 |
| Willy Ronis - Le petit parisien, 1952 |
Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας.
Βγάλε το σκασμό! Σαν να την ακούω τη φωνή, κραυγή ωχαδερφισμού που και αν δεν ειπώθηκε ποτέ πλανιέται στον αέρα. Ήχος καμπάνας που σπάει το τύμπανο. Ουρλιαχτό και ηχώ πηγαδιού που δεν λέει να κοπάσει.
Μα και συ ρε μπαμπά τι θες και μιλάς;
Να σου πω καλή μου! Τα πρώτα μου χρόνια μακριά από το χωριό, στον υγρό τοίχο εκείνης της ισόγειας κάμαρης στα Λιόσια είχα κρεμασμένα δυο καδράκια, τίποτε άλλο: στο ένα ταύτιζα την ευτυχία (μου) με το χαμόγελο του πιτσιρικά που του αρκεί μια φρατζόλα ψωμί, και στο άλλο ζήλευα εκείνον τον άνθρωπο που περιέγραψε ο Κίπλινγκ στο ποίημά του. Όταν χάνομαι πάω πίσω σ´ αυτά τα καδράκια. Αυτά «προσκυνάω»! Δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα, αλλά αυτά είναι οι πυξίδες μου!
Ένας φίλος μου είπε ότι θέλουμε αλλαγή προτύπων. Τον θαυμάζω για το ψυχικό του σθένος, για την πορεία που χάραξε πιστός στις αξίες του! Για αυτό μιλάω. Που ξέρεις μπορεί κάποιοι να ακούσουν και να ξεθάψουν τα δικά τους καδράκια, τις δικές τους χαμένες αξίες.
Εμένα με λες άνετα «βολεμένο». Έτσι ονόμασε όσους στεκόμαστε εμπόδιο στην αδικία ένας (τουλάχιστον) δημοτικός σύμβουλος! Όμως ντρέπομαι για τη βολή μου, και ας την απόκτησα τίμια, ντρέπομαι για απλά πράγματα: που μπορώ να παω διακοπές, που πάω σε μια καλή ταβέρνα. Ντρέπομαι … μου έρχονται στο νου δυο φράσεις του Αριστοτέλη που λένε: δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν βλέπεις γύρω σου το μαρασμό, και ακόμα ότι η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση!
Με άλλα λόγια, ότι και να έχει κανείς δεν είναι ευτυχισμένος όταν οι άνθρωποί του, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, οι χωριανοί του υποφέρουν. Και είναι υποχρεωμένος να μην ανέχεται, τη κλοπή, την αδικία, τη διαφθορά γιατί αλλιώς γίνεται συνεργός!
Και αν αναγνώστη μου έφτασες ως εδώ και δεν ξέρεις γιατί μιλάω, λέω για αυτό το αλισβερίσι μίσους, αδικίας, διαφθοράς και εγωισμού που ξεκινά από το Δήμο μας και απλώνεται σα χολέρα.
Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις γράφτηκαν με δυο αφορμές: η πρώτη ήταν τα τελευταία γεγονότα του προϋπολογισμού του Δήμου Ξηρομέρου, κυρίως ο υπαινιγμός που κρύβεται στην στάση της αντιπολίτευσης ότι: τα περίφημα 500.000 ευρώ είναι παλιά πρακτική διαφθοράς! Αν ξέρετε κάτι έχετε νομική και ηθική υποχρέωση να το καταγγείλετε κύριοι! Αλλιώς η στάση σας μένει απλώς στο: φύγε εσύ να έρθω εγώ! Αν συντρέχει λόγος διαφθοράς θα πρέπει να φτιάξετε μηχανισμούς ελέγχου ώστε να μην επαναληφθεί. Μεγάλη όμως μερίδα δημοτικών συμβούλων (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) βάζουν το εγώ πάνω από όλα και ίσως θα πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη ή να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες τους ή να κάτσουν σπίτι τους. Το δεύτερο γεγονός είναι η εκλογολογία και η ονοματολογία που άρχισε στα τοπικά μπλόγκ και που γίνεται με ποδοσφαιρικούς όρους. Αν και πολύ νωρίς, ας γίνει μια φορά κουβέντα για τα πρότυπα, ας συζητήσουμε μια φορά με τις αξίες και όχι με τα πρόσωπα.
Υ.Γ.: Αφήνω εδώ το ποίημα του Κίπλινγκ για όσους ψάχνουν για «καδράκι».
Αν (Ρ. Κίπλινγκ)
Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει
αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί
και αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις
αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα
αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώνουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ! Παιδί μου τότε πια…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.