Ο Έλλην και το κινητό του.

Γράφει η κα Παρασκευή Σιδερά - Λύτρα.

Αξιοπρόσεκτο, ποια θέση έχει το κινητό στη ζωή του Έλληνα. Εκπλήττεται κανείς στη διαπίστωση, πως το κινητό τηλέφωνο είναι για τον Έλληνα η τροφή του. Ο Έλληνας – χρησιμοποιώ το αρσενικό γένος περιεκτικό και για τα δύο γένη, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι το κάνω εις βάρος της χειραφέτησης· χειραφετημένες είμαστε και σ᾽ αυτόν τον τομέα, και παραείμαστε! – Ο Έλληνας, λοιπόν, στην πλειονότητά του σου δίνει την εντύπωση, ότι δεν έχει ατομική ζωή, δεν θέλει να έχει ατομική ζωή. Το ότι είναι επικοινωνιακός και ομιλητικός ο Έλλην είναι παλιά διαπίστωση – και αυτό είναι καλό! Αλλά η αφοσίωσή του στο κινητό είναι υποδειγματικά παράδοξη! Όπως φαίνεται, η εφεύρεση του κινητού είναι η σωτηρία του. Δεν μπορεί να είναι μόνος. θέλει συντροφιά, έστω και μέσω των κυμάτων του αέρος. Δεν αντέχει τη μοναξιά του. Σε κάθε στιγμή μπορείς να του μιλήσεις, σε κάθε στιγμή μπορείς να τον ακούσεις.

Μια ματιά στους συνεπιβάτες του Μετρό, του λεωφορείου, του ηλεκτρικού το επιβεβαιώνει. Το κινητό στο χέρι με χαρακτηριστική στάση, έτοιμοι να αναζητήσουν με το βλέμμα, μήπως έφτασε κανένα μήνυμα ή να γράψουν μήνυμα. Αλλά και παντού στους δρόμους, χωριού ή πόλης.

Στον δρόμο γυρίζεις το κεφάλι, νομίζοντας, ότι κάποιος σου απευθύνεται. Διαπιστώνεις, ότι είναι μονόλογοι, που διακόπτονται πότε - πότε, προφανώς από τη φωνή του άλλου κινητού συνομιλητού, που δεν ακούς. Έχεις την εντύπωση, ότι ο δρόμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που παραμιλούν στον δρόμο χειρονομώντας εμφατικά.

Μα δεν είναι μόνο καθ᾽ οδόν. Στο σπίτι δύο τηλέφωνα. Μπορεί να χτυπούν σε συγχορδία: Το σταθερό, το φυσιολογικό μέσα στο σπίτι, αλλά και το κινητό. Εγκαταλείπουν το πρώτο, για να πιάσουν το δεύτερο. Καμιά φορά νιώθεις και περιφρονημένος, όταν τηλεφωνείς σε κάποιον και πρέπει να σταματήσεις, γιατί "χτυπάει το άλλο τηλέφωνο"̇.

Και αναρωτιέται κανείς: Γιατί, γιατί η διαρκής καταφυγή του Έλληνα στο κινητό; Αποφεύγει το προνόμιο της απόσυρσης στον εαυτό του, όταν του δίνεται η ευκαιρία; Τον τρομάζει ο εαυτός του; Φοβάται τον έλεγχο, την κριτική του ιδίου του εαυτού για πράξεις που έπραξε ή δεν έπραξε, όταν είναι μόνος του μαζί του; Ζητά υπεκφυγές; Δεν έχει συνειδητοποιήσει, πως η απομόνωση είναι και δημιουργική; Ανενόχλητος μπορεί να παράγει σκέψεις για το παρόν του και το μέλλον του, όταν μάλιστα στην ανενοχλησία ζωντανεύουν και οι αναμνήσεις του. Ή μήπως του λείπει η θέληση για αυτοσυγκέντρωση; Δεν θέλει να στοχαστεί; Ή μήπως, έχοντας αισθήματα μειονεξίας, με την προσφυγή στο τηλέφωνο έχει την επιβεβαίωση, ότι τον σκέπτονται οι άλλοι και τονώνεται το αυτοσυναίσθημά του;

Μα, ζει με αναστατωμένο πνεύμα με το κινητό στο χέρι. Το πνεύμα του δεν ηρεμεί, και δεν μπορεί να ασχοληθεί με τίποτε άλλο· – το πνεύμα του δεν ευκαιρεί!

Δεν εκπλήττεται πλέον κανείς στη διαπίστωση, πως το κινητό τηλέφωνο είναι για τον Έλληνα "εκ των ουκ άνευ", είναι η τροφή του! – όχι υγιεινή για το πνεύμα του και την ψυχή του – με τέτοια χρήση.