 |
| Ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης με την γυναίκα του Μαρία Σπετσαρία. |
Του κ. Νίκου Θωμά Νταή.
σ. Συμβολαιογράφου.
Βαθύ πατριωτικό αίσθημα και συγκίνηση με ωθούν σε ένα ιερό πατριωτικό χρέος, σαν Ηπειρώτης την καταγωγή, αλλά και σαν Μυτικιώτης, να αποτήσω φόρο τιμής, στην δική μας Μυτικιώτισσα ΜΑΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ και ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΠΕΤΣΑΡΙΑ, σύζυγο του Αριστούχου λεβεντοοδοντογιατρού ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗ από την Δρούβιανη της Βορείου Ηπείρου, πρωτεργάτη του Εθνικού Μετώπου για την απελευθέρωση της Β. Ηπείρου μας.
Ο Γρηγόρης Λαμποτιβιάδης καθ΄ όλη τη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής, με τους υπόλοιπους Βορειοηπειρώτες, έκαναν τον ακατάπαυστο αγώνα τους και μετά την εκτέλεση του αείμνηστου Βασίλη Σεχίνη, του πρώτου Προέδρου της ΜΑΒΗ, ανέλαβε την θέση του Προέδρου της Οργάνωσης αυτής.
Ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης υπέστη διώξεις και βασανισμούς. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Δικαστήριο σε δίκη φαρσοκωμωδία. Καταδικάσθηκε με την ποινή του θανάτου και εκτελέστηκε. Το μόνο που ζήτησε ο θανατοποινίτης αυτός από τους δήμιους ήταν να πάρει στην αγκαλιά του το μικρό του γιο Γιώργο, τον οποίο έσφιξε στην αγκαλιά του και του άφησε υποθήκη «Όταν μεγαλώσεις να πάρεις το αίμα μου πίσω».
Από τον γάμο του με την Μαρία Σπετσαρία, την οποία γνώρισε στους Αμπελόκηπους Αθηνών, όπου ζούσε με την οικογένειά της, απόκτησαν τον γιο τους Γιώργο.
Ο Γιώργος, όπως μου διηγήθηκε ο θείος του από την μητέρα του Μαρία, ο αγαπητός φίλος Χρήστος Σταύρου Σπετσαρίας, ένας καλός Μυτικιώτης, έντιμος οικογενειάρχης με γυναίκα από την Ίμβρο και με καλά και μορφωμένα παιδιά, συναντήθηκε μαζί του στην Αθήνα στην οποία ήδη είχε επιστρέψει και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του, του είχε διηγηθεί τα βάσανα, τις κακουχίες και τις διώξεις που υπέστη από το απαίσιο και τυραννικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Η μάννα του, αφού υπέστη και αυτή διώξεις και φυλακίσεις πέθανε στις φυλακές του Δέλβινου όπου είχε οδηγηθεί με τον γιο της Γιώργο. Αφού βασανίστηκε άγρια και προσβλήθηκε από τους βασανιστές, που την περιέφεραν στους χώρους των φυλακών μισόγυμνη, έκανε απεργία πείνας και μια νύχτα πέθανε. Το παιδί της τον Γιώργο τον είχε στην αγκαλιά της όταν τελεύτησε. Ξυπνώντας το πρωί ο Γιώργος φώναζε την μάννα του. Η μάννα δεν μίλαγε. Ήταν νεκρή.
Μου τα διηγήθηκε ο Χρήστος και κλαίγαμε και οι δυο μας αυτή την μαρτυρική Μυτικιώτισσα. ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΗΡΩΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΥΤΙΚΙΩΤΙΣΣΑΣ ΜΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΠΕΤΣΑΡΙΑ - ΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗ.
Μετά τον θάνατό της ο Γιώργος οδηγήθηκε στις φυλακές στο χωριό Λιβίνα και στο Αργυρόκαστρο, ενώ προσήχθη σε δίκη όπου καταδικάστηκε σαν «εχθρός του Λαού». Μετά την αποφυλάκισή του ακολούθησε νέος κύκλος διώξεων, οπότε και εξορίστηκε στην πόλη Μπουρέλι στην Βόρεια Αλβανία. Πρόεδρος της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» εξελέγη το 1996 και το 1999 παραιτήθηκε και επέστρεψε στη Ελλάδα, όπου και πέθανε σε ηλικία 72 ετών, χωρίς σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε πλήρη απαξίωση από την Ελληνική Πολιτεία, παρόλο που το έτος 2006 πήρε την Ελληνική Ιθαγένεια.
ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, που δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Μας συντρίβουν την καρδιά αγαπητές οικογένειες Σπετσαρία: Χρήστου, Πελοπίδα, Κούλας, Νύσσως, Ντίνας, Νίκο Σπετσαρία.
Έχει θρηνήσει και η ιδιαίτερη πατρίδα μου Θεσπρωτία και η οικογένειά μου θύματα από τους καταραμένους, βάρβαρους, ανελέητους και αμετανόητους εγκληματίες Αλβανοτσάμηδες, συνεργάτες των Ιταλών και των Γερμανών. Τους κλαίμε όλους όλοι μας με πόνο ψυχής και συντριβή καρδιάς.
ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ τα πάθη και τους βασανισμούς τους. Ανήκουν στο ΠΑΝΘΕΟ των ΗΡΩΩΝ της ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
Ας αποτελέσει το άρθρο μου αυτό ένα μνημόσυνο στην μνήμη τους.
ΑΘΑΝΑΤΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ.
Μύτικας Αιτωλ/νίας 1-10-2018
Νίκος Θωμά Νταής
σ. Συμβολαιογράφος
Υ.Γ.: Τα παραπάνω στοιχεία άντλησα από την Εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα»31-5-2007 άρθρο Β. Ιατρού & από αφήγηση του Χρήστου Σπετσαρία Α΄ εξαδέλφου Μαρίας Σπετσαρία.
Αξιότιμε Κύριε Νίκο Νταή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφορικά με το εξαιρετικό Σας άρθρο με τίτλο: "Μαρία Διονυσίου Σπετσαρία, Σύζυγος Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη. Η Μυτικιώτισσά μας Ηρωίδα του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα.", αισθάνομαι τη βαθιά υποχρέωση να Σας εκφράσω την αμέριστη Ευγνωνοσύνη μου, καθώς και της οικογένειάς μου, για τα τιμητικά Σας λόγια στα πρόσωπα και στις καταστάσεις που εκτίθενται στο συγκινητικό Σας άρθρο. Η κίνησή Σας να προβάλετε τα όσα σχετικά αναφέρονται, ενσαρκώνει στο Πρόσωπό Σας την επιτομή της γενναίας πένας ενός ποιοτικού Ανθρώπου.
Ας αναφωνήσω λοιπόν και εγώ:
ΑΘΑΝΑΤΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ.
Με τιμή.
Δρ. Σταύρος (Χρήστου) Σπετσαρίας
Σαν Ηπειρώτισα και σαν μερικώς Μυτικιώτισσα χαιρετίζω την αναφορά σας στην τραγική τύχη της συζύγου και το τέλος του γιού του γιατρού Λαμποβιτιάδη. Οφείλομε να γνωρίζομε και να τιμούμε τους ανθρώπους που ύψωσαν το ανάστημα τους σε καιρούς δύσκολους.
ΑπάντησηΔιαγραφή