Ο φοίνικας και το σκαθάρι.

Του κ. Παναγιώτη Χολή.

Ο φοίνικας στέκονταν αγέρωχος από τις αρχές του αιώνα και δέσποζε στις αυλές του βασιλείου. Κορμοστασιά ευθυτενή, αγέρωχο βλέμμα προς τα πάνω, ατένιζε τον ουρανό με αισιοδοξία και περηφάνια. Ήταν βλέπετε ο άρχοντας του φυτικού βασιλείου. Τίποτε δεν μπορούσε να προβλέψει το ζοφερό μέλλον του.

Οι λάθος επιλογές και η χαλαρότητα των μέτρων προφύλαξης, κατέληξαν στην εμφάνιση ενός μικρού σκαθαριού στην αρχή, με την μορφή πεταλουδίτσας αργότερα, που δεν εκτιμήθηκε σωστά από τους υπεύθυνους του βασιλείου, το οποίο έμελλε να είναι και ο καταστροφέας του λυγερόκορμου φοίνικα.

Το σκαθάρι που έδειχνε αθώο για να μη το υποψιαστούν, εισχώρησε σιγά - σιγά στα σωθικά του φυτού, βολεύτηκε στη θαλπωρή του εσωτερικού κόσμου του και απολάμβανε ήσυχο - ήσυχο το ωραίο έδεσμα του φοίνικα.

Απέκτησε οικογένεια, έσπειρε πολλά σκαθάρια, εκατοντάδες θα έλεγα και όλα μαζί έτρωγαν με χρυσές μασέλες, μακριά από τα φώτα τις δημοσιότητας και των περίεργων οφθαλμών. Εν το μεταξύ η εξωτερική εμφάνιση του φυτού παρέμενε μεγαλοπρεπής και τίποτε δεν προμήνυε το φαγοπότι που γίνονταν στα σωθικά του.

Τα πρώτα σημάδια άρχισαν να φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού. Γυμνοσάλιαγκες άρχισαν να ανεβαίνουν τον κορμό, ποντικάκια εμφανίστηκαν από το πουθενά, τα οποία μυρίστηκαν απ΄ ότι φαίνεται φαΐ και κοπιάσανε να πιάσουνε στασίδια. Τα σκαθάρια από μέσα, γυμνοσάλιαγκες και ποντίκια απ’ έξω, γλεντούσαν ανέμελα στο λυγερόκορμο κορμί του φοίνικα. Τα ποντίκια έγιναν αρουραίοι σαν γάτες τουμπανιασμένα από το φαΐ, αφού και αυτά πήραν θέση στο μεγάλο τραπέζι του εσωτερικού κόσμου. Με την απόφαση αυτή των αρουραίων άρχισε ο πόλεμος των ομοτράπεζων πια, ζωντανών. Αρουραίοι εναντίων σκαθαριών και οι γυμνοσάλιαγκες να ποδοπατιούνται.

Ο ταλαιπωρημένος και εξουθενωμένος φοίνικας ίσα που έστεκε όρθιος και ξάφνου ένα απλό φυσικό φαινόμενο, ένας αέρας λίγο δυνατός έμελλε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να κομματιάσει το φοίνικα. Μέσα στην εικόνα αυτή έγινε αυτό που δεν το συλλαμβάνει ανθρώπινος νους. Στο κορμί του φοίνικα άρχισαν να πέφτουν σουρσέλια αναζητώντας τα πολτοποιημένα σκαθάρια, όρνια και κοράκια την έπεφταν στους αρουραίους,  για κάποιες ώρες ήταν αδύνατο να πλησιάσεις το χώρο. Σκαθάρια ποντίκια αρουραίοι σουρσέλια, είχαν αλληλοεξοντωθεί και ο φοίνικας είχε γίνει μια κονιορτοποιημένη μάζα.

Έμειναν μόνο τα όρνια και τα κοράκια να προσπαθούν να χωνέψουν, κράζοντας για την επιτυχία τους. Κάποιες μέρες αργότερα τα όρνια και τα κοράκια σε μια από κοινού εμφάνιση, σε προστατευμένη κορυφή δέντρου και μακριά από τα βλέμματα των θαμώνων του βασιλείου υπενθύμισαν με κραυγές και παλικαρισμούς ότι θα επιστρέψουν για θα δώσουν την επόμενη μάχη, για ένα ακόμη θύμα τους.

Εξάλλου μη ξεχνάμε ότι πάντα θα υπάρχουν σκαθάρια για τη βρώμικη δουλειά. Πάντα θα υπάρχουν, ποντικοί και αρουραίοι να ανοίγουν περάσματα και πάντα θα υπάρχουν φοίνικες. 

Οι μόνοι κερδισμένοι τα όρνια και τα κοράκια και πάντα ο χαμένος θα είναι ο λυγερόκορμος φοίνικας.

Έως ότου βρεθεί το κατάλληλο φάρμακο που θα εξοντώσει μια για πάντα τα βρωμερά και επιζήμια σκαθάρια και την παρέα τους.

Και τότε ο φοίνικας θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. 

ΣΗΜ.: Μέχρι σήμερα τα σκευάσματα που έταζαν ότι θα σώσουν το φοίνικα από το σκαθάρι και την παρέα του δεν είχαν μεγάλα αποτελέσματα, ίσως γιατί είχαν την ίδια σχεδόν δραστική ουσία που απ’ ότι φάνηκε ήταν αδύναμη για να πλήξει το σκαθάρι.

Η επιστήμη βρίσκεται πολύ κοντά στην ανακάλυψη του φαρμάκου για το επιζήμιο σκαθάρι του φοίνικα. Το βασίλειο το ζητάει επίμονα. Τότε τα όρνια και τα κοράκια θα εξαφανισθούν από το ήσυχο βασίλειο και θα επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον, την άγρια ζούγκλα. Το βασίλειο χωρίς σκαθάρια, ποντίκια, αρουραίους, σουρσέλια, όρνια και κοράκια,  θα ησυχάσει και τότε θα ξεπηδήσουν πολλοί φοίνικες, θα ανθίσουν πολλά λουλούδια, η ζωή θα επανέλθει και κάθε κατεργαράκος θα πάει στο πάγκο του.

- Φυσικά απ’ ότι θα καταλάβατε μιλάω για το κόκκινο σκαθάρι Rhynchophorus ferrugineus, ένα κολεόπτερο έντομο.