Γράφει η κα Παρασκευή Σιδερά - Λύτρα.
Οι επέτειοι – χαρμόσυνες ή θλιβερές – επαναλαμβάνονται. Πέρασε μισός αιώνας και είναι πλέον ιστορία. Αναμνήσεις όμως μένουν ζωντανές, και, όσες στην επικαιρότητά τους δεν ήταν πολύ θλιβερές, αλλά "μόνον" οδυνηρές παροδικά, "διηγώντας τες" σήμερα, είναι όχι "να κλαις", αλλά να γελάς με την ευήθεια των δραστών.
Πριν 54 χρόνια ημέρα Παρασκευή, παραμονή του Λαζάρου, παραμονή της έναρξης των πασχαλινών διακοπών. Άνοιξη, πράσινος, ανθισμένος κάμπος. Τίποτα δεν προμήνυε, τί επίκειται. Κι όμως με μιας όλα "τά σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά". Εμβατήρια και σημαιοστολισμοί. Η γαλανόλευκη κυμάτιζε στο σχολείο του χωριού – επάρσεις, υποστολές –, λάβαρο της αμαρτίας, και ο εθνικός ύμνος συμπαρομαρτών· όλα επιβεβλημένα. Και οι δάσκαλοι σκυμμένοι, αναρωτιόνταν, πού θα βγει αυτό. Και ο εκπρόσωπος της εξουσίας στην περιοχή καλούσε κι από κανέναν, αν όχι πάντα για ταξίδι στο νησί, τουλάχιστον για να του κάνει μάθημα ορθής συμπεριφοράς!
Έτσι οι υφιστάμενοί του νομοταγείς έφερναν το φιρμάνι σ᾽ αυτοὺς, που διάλεγε, για να παρουσιαστούν ενώπιόν του για συνομιλία. Τους δασκάλους τους είχε στο μάτι· ιδιαίτερα μια νεαρά δασκάλα· γιατί, ούτε κι αυτή ήξερε: "Αύριο την περιμένω στο γραφείο μου", της παράγγειλε με υφιστάμενό του.
Με τρεμάμενη καρδιά εκείνη πήγε την επομένη στο γραφείο του εκπροσώπου της εξουσίας. Ωστόσο, αυτός σιωπών, της υπέδειξε καρέκλα να καθίσει. Μετά από ένα πλήθος παραπλανητικών ερωτήσεων της εξέθεσε με ένα χείμαρρο λέξεων, πώς «την τελευταία στιγμή με την "επανάσταση" σώθηκε η πατρίδα μας!» Και εν συνεχεία σκιαγραφούσε με ζοφερά λόγια την κατάσταση, στην οποία είχαμε φτάσει, όπως έλεγε. Άκουσε πολλά από τον εκπρόσωπο της εξουσίας η δασκάλα. Το άκρον άωτον όμως της ευήθειας της αγανάκτησής του ήταν τα λόγια του: «Πού είχαμε φτάσει! να τραγουδιούνται τα τραγούδια του Θεοδωράκη! – που δεν είναι τίποτ᾽άλλο παρά τραγούδια που οδηγούν στην κατάλυση της τάξης και της ασφάλειας του έθνους!» Και η ακροώμενη σιωπούσε "διά τον φόβον των Ιουδαίων"!
Σαν πήγε όμως στο σπίτι της, κλείδωσε πόρτες και παράθυρα κι άκουσε από το κασεττοφωνάκι της δυνατά: "Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα", "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ ", "Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή", "Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες" – ποίηση υψηλή: Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσου, ποιητών τιμηθέντων με το βραβείο Νόμπελ, μουσική υψηλή, μουσική του Θεοδωράκη – και ανάσανε. Ελπιδοφόρος, ζωοδότρα ποίηση και μουσική!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.