Ο Σπύρος Ζαβογιάννης, με τον μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο έκφρασης που διαθέτει, γράφει και περιγράφει πολύ εκφραστικά και γλαφυρά, καταφέρνοντας με ένα τρόπο μαγικό να σε μεταφέρει στην εποχή για την οποία εξιστορεί.
Πραγματικά αξίζει και σας προτείνουμε να αναγνώσετε το παρακάτω κείμενο.....
Εισαγωγή της δίτομης μελέτης «Πρωταρχικές ενασχολήσεις των πρωτόγονων - αυτοχθόνων πληθυσμών, που ζούσαν προ αμνημονεύτων χρόνων, είτε εντός των σπηλαίων ή στα αβαθή των θαλασσών επί πασαλόμπηκτων οικισμών απάνεμων κόλπων».
Τούτοι οι πανάρχαια πληθυσμοί έχουν χαρακτηριστεί από τους διάφορους μελετητές ως Προσέλληνες, δηλαδή δηλώνεται η ύπαρξη τους στον Ελληνικό χώρο, πολύ πριν την ύπαρξη της Σελήνης. Μπορούμε να φανταστούμε πριν πόσα χρόνια κατοικούνε, όχι μόνο τα Ακαρνανικά εδάφη, αλλά και όλο τον τότε γνωστό Ελληνικό χώρο.Προσδιορίζεται λοιπόν η ύπαρξή τους σε βάθος χρόνου εκατομμυρίων ετών, είναι αυτόχθονες σύμφωνα με την παρατήρηση του Αθηναίου σοφού Ισοκράτη, που αυτή του η παρατήρηση είναι πάντα επίκαιρη σε μελετητές που ασχολούνται με το απόμακρο αυτό ιστορικό παρελθόν.Δεν μπορούμε δυστυχώς να φθάσουμε σε τόσο τεράστιο απύθμενο ιστορικό βάθος, γιατί δεν διαθέτουμε στοιχεία και δεν υπάρχουν μαρτυρίες για να μπορέσουμε να μελετήσουμε και έτσι να τεκμηριώσουμε κάποιες απόψεις για τις απαρχές της ζωής που πρωτοξεκίνησαν στις υπώρειες των Ακαρνανικών, ή και σ' αυτούς τους απάνεμους κόλπους στα αβαθή των θαλασσών επί πασαλόμπηκτων οικισμών.
Λόγω ακριβώς των άγριων καιρικών φαινομένων την περίοδο του Χειμώνα, όπου οι καιρικές συνθήκες πολλές φορές ήταν ακραίες, τούτοι οι πρωτόγονοι πληθυσμοί, αλλά και να προφυλαχτούν από τις αρπακτικές διαθέσεις των άγριων θεριών, όπου ήτανε πλούσια η πανίδα των Ακαρνανικών και όχι μόνο, εγκαταβιώνουν εντός των πολυπληθών σπηλαίων που υπάρχουν στ' Ακαρνανικά, και εκεί. διαγράφουν πορείες, χιλιετηρίδων.
Εδώ μέσα ζούσαν κατά γένη, ή κατά φάρες, δεν θα μπορούσαν να έχουν κάποια μορφή συνεργασίας με τους ομοφύλους τους, γιατί διακατέχονταν από βάρβαρα ήθη και το μόνο που γνώριζαν ήτανε η συνεχείς μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, κυρίως για την εύρεση της τροφής τους. Βασικό καθημερινό μέλημά τους η ικανοποίηση της πείνας τους τόσο αυτών των ιδίων αλλά και αυτών των Οικογενειών τους, οι οποίες και παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα εντός των σπηλαίων, και μάλιστα οι αδύναμες ομάδες ουδέποτε εξέρχονται για να λάβουν μέρος στις κυνηγετικές δραστηριότητές τους.
