Σε ένα χωριό όπως ο Μύτικας, που η θάλασσα κυριολεκτικά το αγκαλιάζει από παντού, που βλέποντας το από μακριά νομίζεις ότι είναι θέμα χρόνου να κάνει έτσι μία η θάλασσα και να το καταπιεί, αναπόφευκτα οι κάτοικοι του ανάπτυξαν μεγάλη επαφή και πολλές ασχολίες που είχαν σχέση με αυτή.
Η συγκεκριμένη πολύ όμορφη φωτογραφία που απαθανατίζει τράτες που ψαρεύουν, πρέπει να είναι της δεκαετίας του '60, είναι μακρινή και δεν διακρίνονται πρόσωπα. Το σημείο που βρίσκονται δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε.
Η θάλασσα, εκτός από την μόνη διέξοδο επικοινωνίας εκείνα τα παλιά χρόνια για τον Μύτικα και για όλα τα παραθαλάσια χωριά, είναι αυτή που μέσω της παράκτιας αλιείας έθρεψε τον λαό μας σε πολύ δύσκολες περιόδους.
Η μικρή παράκτια αλιεία τα τελευταία πολλά χρόνια είναι υπό διωγμό μιας και θεωρήθηκε λαθεμένα, η κύρια υπεύθυνη για την υπέρ αλίευση και την εξαφάνιση των ψαριών. Έτσι είδαμε το φαινόμενο άνθρωποι παλιοί ψαράδες, να επιδοτούνται γενναία για να καταστρέψουν τα πανέμορφα ψαράδικα τους καΐκια, που εκτός των άλλων αποτελούσαν στοιχείο της ναυτικής πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας.
Είδαμε πληθώρα από ιχθυοτροφεία να χωροθετούνται άναρχα στα ρηχά νερά, μέσα σε πανέμορφους κόλπους και πλησίον σε δαντελένιες ακτές και να στερούν ψαρότοπους από την παράκτια αλιεία και αντί να υπάρξει συμμάζεμα αυτής της άναρχης και διάσπαρτης χωροθέτησης με συγκέντρωση των μονάδων σε ένα ενιαίο χώρο στην ανοικτή θάλασσα, όπως όλοι περίμεναν, να έρχεται μία Περιοχή Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (Π.Ο.Α.Υ) Εχινάδων Νήσων και Αιτ/νίας και να δημιουργεί βιομηχανικές ζώνες, ακριβώς πάνω στην υφιστάμενη άναρχη χωροθέτηση, νομιμοποιώντας όλα τα λάθη του παρελθόντος. Καμία συγκέντρωση, κανένα συμμάζεμμα, καμία τάξη... απλά νομιμοποίηση.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία βρίσκεται κορνιζαρισμένη στο πατάρι του Πνευματικού Κέντρου Μύτικα.
Είναι το γριγρι του Καραφανταλου. Πέρασαν πολλοί Μυτικιωτες και όχι μόνο τα δύσκολα χρόνια απ αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφή