Ο ήλιος που ξεμέθυσε.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.

Κάποτε, σε καιρούς ευνοϊκότερους από τους σημερινούς, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε απαγορεύσει τη μετάδοση της μουσικής του από το κρατικό ραδιόφωνο. Το επιχείρημά του ήταν ατράνταχτο: τη μετέδιδαν, είχε πει, μόνο για να την κακοποιήσουν. Γνωστός για τον παρορμητισμό του ο Χατζιδάκις, και ευφυής ήταν και χιούμορ διέθετε.

Τηρουμένων όλων των δυνατών αναλογιών, η απαίτηση της κυρίας Μυρσίνης Λοΐζου να μη χρησιμοποιεί πλέον το ΠΑΣΟΚ ως ύμνο το τραγούδι που κάποτε έγραψε ο πατέρας της γίνεται στο ίδιο πνεύμα, αν και όχι με το ίδιο χιούμορ. Μια μικρή συμβολική χειρονομία που θέλει να υπενθυμίσει, ακόμη και σε όποιον δεν το έχει καταλάβει ακόμη, πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει επιτέλους αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με την ιστορία του.
Και στο σημείο αυτό εντοπίζεται το πρόβλημα: πόσοι άλλοι καταλαβαίνουν αυτό που, με τον τρόπο της, κατάλαβε η κυρία Λοΐζου; Πόσοι είναι σε θέση να το καταλάβουν, πόσοι έχουν το θάρρος να καταλάβουν πως με όσα συμβαίνουν γύρω μας ο «μεθυσμένος ήλιος» μοιάζει με την ύβρη για την οποία οι Ερινύες θα τιμωρούσαν τον Ήλιο αν λοξοδρομούσε, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος; 

Γιατί το Μεσοπρόθεσμο πέρασε. Το ψήφισαν όσοι έπρεπε να το ψηφίσουν, αν και δεν θα ήθελαν, και το καταψήφισαν όσοι θα ήθελαν να το ψηφίσουν αν δεν έπρεπε να το καταψηφίσουν, ενώ έτρεμαν στην ιδέα ότι μπορεί και να καταψηφιστεί. Ήταν θέμα πολιτικού timing, ελληνιστί καιροσκοπισμού. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε. Τώρα μένει να ξεμεθύσει και ο Ήλιος. 

Ο μεθυσμένος ήλιος αυτής της κρατικοδίαιτης κοινωνίας που μπορεί να την έκανε ιστορική σημαία του το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την οργάνωσή της δεν σιτίστηκε μόνο το ΠΑΣΟΚ. Σιτίστηκε και η υποτίθεται «φιλελεύθερη» Ν.Δ., σιτίστηκε και η Αριστερά που διατηρούσε τα κεκτημένα δικαιώματα του ιστορικού ευγενούς: συγκυβερνούσε χωρίς να λερώνει τα χέρια της στην κουζίνα της εξουσίας. 

Είναι το περίφημο κοινωνικό κράτος που καταφέραμε να το μετατρέψουμε σε κρατική κοινωνία και τώρα χρειάζεται τη Γηριατρική του Μεσοπρόθεσμου. Είναι η κοινωνία των κρατικών πελατών που είναι τώρα αγανακτισμένοι και μουντζώνουν. Είναι αυτό το θλιβερό, καταθλιπτικό, σαρκοβόρο και βουλιμικό κατασκεύασμα που λέγεται Δημόσια Διοίκηση και κανείς πολιτικός δεν θέλησε ποτέ να αγγίξει γιατί φοβόταν ότι θα χάσει τετραγωνικά από το μικροχώραφο της εξουσίας του. 

Κι αν χρειάζεται συναίνεση, αυτή η συναίνεση δεν αφορά το Μεσοπρόθεσμο. Αφορά την κοινή συνείδηση ότι ο ήλιος ξεμέθυσε, αφορά την απόφαση της πολιτικής τάξης να γκρεμίσει το αυθαίρετο που έχτισε. Αυτή η συναίνεση χρειάζεται πολιτική ευφυΐα, θάρρος και ιστορική συνείδηση - είδη πρώτης ανάγκης σε έλλειψη.