Ο «Παντελής», ο «Παντελάκης» και το Πανεπιστήμιο.

Του Γιώργου Πολύζου.
Προέδρου της Ομοσπονδίας
Επαγγελματοβιοτεχνών Αιτωλοακαρνανίας.

Ανακυκλώνοντας τη λογική «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», η πολιτική των δημόσιων σχέσεων και ο προσωπικός χειριστικός αγώνας της πολιτικής μεθόδου «κατόπιν ενεργειών μου», μας οδήγησε, την περίοδο της όψιμης μεταπολίτευσης, στη λογική «κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ». Έτσι από το 1990 και μετά η διεκδίκηση κάθε Δήμου, κυρίως για να καλυφθεί η ραγδαία μείωση του πρωτογενή τομέα και να αναθερμανθεί με «ξένο χρήμα», η κάθε τοπική κοινωνία, άρχισε να πιπιλίζει και να αναμασά την ίδια πολιτική καραμέλα, «Θέλουμε Πανεπιστήμιο».

Κάπως έτσι και με την ίδια μεθόδευση ξεκίνησε η ιστορία και στο Αγρίνιο. Κανείς όμως (φυσικό πρόσωπο ή αρμόδιος φορέας) δε μελέτησε σοβαρά και με τα επιβαλλόμενα κριτήρια, για το τι Πανεπιστήμιο θα είναι αυτό. Ποιο θα είναι το περιεχόμενο των σπουδών του, ποιες υλικοτεχνικές υποδομές απαιτεί και πως αυτές μπορούν να αναπτυχθούν, με ποιους πόρους μπορεί να υλοποιηθεί και λειτουργήσει επαρκώς; Καμιά πειστική απάντηση!

Έτσι λοιπόν φαίνεται πως δεν ενδιαφέρθηκε κανείς! Ούτε η πολιτεία που για λόγους τεχνικής κάλυψης της ανεργίας των νέων το σκεφτόταν, ούτε οι πολιτικοί που το διεκδικούσαν , ούτε οι τοπικές κοινωνίες που για λόγους μιας στρεβλής ανάπτυξης το απαιτούσαν, ούτε η ακαδημαϊκή ελίτ, που για λόγους προσωπικής ανέλιξης και δημοσίων σχέσεων το χρειαζόταν, ούτε οι φοιτητές (και οι οικογένειές τους), που για λόγους κοινωνικής κυρίως καταξίωσης και οικονομικής απόσβεσης το «φουσκώναν» με τον αέρα της προηγούμενης δευτεροβάθμιας φροντιστηριακής εκπαίδευσης τους.

Τελικά φτάσαμε στο σημείο, τα λεγόμενα «περιφερειακά μικρά πανεπιστήμια», το καθένα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και τις ιδιαίτερες στοχεύσεις τους, να αντιμετωπίζουν σχεδόν τα ίδια προβλήματα: Σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, περιεχόμενο σπουδών, διασύνδεση με την παραγωγή, επαγγελματική κατοχύρωση των σπουδών, αλλά και έλλειψη όσμωσης με τις τοπικές κοινωνίες!

Σήμερα, που η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε «ανθρωπιστική κρίση», με το ελληνικό κράτος να βρίσκεται σε κατάσταση πτώχευσης και την ανεργία των νέων να αγγίζει δυσθεώρητα ύψη, το δημοτικό συμβούλιο του Αγρινίου( αναρμόδιο όργανο στην περίπτωση αυτή), έφτασε στο εξωφρενικό σημείο να απαιτεί κατά πλειοψηφία την ίδρυση αυτόνομου Πανεπιστημίου στο νομό, χωρίς κανένας από όλους αυτούς, που στήριξαν την εισήγηση του Δημάρχου, να αναλογισθεί πώς και με τι πόρους θα υλοποιηθεί αυτή η στόχευση.

