη τους, τα πολιτιστικά τους επιτεύγματα, τις αξίες τους, αυτή την ίδια την ύπαρξή τους και αυτή την ύπαρξη της πόλεως τους.

Και όλα τούτα αντανακλώνται στην ανατροφή τους από τούτες τις μοναδικές γυναίκες, που κουβαλάνε διαχρονικά αυτές τις καταβολές.

Δυστυχώς όπως και αλλού τονίσαμε, λείπουν οι ανάλογες καταγραφές για να μπορέσουμε να αντλήσουμε εκείνες τις πληροφορίες για να εμπλουτίσουμε την μελέτη. Θεωρούμε λοιπόν ότι οι προσφορές τούτων των γυναικών ήτανε ανεξάντλητες ναι συνέβαλλαν τα μέγιστα στην πολιτιστική ανέλιξη και προκοπή αυτής της πόλεως στην τρισχιλιετή διαδρομή της.

Αυτές οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες ήταν και οι θεματοφύλακες των θρησκευτικών παραδόσεων, που αυτές σμιλεύτηκαν σε τεράστιο επίσης βάθος χρόνου και διήλθαν από πολλά στάδια αλλαγών και προσαρμογών και αναθεώρησης. Αυτές θα μεταλαμπαδεύσουν αυτή την πίστη που πάθε φορά ασπάζονται, στις νέες γενιές και θα πλέξουν γύρω από αυτή πολλά λατρευτικά δρώμενα.

Προσφεύγουν στους χώρους λατρείας, φέρνουν τις πολλές προσφορές τους, παρακολουθούν τις ιερουργίες που κάθε φορά λάμβαναν χώρα, προέβαιναν σε θυσιαστικές τελετές. Πολλά από τούτα τα θρησκευτικά δρώμενα θα καθιερωθούν και θα εμπλουτίζονται κάθε φορά και θα περάσουν στην χριστιανική εποχή. Είναι βασικό και ουσιαστικό και αυτό το κεφάλαιο, το οποίο κάθε φορά νοηµατοδοτεί την ζωή τους και της έδινε ένα άλλο περιεχόμενο.

Έχουμε από τον αθάνατο ποιητή τον Όμηρο, στο έπος του την Οδύσσεια, κάποιες πληροφορίες για την δραστηριότητα που ανέπτυσσαν οι γυναίκες στο Αλυζιακό βασιλικό ανάκτορο, με κεντρικό πρόσωπο την πριγκίπισσα Πηνελόπη, όπου στον γυναικωνίτη και στα ιδιαίτερα δωμάτια όπου συνεβρίσκονταν πολλές νεαρές γυναίκες και το υπηρετικό προσωπικό των ανακτόρων, και επιδίδονταν σε πάρα πολλές δραστηριότητες αλλά και όπως ήτανε φυσικό επιδίδονταν και σε καλλωπισμούς, φτιάχνανε ψιμύθια από διάφορα καλλωπιστικά βότανα και από άλλες ουσίες.

Επιδίδονταν στο χτένισμα των μαλλιών τους, τα οποία ποτέ δεν έκοβαν σεβόμενες τον πατέρα τους, και οι παντρεμένες και αυτούς τους συζύγους τους. Έπλεκαν τα μαλλιά τους κοτσίδες και τις έριχναν στο πίσω μέρος του σώματός τους. Στο υπερώο των είχε ιδρύσει η πανέμορφη Αλυζιωπούλα πριγκίπισσα σχολή κόμμωσης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιάννης Κορδάτος στον πρώτο τόμο της 10τοµης Ιστορίας της Ελλάδος και στον πρώτο τόμο της τα "Ομηρικά", μια συνήθεια που πέρασε και στις παρακατιανές γενιές, οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες ποτέ δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και καθισμένες στο λιακωτό, έπλεκαν αυτά τα μαλλιά τους κοτσίδες με μια μοναδική επιτηδειότητα.