Μικρόσωμοι στην σωματική τους διάπλαση, δεν μπορούσαν ν' αναπτυχθούν σωματικά λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν εντός των σπηλαίων, φοβερή υγρασία, οι συνθήκες διαβίωσης τους πολύ άσχημες, και οπωσδήποτε το προσδόκιμο της ζωής τους, πάρα πολύ χαμηλό.
Πέθαιναν σε σχετικά μέση ηλικία, και αυτό, οπωσδήποτε αποστερούσε την φάρα, από εργατικά χέρια τα οποία τους ήτανε απαραίτητα για τις κυνηγετικές εξορμήσεις τους και στις οποίες, λάμβαναν μέρος όλοι οι άρρενες που θα μπορούσαν να είναι ικανοί σε αυτά τα εγχειρήματα.
Μέσα σε αυτά τα σπήλαια, τα οποία ήταν χώρος όχι μόνο εγκαταβίωσης τους αλλά και χώρος δημιουργίας και ανέπτυσσαν πρωτόγονες ενασχολήσεις και την ιεραρχία των οποίων μπορούμε να κατανοήσουμε, σύμφωνα με τις ανάγκες που μπορούσαν να δημιουργηθούν κάθε φόρα.
Μπορούμε να φτάσουμε στην απόμακρη περίοδο της Μητριαρχίας και όπου η πιο μεγάλη και σεβαστή γυναίκα μπορούσε να διοργανώνει την όλη ζωή τους, τόσο εκτός των σπηλαίων, αλλά και εντός αυτών. Σύμφωνα με τα έντυπα του πολιτισμού, που αγκαλιάζουν ευρύτερους γεωγραφικούς χώρους και ήταν μια μεγάλη χρονικά περίοδος και μέχρι να την διαδεχθεί η Πατριαρχία.
Τα Ακαρνανικά λοιπόν σπήλαια, όπου ήταν ο τόπος όπου οι γενιές διαδέχονταν η μία την άλλη, σε μια αέναη διαδοχή, άφηναν στο πέρασμα τους και τα έργα των χειρών τους, γιατί πάντα θα πρέπει να υπήρχε μια εξελικτική διαδικασία, σε ότι φυσικά ανάγκες μπορούσε και καθημερινότητα να δημιουργήσει.
Αυτά λοιπόν τα σπήλαια που θα πρέπει να ήταν τόποι πολλαπλών χρήσεων, όπου εδώ μέσα λάμβαναν χώρα πρωτόγονες θρησκευτικές τελετές, για να εξευμενίσουν τα στοιχεία της φύσεως που πολλές φορές τούς τρόμαζαν, αλλά και αυτοί οι ατέλειωτοι παγετώδες, που σκέπαζαν τον τόπο για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μακρές περιόδους, αλλά και αυτός ακόμα ο φοβερός και αμείλικτος διώκτης της ανθρώπινης υπάρξεως, ο θάνατος, τους προβλημάτιζε και τους καθιστούσε σκεπτικούς και τους γέμιζε φόβο.
Εδώ μέσα λοιπόν υπάρχουν κατάλοιπα αυτού του πανάρχαιου πολιτισμού των πρώτων αυτών αρχανθρώπων της Ακαρνανικής ζώνης, όπου και πολλά θα μπορούσαμε να μάθουμε για τις εν γένει δραστηριότητές τους, αν τα μέρη αυτά είχανε υποστεί διερεύνηση από ειδικούς επιστήμονες και σπηλαιολόγους και αρχαιολόγους, παλαιανθρωπολόγους και άλλους επιστήμονες, οι οποίοι θα μπορούσαν να φέρουν στην επιφάνεια πλήθος τεκμηρίων του πρωτόγονου πολιτισμού τους.