Οι μικροπολιτικές λογικές, που αναφέρουμε στην αρχή, είναι, δυστυχώς και σήμερα παρούσες και στην καλύτερη περίπτωση είναι το ίδιο συντηρητικές: «Να μην χαθεί το κομπόδεμα των οικογενειών των φοιτητών, που πέφτει στην πόλη», η δική μας μικροπολιτική λογική. «Αφού τα τμήματα του Πανεπιστημίου αντιμετωπίζουν προβλήματα στο Αγρίνιο, να τους «βάλουμε ρόδες» και να τα φέρουμε στην Πάτρα», η μικροπολιτική του Πρυτανείας των Πατρών, των μελών ΔΕΠ και των συλλόγων των φοιτητών. «Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Αγρινίου», η μικροπολιτική λογική της τοπικής επικοινωνιακής κατανάλωσης και του λαϊκισμού των τριών μεγαλύτερων Δημοτικών παρατάξεων, που ομονοούν σε αυτήν την πρόταση, σε αυτή την συγκυρία.

Αυτού του είδους η μικροπολιτική και διαχρονική αντιμετώπιση του προβλήματος όμως, το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι να έχουμε ως πόλη και περιοχή την παγκόσμια πρωτοτυπία του «κινητού πανεπιστημίου», το οποίο άλλοτε να ανηφορίζει προς τα Γιάννενα, άλλοτε να κάνει στάση στο Αγρίνιο και άλλοτε να κατηφορίζει προς την Πάτρα, σε ένα θλιβερό δρομολόγιο, που απαξιώνει την επιστήμη, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία!

Και ο πλέον όμως καλοπροαίρετος πολίτης–δημότης αν θεωρήσει ότι ο αγώνας αυτός ήταν σωστός, διαπιστώνει ότι η τακτική, όπως χρόνια αποδεικνύεται, ήταν λάθος. Και αυτή η λάθος τακτική συνεχίζεται και σήμερα. Από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές ακούσαμε πάλι το «ακλόνητο» επιχείρημα, ότι η υπόθεση του πανεπιστημίου είναι πολιτική απόφαση του υπουργού. Το ακούσαμε και από την Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ και από την σημερινή κυβέρνηση. Μια ζωή, «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου», «άμα θέλει ο υπουργός όλα γίνονται». Και να οι φωτογραφίες, και να τα δελτία τύπου και να τα χειροκροτήματα… και να ο Δήμος Αγρινίου χωρίς κανένα κεκτημένο.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια εσφαλμένων επιλογών και κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει. Η κάθε πολιτική εξουσία είτε δεξιά είναι αυτή, είτε κεντρώα, είτε την «αριστερή» κατεύθυνση επιχειρεί, οφείλει να αφουγκράζεται και να καταλαβαίνει τις ανάγκες της κοινωνίας, όπως κάθε φορά εκφράζονται από τη σωστά οργανωμένη και συντονισμένη λαϊκή και κοινωνική συνεννόηση και συσπείρωση. Και αυτό καμιά πολιτική ηγεσία (κεντρική ή τοπική) δεν έχει καταφέρει ακόμα να το εμπνεύσει και να το εκφράσει. Όλες αυτές οι «μάχες» που σχεδιάζονται, ελάχιστα αφορούν την κοινωνία. Και αυτό γιατί όπως πάντα αρχίζουν από τις υποσχέσεις και τελειώνουν στους σχεδιασμούς.

Κατά τη διάρκεια της σχετικής συζήτησης του θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο, δυστυχώς δεν ακούστηκε ούτε μια λέξη για την πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία από τις Δημοτική Παρατάξεις που υποστηρίζουν την πρόταση αυτή, καθώς και για τις αναγκαίες προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέξουν για να υπάρξει Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Αγρινίου.

Σε κάθε περίπτωση -και επειδή από μόνος του κανένας δεν (μπορεί να) γνωρίζει τα πάντα- οι τελικές προτάσεις πρέπει να προκύπτουν μέσα από έρευνα και μελέτη του θέματος από ανθρώπους-φορείς γνώστες του θέματος σε βάθος, που να είναι σε θέση με βεβαιότητα να αποφανθούν και να εγγυηθούν όλα τα προαπαιτούμενα (ακαδημαϊκά, υποδομές, χρηματοδότηση, πραγματική κάλυψη αναγκών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κ.ά.), για τη βιωσιμότητα αλλά και την προοπτική του εγχειρήματος.