Εδώ πάνω σε τούτους τούς ηλιόλουστους χώρους, όπου διέθεταν και μια μοναδική κατόπτευση, ο καθένας που επισκέπτεται αυτούς τούς χώρους αποζημιώνεται. Ανέβαιναν σε τούτα τα γυναικεία δωμάτια, στα οποία μαζεύονταν πολλά κορίτσια και οι φωνές και τα γέλια τους πρόδιναν το χτύπο της καρδιάς τους.

Συνευρισκόμενες και µε μεγάλες σε ηλικία γυναίκες των βασιλικών ανακτόρων, θα αναπαράγουν τις προγονικές παραδόσεις, κάτι σημαντικό και ουσιαστικό για τούτο το λαό. Εδώ στον γυναικωνίτη, αυτές οι φορτωμένες πείρα και γνώση γυναίκες μεταφέρουν αυτές τις καταβολές τους κι έτσι μπορούσαν να τα προφυλάξουν από πάρα πολλές κακοτοπιές.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και από άλλους αρχαίους ιστορικούς, αλλά και κάποιους μελετητές, ότι η πριγκίπισσα Πηνελόπη ήταν μια πανέμορφη κόρη, πρώτη εξαδέλφη της ωραίας Ελένης, ήτανε προικισμένη με μοναδικά χαρίσματα, τα οποία πέρασαν στον διαχρονικό θαυμασμό των γενεών και για να εντυπωσιαστούν γύρω από τα προτερήματα αυτής της Φάρας.

Η ανατροφή της και οι αιώνιες αυτές καταβολές που την στόλιζαν, ήταν έργο της μητέρας της Πολυκάστης, της οποίας η καταγωγή της ήτανε από το Δήριο της Κομποτής (σύμφωνα με εργασία του Σπύρου Μήτση), όπου αυτές οι ορεσίβιες γυναίκες κρατούσαν τις παραδόσεις ανόθευτες. Η ωραία πριγκίπισσα μαζί με τις φίλες της φτάνανε στις κοντινές νεροσυρµές, όπως αυτή η πηγή της πάνω Καντήλας, όπου ακόμα τρέχει το νερό από εκείνα τα πανάρχαια χρόνια, γιομίζανε τις στάμνες τους και τις φέρνανε στο παλάτι.

Αραδιάζανε στους κήπους του παλατιού, όπου γιομίζανε τα καλάθια τους φρούτα και στα χέρια τους κρατούσαν πολύχρωμα λουλούδια, για να στολίσουν το ανάκτορο και να ευωδιάζουν τους χώρους συνευρέσεώς τους.

Κρατούσαν την Ιερή Εστία των ανακτόρων αναμμένη συνεχώς, θέλανε τούτη την Θεά, προστάτιδα της κατοικίας τους.

Το κεφάλαιο αυτό της γυναικείας παρουσίας και προσφοράς στην πόλη της Αλυζίας είναι όντως τεράστιο και το προσεγγίζουμε με μια μυθοπλασία, η οποία όπως νομίζουμε δεν απέχει και πολύ της πραγματικότητας.

Οι κοπέλες ψημένες στο καμίνι των Αχαϊκών και αργότερα των Δωρικών παραδόσεων, διέπονται από αρχές μοναδικές, διαθέτουν μια έμφυτη Παιδεία, την οποία σήμερα αναζητούμε. Βέβαια είναι πάρα πολλά τα πλεονεκτήματα τούτης της Φάρας, οπωσδήποτε υπάρχουν και μειονεκτήματα, όπως σε κάθε γειτονικό πληθυσμό.

Δυστυχώς πολλά άλλαξαν στην διαδρομή του χρόνου, πολλά τα πήρε το ποτάμι της λήθης και τα οδήγησε στο Πέλαγος της λησμοσύνης. Σε τούτο το λαό λειτουργούσε περισσότερη η λησμοσύνη από την μνημοσύνη, αυτή ήταν η μοίρα του τόπου µας.