Γράφει ο Δημήτρης Μπακογιώργος.
σ. Εκπαιδευτικός.
Χτες 16 του μήνα, γιορτάστηκε η (παγκόσμια;) ημέρα του πατέρα. Δεν γνωρίζω τον τζίρο που έκαναν τα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία. Υποθέτω, ελάχιστο, μιας και σαν έννοια η λέξη πατέρας είναι λιγάκι αντιεμπορική.
Είχα όμως την ευκαιρία να διαβάσω ένα συγκλονιστικό κείμενο της Δημοσιογράφου κας Μαρίας Χούκλη, το οποίο και αυθαίρετα αναδημοσιεύω:
«Ο πατέρας έχει άνοια. Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας, όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους.
Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει. Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε. Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς. Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά, όμως, κρατάει λίγο. Μετά πάλι σκηνοθετεί – κάθε φορά αλλιώς – τα σπαράγματα της μνήμης.
Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω; Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο. Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. «Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;» αναρωτιέται αναστατωμένος». «Η κρίση, πατέρα».
Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει. Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα – γνωστά, άγνωστα – τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα. Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».
Καλά έκανες και αναδημοσίευσες το άρθρο, Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συνιστούσα κι εγώ να σταθούμε όλοι ιδιαίτερα στις τελευταίες προτάσεις. Να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο ως προς το τι προσφέρουμε στους δικούς μας όσο είναι στη ζωή. Εμείς, τα παιδιά τους κι ακόμα περισσότερο τα εγγόνια τους.Όταν βλέπω πολλά κλάματα σε κηδείες υπέργηρων, διαβάζω τύψεις για όσα δεν προλάβαμε ή δε σκεφτήκαμε να κάνουμε γι΄αυτούς.
Όσο για το θέμα της γεροντικής άνοιας, που θίγει το άρθρο, το έχω ζήσει από κοντά κι είναι τρομερό. Αυτή τη στιγμή στις ειδήσεις ακούω για 68χρονη που σκότωσε τη μητέρα της για να τη λυτρώση από το μαρτύριο της άνοιας. Όταν πριν από χρόνια, η αδερφή μου αναρωτήθηκε γιατί να καταντάει έτσι ο άνθρωπος μου ήρθε αυθόρμητα η απάντηση κι ακόμα πιστεύω πως έτσι είναι: αν τους χάναμε όπως τους ξέραμε στα νιάτα τους πώς θα αντέχαμε τον χαμό τους;
Εγώ που είμαι λίγο πεζός, μένω στο σχόλιο του κυρίου Μπακογιωργου. Πολύ αντιεμπορικη γιορτή αυτή του πατέρα ρε παιδί μου. Και ως αντιεμπορικη,Ε δεν τη θυμάται και κανενας. Λίγοι τέλος πάντων. Εμένα μου τα είπαν με μια μέρα καθυστέρηση. Και φυσικά ΔΕΝ τα δέχθηκα. Έχουν άλλες 364 μέρες να μου το δείξουν. Όσες ακριβώς χρειάζονται για να ξεφύγουμε απο εορτασμούς, ανθοδέσμες, τούρτες και λοιπές "ευαισθησίες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακαρι να ζουσε και ο δικος μου πατερας για να του πω ακομα μια φορα πωσο πολλη τον σγαπω
ΑπάντησηΔιαγραφή