Του κ. Παναγιώτη Ηλ. Χολή.
Ότι είχα φτάσει στο χωριό και πήγα κατευθείαν στο Νεκροταφείο για τους δικούς μου ανθρώπους. Μπαίνοντας συνάντησα την ηλικιωμένη κυρία να καθαρίζει με ένα τσαπάκι τα χόρτα γύρω από το μνήμα συγγενικού της προσώπου. Χέρια ροζιασμένα αλλά τίμια, πρόσωπο φωτεινό και υπερήφανο, η προσωποποίηση τις εργασίας πάνω της αλλά με όρεξη για ζωή και προσφορά, όπως σχεδόν όλες οι γυναίκες τις γενιάς της στο χωριό μου, το ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ.
Χαιρετηθήκαμε και μάλλον άρπαξε την ευκαιρία να μου μιλήσει για τα χάλια του χωριού. Άλλο που δεν ήθελα και 'γω και καθισμένοι στην άκρη του μνήματος επί 20 λεπτά μου εξιστορούσε το πόσο εγκαταλελειμμένο είναι το χωριό μας και μάλιστα αναφέροντας και παραδείγματα.
Τα περισσότερα τα ήξερα, κάποια όμως όχι. Αναπολούσε τα χρόνια των Κοινοτήτων, αφού όπως είπε, τουλάχιστον τότε όταν είχαμε ένα πρόβλημα, πηγαίναμε στον Πρόεδρο όποτε θέλαμε και του λέγαμε το πρόβλημα.
Τώρα που να πάμε, κανείς δεν μας ακούει, κανείς δεν μας δίνει σημασία και δεν έχουμε τώρα σε τούτη την ηλικία που είμαστε όλοι στο χωριό, τη δύναμη ή το χρόνο να παρακαλάμε τον κάθε υπεύθυνο για το αυτονόητο!
Κοίτα χάλι στο Νεκροταφείο, κόβουν τα χορτάρια αλλά δεν ρίχνουν μετά λίγο φάρμακο για μα μη ξαναβγούν! Χρειάζεται να είσαι σοφός να ξέρεις ότι τα χορτάρια με την πρώτη βροχή θα ξαναβγούν;
Δες τους δρόμους που δεν μπορούμε να πάμε στα χωράφια μας και κουβαλάμε στο κεφάλι το νερό ή τα σταφύλια ή τις ελιές.
Δες τα εκκλησάκια μας θα πέσουν, δες 100 μέτρα χωματόδρομος για να ανεβαίνουμε μέχρι την Αγία Παρασκευή, τόσο δύσκολο είναι, λίγο τσιμέντο να ρίξουν;!!
Κοίτα προς το Άγιο Νικόλαο δεν ανεβαίνεις... Ένα χρόνο η εκκλησία μας δεν έχει νερό, ίσα που στάζει, πήγε η …. (αναφέρει το όνομα) στο Δήμαρχο και του το είπε, της το υποσχέθηκε, ε... και δεν έγινε τίποτα.
Πήγαν τα εγγόνια τις … (αναφέρει το όνομα) στη παιδική χαρά να παίξουνε, μόλις είχαν έρθει από την Αθήνα, τι να δουν σκουπίδια ξεχαρβαλωμένες κούνιες, τα πήρε και έφυγε και πόσα αλλά να σου πω βρε Παναγιώτη σε φορτώνω και σένα, αλλά που να τα πούμε ποιος θα ενδιαφερθεί;
Εδώ δεν κόβουμε τα χορτάρια από τα κήπια μας ή τα χωράφια μας, θα πιάσουμε φωτιά κάποια στιγμή και θα καούμε. Η γενιά μας θα φύγει, το χωριό θα ερημώσει. Θυμάμαι και θα το θυμάσαι και εσύ, δουλεύαμε εθελοντικά για το χωριό, μαζεύαμε χρήματα, κινητοποιούσαμε το κόσμο και ο κόσμος πρόσφερε ότι είχε από το υστέρημα του για να γίνει κάτι στο χωριό.
Τώρα τίποτα, να τρώνε ξέρουν μόνο και αν κάποιος ενδιαφερθεί, γιατί διαφέρει από αυτούς, αρχίζουν να τον κατηγορούν οπότε και αυτός απογοητεύετε και τα παρατάει.
Κάπου εδώ τέλειωσε η 20λεπτή συνομιλία μου με την αξιέπαινη συγχωριανή μου, που ξέρω πολύ καλά τι πρόσφερε στο χωριό μου με την εθελοντική της προσφορά, την οποία και συνεχίζει. Και καθώς έφευγα την βλέπω να βγάζει ένα ψεκαστήρα χειρός, το οποίο είχε φέρει από το σπίτι της, με ζιζανιοκτόνο και συνέχισε να ψεκάζει το χώμα για να μη βγουν ξανά τα χορτάρια. Τόσο απλά.
Κάπως έτσι θα τα έλεγε πιστεύω και στο Δήμαρχο και στον υποστηρικτή του, κάπως έτσι θα τα έλεγε στον οποιοδήποτε είχε την τοπική εξουσία, αρκεί να την συναντούσανε, πράγμα αδύνατο για το Δήμο μας και ειδικά στο χωριό μας.
Είναι γνωστό ότι ένας ηχογραφημένος και σε ασφαλές περιβάλλον δωματίου απολογισμός (καφενείου!), με συνομιλητές τους εαυτούς τους και παρατηρητή το μαγνητοφωνάκι, είναι συνηθισμένο φαινόμενο για τους ηγέτες που τους λατρεύει ο λαός!!!
Γιατί να αντικρίσουν την κυρία και την κάθε κυρία;......
Η πολλά υποσχόμενη δημαρχιακή διοίκηση βρίσκεται απέναντι στους δημότες και καταπίνει τη γλώσσα της. Η καθημερινότητα του πολίτη δήμαρχε δεν είναι έργο που το παίζουν τα κανάλια. Το ζουν οι πολίτες μόνοι τους όταν εσείς διαλέγετε σκηνοθέτες.
ΑπάντησηΔιαγραφή