''Ο χορευτής στο μυαλό της'' - Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία.

Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία που έχει καθιερωθεί από το 1992 στις 3 Δεκεμβρίου, επιλέγω το ''Ο χορευτής στο μυαλό της'', για να δείξω το σεβασμό μου σε αυτούς τους ανθρώπους που πάρα τις δυσκολίες τους και τις αντίξοες συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίζουν, αν όχι σε όλη, τότε σίγουρα σε μεγάλο χρονικό διάστημα από τη ζωή τους.

Παρόλο που αυτός ο τρόπος ζωής δεν ήταν δική τους επιλογή, καταφέρνουν όχι μόνο να ζουν μια φυσιολογική ζωή, αλλά μια ζωή με αυτοπεποίθηση και περηφάνια, που πολλοΊ άνθρωποι χωρίς τις δικές τους ιδιαιτερότητες, δεν βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύσουν από τα ανούσια και μικρά τους προβλήματα.

Ο χορευτής στο μυαλό της.

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της λάτρευε το χορό... Όποτε μπορούσε να τον παρακολουθήσει δεν άφηνε ποτέ την ευκαιρία να πάει χαμένη... Στην τηλεόραση,στο κινηματογράφο, στο θέατρο...Παντού...

Και κάθε φορά ένιωθε την ίδια επιθυμία,την ίδια λαχτάρα, να την κόβουν σαν κοφτερό μαχαίρι...

Πως θα ήθελε να είναι σαν τους χορευτές της σκηνής...

Πως θα ήθελε να μπορούσε να κινηθεί όπως αυτοί...

Χαριτωμένα... Όμορφα... Ελεύθερα...

Άλλα ήξερε ότι αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει...

Γιατί ήταν αιχμάλωτη και παγιδευμένη μέσα στο ίδιο της το σώμα... Σε αυτό το αδύναμο σώμα... Που την αναγκάζει να μένει καρφωμένη πάντα στο ίδιο σημείο και απλά να παρακολουθεί... Συνέχεια να παρακολουθεί... Ανθρώπινα ζευγάρια που στροβιλίζονται αρμονικά στο ρυθμό της μουσικής... Να κανουν με τόση ευκολία αυτό για το οποίο εκείνη προσεύχεται κάθε νύχτα...

Κάποιες στιγμές προσπαθεί και εκείνη να χορέψει... Με το δικό της παράξενο τρόπο... Σηκώνει τα χέρια της προς τον ουρανό, γέρνει λίγο το κεφάλι της και λικνίζει όσο είναι δυνατόν τον κορμό της... 

Όσο και αν πονάει συνεχίζει να σπρώχνει το σώμα της στα όρια του... Ίσως μερικές φορές και πάνω από τα όρια, μέχρι που τα μάτια της να γεμίσουν από δάκρυα...

Υπήρξαν φορές που από την παθιασμένη προσπάθεια έπεσε στο έδαφος και τότε αισθάνθηκε ανήμπορη, προδομένη, απογοητευμένη...

Άλλα μετά από λίγο το πείσμα της υπερνικά και συνεχίζει... Ακόμα και τις στιγμές που το κορμί της κραυγάζει για να σταματήσει, αυτή δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι θα εγκαταλείψει το όνειρο της να χορέψει...

Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να θέλει...

Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει προσπαθεί...

Και γιαυτό δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να ωθεί το σώμα της σε ακραίες καταστάσεις... Καταστάσεις που την κανουν να νιώθει ζωντανή και να ελπίζει... Κόντρα σε όλους τους νόμους της φύσης... Δίνοντας σε όλους εμάς τους βολεμένους το παράδειγμα για το πως πρέπει να κυνηγάμε και να μαχόμαστε για τα όνειρα μας... Γιατί σίγουρα είναι πιο εύκολα πραγματοποιήσιμα από το δικό της...

Που καρφωμένη πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, δεν σταματάει λεπτό να ονειρεύεται την στιγμή που θα καταφέρει να χορέψει... Όπως ο χορευτής στο μυαλό της...