Αυτά τα τεκμήρια είναι οι απαρχές των βάσεων του Ακαρνανικού πολιτισμού σε πάρα πολλά στάδια του καθημερινού βίου. Πρωταρχική τους ενασχόληση, το κυνήγι των άγριων ζώων, όπου μπορούσαν να πάρουν την τροφή τους αλλά και αυτό το δέρμα τους, το οποίο με κάποιες διαδικασίες, σκέπαζαν την γύμνια τους και έτσι προφυλάσσονταν από το φοβερό κρύο, αλλά και τα τομάρια των σκοτωμένων ζώων τα χρησιμοποιούσαν να στρώνουν το υγρό χώμα των σπηλαίων, και έτσι κάπως βελτίωσαν τους όρους της καθημερινότητας, τους.
Το πυρ δεν υπήρχε, αιώνες ή χιλιετηρίδες αργότερα θα το υποκλέψει ο ημίθεος Προμηθέας από τα βασίλεια του Διός για να τα χαρίσει στους ανθρώπους, όπου θα βελτιωθούν κατά πολύ οι συνθήκες της ζωής τους.
Εδώ μέσα λοιπόν στα υγρά και ανήλιαγα σπήλαια του Ακαρνάνα Αρχανθρώπου, θα γίνουν τόπος δημιουργίας των πρωταρχικών δραστηριοτήτων τους, αλλά και των πρωτόγονων λατρευτικών συνηθειών, που πιστεύουμε ότι φόβος στην αρχή δημιούργησε, αλλά και αυτή η έμφυτη εσωτερική τους φωνή για εύρεση του δημιουργού τους, ήταν η βασική συνισταμένη των λατρευτικών δρώμενων και απαρχών της πρωτόγονης θρησκευτικής δραστηριότητας τους, η οποία σε βάθος χρόνου θα υποστεί μια εξελικτική πορεία, φτάνοντας σε σημεία λατρευτικών συστηματικών μεθόδων, που θα αποτελούν στοιχεία θαυμασμού αλλά και παραδοχής από άλλους λαούς που κατοικούσαν την μεγάλη λεκάνη της Μεσογείου.
Είναι τεράστιο το κεφάλαιο αυτό, των πρωταρχικών αυτών συνηθειών των πρωτόγονων Προελληνικών - Πελασγικών πληθυσμών, που απαιτούνται εξειδικευμένες μελέτες για να μπορέσεις να το πλησιάσεις και να το μελετήσεις και οπωσδήποτε από αυτή την προβληματική να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα γι' αυτή την τόσο απόμακρη ιστορική περίοδο, που δυστυχώς ελάχιστοι έδειξαν ενδιαφέρον για να ασχοληθούν.
Ο πρωτόγονος λοιπόν άνθρωπος πορεύεται μέσα από αντιξοότητες για να μπορέσει να επιβιώσει και να μπορέσει να καλυτερεύσει τους όρους της ζωής του, αλλά σε κάθε βήμα του ελλοχεύει ο κίνδυνος της ίδιας της ύπαρξής του. Και αυτός ψάχνει για τροφή, αλλά και τα άγρια θεριά, κι αυτά θέλουν να κορέσουν την πείνα τους. Εξερχόμενοι των σπηλαίων, η ανάγκη φυσικά τους κάνεις έρχονται αντιμέτωποι με τα άγρια θεριά, τα οποία κατά περιόδους γίνονται πολυπληθή, και δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν, γιατί για να τα κυνηγήσουν έρχονται σε επαφή μαζί τους, καθώς δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί τα τόξα και οι πέλτες.
Πολλοί αυτών των πρωτόγονων ανθρώπων άφηναν την τελευταία τους πνοή σε αυτές τις κυνηγετικές τους δραστηριότητες και για τούτο θέλανε πολλά χέρια για να τα έχουν βοηθούς τους, και για τούτο ήτανε πολυφαμελήτες, δεν γνώριζαν όρια στις γεννήσεις τους.
Ο καθημερινός βίος τους γέμιζε εμπειρίες και για τούτο προσπαθούσαν να λαμβάνουν κάθε φορά μέτρα προφύλαξης, γιατί γνώριζαν τους κινδύνους και αλλά και αυτόν τον θάνατο.
