|
Οι φωτογραφίες προέρχονται από παλαιότερο άρθρο της κας Αλέκας Κατσάνου που έχουμε δημοσιεύσει στο Blog μας (δείτε εδώ). |
Γράφει η κα Παρασκευή Σιδερά - Λύτρα *.
Οι ηλικιωμένοι θα θυμούνται τον "Γλάρο", το καράβι, που πριν εξήντα τόσα χρόνια μια φορά την εβδομάδα έκανε το δρομολόγιο της άγονης γραμμής Κέρκυρα - Πειραιάς και αντιστρόφως (με 15 ενδιάμεσους σταθμούς, ένας των οποίων και ο Μύτικας). Την πολύωρη διαδρομή με τον Γλάρο στη δεκαετία του ᾽50 την έχω κάνει πάνω από 20 φορές Μύτικα - Πειραιά και αντιστρόφως. Τον τραγούδησε μάλιστα και τότε μαθητής, (συνταξιδιώτης μου ως την Πάτρα ή από την Πάτρα ως τον Μύτικα στις κοινές σχολικές διακοπές μας), απαντώντας σε ερώτηση σε μαθητικό λεύκωμα «
Τι αναμνήσεις έχετε;»:
Τις ξέχασα μέσα στον ''Γλάρο'',
το καραβάκι το λευκό.
Θα ταξιδέψω, θα τις πάρω,
και θά ᾽ρθω εδώ να σας τις πω.
Πέρα από την ποιητικότητα του όμως ο Γλάρος ήταν τότε η μόνη δυνατότητα επικοινωνίας των χωριών μας (Μύτικα, Κανδήλας, Βάρνακα [Γιωργαλέικων], Παναγούλας [Μερδενίκ᾽], Αρχοντοχωρίου [Ζάβιτσας]) με τον μακρινὸ έξω κόσμο.
Αυτοκινητόδρομοι προς την ενδοχώρα του νομού δεν υπήρχαν. Η μόνη δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο ήταν με τη βενζίνα του Κοσμά Ζαβογιάννη για τη Λευκάδα και του Μήτσου Κατσαρομήτσου για τον Αστακό και, φυσικά, με τον Γλάρο για την Πάτρα και τον Πειραιά.
Πριν από την άφιξή του το καράβι, πλησιάζοντας στον Μύτικα, όταν περνούσε τη μύτη του Καλάμου ή την Καμπ(υ)λαύκα, από την άλλη κατεύθυνση ερχόμενο, σφύριζε. Με το σφύριγμα έβγαινε στο παζάρι ο γραφικός Μαρούλης (πώς ήταν το μικρό όνομα αυτού του συμπαθούς κατοίκου του Μύτικα;) και κάνοντας βόλτες πάνω - κάτω φώναζε: "Παπόοοορ, παπόοοορ, παπόοοορ!...." Και οι ταξιδιώτες συνέρρεαν στην παραλία, στη σκαλωσιά πίσω από το μαγαζί του Νάκου (αδελφών Σιδερωμένου).
Η επιβίβαση στο πλοίο γινόταν με βάρκες. Και ο πλους συνεχιζόταν μέσω των επομένων σταθμών: Κάλαμος, Αστακός, Ιθάκη, Κεφαλονιά (Σάμη, Φισκάρδο, Αγία Ευφημία), Πάτρα, Πειραιάς. Γύρω στις 20 ώρες η διαδρομή Μύτικας - Πειραιάς. (Ο Γλάρος ερχόμενος όμως από την Κέρκυρα είχε πίσω του κι άλλους πολλούς σταθμούς: Παξοί, Πάργα, Πρέβεζα, Λευκάδα, Πάλαιρος).
Γραφικοί, αλησμόνητοι καιροί. Δύσκολοι, θα πείτε, αν σήμερα φτάνετε σε τέσσερις ώρες και λιγότερο στην Αθήνα. Δεν ξέραμε όμως, τι μας λείπει, απολαμβάναμε ό,τι είχαμε. Ο Γλάρος μας έφερνε ως τον Πειραιά!
-------------------------
* Η συμπατριώτισσα μας με καταγωγή από την Κανδήλα Ξηρομέρου Παρασκευή Σιδερά - Λύτρα, σπούδασε στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και μετεκπαιδεύτηκε στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαιδεύσεως. Σπούδασε κατόπιν στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Γοττίγγης Κλασσική Φιλολογία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία.
Δίδαξε σε σχολεία στην Ελλάδα και στη Γερμανία και τελευταία Νεοελληνική Γλώσσα ως εντεταλμένη στο Πανεπιστήμιο της Γοττίγγης.
Έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά άρθρα και βιβλιοκρισίες και έχει μεταφράσει θεωρητικά και λογοτεχνικά έργα από τα Γερμανικά στα Ελληνικά και αντιστρόφως.
Κάτοχος του κρατικού βραβείου μετάφρασης έργου ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα 2007.
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα.
Μεταφράσεις.
(2012) Andreas - Salomé, Lou, 1861-1937,
Περί έρωτος, Οδός Πανός.
Ομορφη διηγηση. Νομιζω οτι καποια στιγμη υπηρχε και το Λουτσιντα. Δεν ξερω αν ηταν πριν η μετα το Γλαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια κυρία μου,μας τά έφερες όλα ξανά, στην μνήμη μας , τόσο αληθινά σ'ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή