Αστακός – Αγρίνιο – Σπολάϊτα: οι ταπεινές διαδρομές της Όλγας (Στη μνήμη της ποιήτριας Όλγας Παπαστάμου).
Αστερωμένη άβυσσος τα πρώτα μάτια – σου
κάτω από βλέφαρα – χελιδονιού φτερά
αγνάντευαν κεντήματα του Ιόνιου
Της νιότης - σου - μετά, τα έφηβα
θάμπωσαν απ’ της Μούσας τα μαλάματα
καταδική της κόρη τής αφέθηκες
Όλγα πανώρια, ξέμακρη
από της τύρβης τα φτηνά, τ’ αδιάφορα.
Τ’ αδέρφια σε γυρεύαν στην ακτή
κει που συνεπαρμένη όνειρ’ ακριβά κυλούσες
πάνω στου καραβιού τη ρότα
για μια Ιθάκη στα πελάγη της Ποίησης
όπου, ακόμη αγέννητη, τάχθηκε η ψυχή σου.
Να το ‘νοιωσαν ποτέ στο πέτρινο σπίτι
ποια νάματα ποτίζανε τα κρίνα σου;
Της αποβάθρας Όλγα αγαλματένια:
ανύποπτη σαν έπλεκες εκεί το ποίημα
-το ψιθύριζες στο κύμα-
ερέβη ταραχώδη πλέκαν αλυσίδες
να φυλακίσουν την παράτολμη φυγή
μα εσύ....... σε κήπους πόλεων λαμπερών
του έρωτα, της ποίησης εγύρευες τα ρόδα
γυρνούσες πάντα με τα πέταλά τους φορτωμένη
στην πρώτη γη σου τη γαλάζια
ώσπου......
Του οίστρου σου ναυάγια σε κατάπιαν
και δρόμους αποζήτησες γνώριμης πόλης:
στου Αγρινίου, στων περίχωρων τα βύθια σου έσπερνες λόγια
όσα η ψυχή σου έσωσε απ’ το τσουνάμι
που κατασπάραξε των κόκκινων χειλιών σου το κοχύλι
μάρανε μ’ αλισάχνη της ποίησής σου τα ροδάμνια.
Απάγκιασες στης Σπολαϊτης την αρχαία θέα
τα πρώτα τού χειμώνα σου τα χρόνια.
Απ’ όλους κι όλα ορφανή τα βράδια
κι όλα τα πρωινά, τα μεσημέρια όλα
των αστικών «η Όλγα που μιλούσε μόνη».
Ένα καρδιάς σου ποίημα ιερουργούσες
σε κάθε δρομολόγιο – ταπεινών ταξείδι
ιέρεια στην πρώτη θέση εσύ με χέρια απλωμένα
σαν των Θεοφανίων περιστέρια
κι οι επιβάτες πού ‘χαν μάθει της ζωής σου τα γραμμένα
σωπαίνανε σεβαστικοί στα μύχια σου.
«Όλγα.....
-του έρημου χωριού ποιήτρια
απόκοτων ονείρων η αδέσποτη-
σε λάβωσε ο Έρωτας, η Ποίηση μήπως;»
Ποιοι νοιώθουν τάχα τη λαβωματιά από κείνα
και πόσοι ακόμη την πικρή αλήθεια
πως σβήνει κάποιων – στην ποίηση ταγμένων – του οίστρου η φλόγα
σε αποβάθρες πνιγηρές
σε σπίτια ραγισμένα
μπορεί κι από τρομαγμένου περιστεριού πετάρισμα;
Να το ‘νοιωσες πεφταστεριού το νεύμα - Όλγα
τα βράδια τα παραδομένα στην απόκοσμη σιωπή
πως για τα ρόδα σου η Ποίηση
φύλαγε ηλιόφωτη γωνίτσα
στους αμάραντους κήπους της;
Αναστασία Β. Μήτσου – Αγρίνιο 18/3/ 2023
(με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.