Ο κυνηγετικός βίος θα τους συνοδεύει και χιλιετηρίδες στα κατοπινά χρόνια και θα είναι ο μοναδικός βίος τους, που ποτέ δεν θα εγκαταλείψουν, όσο και αν εισέρχονται στην σφαίρα του πολιτισμού.
Μια άλλη επίσης δραστηριότητα αυτών των πρωτόγονων πληθυσμών, ήταν η συλλογή των καρπών των δέντρων, ήτανε δηλαδή καρποσυλλέκτες και μια δραστηριότητα λιγότερο επικίνδυνη και λίαν αποτελεσματική, το να κορέσουν την πείνα τους, αλλά και να ταΐσουν τις πολυπληθείς οικογένειές τους. Κι αυτή τους η δραστηριότητα πανάρχαια από τα χρόνια της εδώ ύπαρξής τους την ασκούσαν καθημερινά.
Λόγω λοιπόν των πολλών κινδύνων που αντιμετώπιζαν, είτε λόγω των αντιπαραθέσεων τους με τους ομοφύλους τους, είτε από τις επιθέσεις των άγριων θεριών, είτε λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην ορεινή Ακαρνανική ζώνη, τους ανάγκασαν να μεταναστεύσουν, να πάρουν το δρόμο προς τα παραλιακά μέρη, όπου εντός των απάνεμων κόλπων θα συμπτύξουν πασαλάμπηκτους οικισμούς επί των οποίων θα ζούνε, θα γίνουν ψαροφάγοι, λόγω του πλήθους των αλιευμάτων, που υπήρχαν γιατί οι θάλασσες ήτανε αψάρευτες.
Πολύ πιθανόν όμως αυτοί οι πληθυσμοί να βρισκόντουσαν μόνιμα στα παραλιακά μέρη και εδώ ανέπτυσσαν τις δικές τους δραστηριότητες.
Πολλοί μελετητές διαφωνούν για το που πρωτοξεκίνησε η κατοίκηση των πανάρχαια αυτών πληθυσμών, είτε στις υπώρειες των ψηλών βουνών, είτε στα αβαθή των θαλασσών και εντός απάνεμων προστατευόμενων από καιρικά φαινόμενα κόλπων.
Υ.Γ. 1: Όπως γνωρίζεται το κεφάλαιο αυτό είναι τεράστιο και οπωσδήποτε θα μας πάρει κόπο και χρόνο για να υλοποιηθεί και απαιτεί πολλές προσεγγίσεις και δεν είναι εύκολη η καταγραφή του και δώσαμε λοιπόν κάποια πρωταρχικά στοιχεία και περιοριζόμενοι να μην πάρει έκταση αυτή η μελέτη, γιατί για κάποιους τα πολλά στοιχεία που παραθέτουμε καθίστανται κουραστικά.
Πριν λοιπόν προχωρήσουμε στην αναφορά μας των πρωταρχικών επαγγελμάτων, δώσαμε κάποια λιγοστά στοιχεία για την πανάρχαια κατοίκηση της περιοχής από τους πρωτόγονους - Πελασγικούς - Ελληνικούς πληθυσμούς και κάποιες των δραστηριοτήτων των που ανέπτυσσαν.
Υ.Γ. 2: Κατόπιν μακροχρόνιων μελετών καταφέραμε να υλοποιήσουμε το κεφάλαιο Αλυζία, το οποίο αποτελείται από 34 ογκώδεις τόμους, πλαισιωμένους από ένα μοναδικό φωτογραφικό υλικό.
Η αδιαφορια της τοπικης κοινωνιας για αλλη μια φορα σφραγισε ενα αριστουργημα που με πολυ κοπο και θυσιες μας παρουσιασε εστω και τοσο περιληπτικα ενας απο τους πιο αξιολογους συμπατριωτες.Μπραβο στο Σπυρο Ζαβογιαννη.
ΑπάντησηΔιαγραφή