Του Παναγιώτη Στάϊκου.
Σε αυτούς ανήκει και ο Διευθυντής της Α' Χειρουργικής Κλινικής του Ευαγγελισμού ο Νίκος Ρουκουνάκης, ο οποίος έχει ως πρώτο του σπίτι τον Ευαγγελισμό και μετά το σπίτι της οικογένειας του, αφού δεν γνωρίζει πότε είναι Κυριακή ή Χριστούγεννα ή γιορτή και όταν παραστεί ανάγκη βρίσκεται στο Χειρουργείο του Ευαγγελισμού.!!!
Έτσι έγινε και στην περίπτωση μου, όταν με κρατούσαν κάποιοι άσχετοι, ανόητοι και ασυνείδητοι στα επείγοντα του Νοσοκομείου Αγρινίου επί 6,5 ώρες, χωρίς να ειδοποιήσουν Χειρουργό, ενώ εγώ είχα οξεία κοιλία μετά από εμβολή μεσεντερίου αρτηρίας και παρά το γεγονός ότι έπαιρνα διπλή αντιπηκτική αγωγή με Plavix 75 και Salospir 100 κάθε ημέρα, μετά το επιτυχημένο Baypass που είχα κάνει στις 10 Μάρτη.
Όταν μετά από τις 6,5 ώρες ειδοποίησαν τον Χειρουργό, ο οποίος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, της είπε της κόρης μου, η οποία ήδη είχε έρθει από Αθήνα: «Πάρε τον πατέρα σου και φύγε για Τριτοβάθμιο Νοσοκομείο, γιατί δεν βγαίνει ζωντανός από εδώ».
Έτσι ήδη είχε κινηθεί και νοίκιασε ιδιωτικό ασθενοφόρο με σύνοδο και τρέχοντας με μετέφεραν στον Ευαγγελισμό σε κατάσταση σηψαιμίας με 41 βαθμούς πυρετό, όπου αφού έγινε ο απαιτούμενος προεγχειρητικός έλεγχος, με έβαλε στο Χειρουργείο ο κύριος Ρουκουνάκης και παρά το γεγονός, ότι δεν είχα διακόψει τα αντιπηκτικά για 5 ημέρες και ήμουν σε σηψαιμία, με χειρουργεί με βαθειά επιστημονική γνώση, αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και ακρίβεια ρομπότ, κόβοντας και πετώντας γρήγορα τα κομμάτια του εντέρου, τα οποία είχαν νεκρωθεί για να κερδίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από το λεπτό και παχύ έντερο, δημιουργώντας προσωρινά παρά φύσην έδρα, την οποία αποκατέστησε πλήρως στην δεύτερη εγχείρηση.
Ειδοποίησε την οικογένεια μου πως η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή και παρά το γεγονός ότι εκείνος είχε κάνει το ανθρωπίνως δυνατόν, ότι η ζυγαριά έγερνε προς το μέρος του θανάτου.
Και έτσι για 5 ημέρες είχα πάει στον Άδη.
Με συντρόφευαν οι ευχές και οι προσευχές των χιλιάδων ασθενών και φίλων και αρκετών πολιτικών μου αντιπάλων θέλω να ομολογήσω.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην ηρωίδα γυναίκα μου Λαμπρινή, η οποία παρά τα σοβαρά κινητικά προβλήματα που της δημιούργησε ο ασυνείδητος γιατρός στο ΚΑΤ με το τραγικό ιατρικό λάθος και την αδιαφορία του, ήταν μέρα και νύχτα δίπλα μου.
Θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά μου που ήταν δίπλα μου και τα αγαπημένα μου εγγόνια, που μου έδιναν δύναμη.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο εκλεκτό συνάδελφο και φίλο πρώην Διευθυντή της Γαστρεντερολογικής Κλινικής τον Μάκη Μάντζαρη, καθώς και τα αδέρφια του φίλους Χρήστο και Λευτέρη Μάντζαρη, για το ενδιαφέρον τους στο Γαστρεντερολογικό, όπου έτυχα ιδιαίτερης φροντίδας.
Έτσι ο παλιός Παναγιώτης που ήταν και με τους καλούς και με τους κακούς ίδιο, δεν υπάρχει πια, αφού έμεινε στον άλλο κόσμο.
Καλός μόνο με τους καλούς.!!
Αυτόν τον Παναγιώτη τον δημιούργησαν το 1959, όταν ήμουν περίπου 6 ετών και ήμουν ένα ψηλό και πολύ αδύνατο παιδάκι, μάλλον δειλό θα έλεγα.
Εκεί οι υπέροχοι γονείς μου, στους οποίους χρωστάω, ότι κατάφερα στην ζωή μου, με κάλεσαν και μου είπαν: «εσύ δεν είσαι γεννημένος για να φυτεύεις ντομάτες και καρπούζια, αλλά να περάσεις την πόρτα της Ιατρικής και της Ακαδημίας», όπως και έγινε, παρέχοντας μου τα πάντα.
Θυμάμαι σε ηλικία 11 χρόνων που μαθαίναμε τα γράμματα μας με την λάμπα του πετρελαίου, ότι ένα βράδυ υπό το φως της Σελήνης γύρω από το πηγάδι του χωριού με την ανέμη, είχαμε μαζευτεί όλα τα παιδάκια και μετά το παιγνίδι εγώ τους έκανα διάλεξη για την δημιουργία του σύμπαντος.
Και όταν τους είπα πως το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά από το Big Bang, αυτά φοβήθηκαν και πίστεψαν πως ήμουν δαιμονισμένος μένοντας άυπνα από τον φόβο τους.
Την άλλη μέρα όπως ήταν φυσικό το είπαν στον υπέροχο Δάσκαλο μας, ένα ανοιχτό μυαλό τον Θανάση Κιούση, ο οποίος με κάλεσε ιδιαιτέρως και μου είπε: «καλά, τι ήταν αυτά που έλεγες στα μαυρόπαιδα και τα τρόμαξες».
Και εγώ με παρρησία του είπα, πως είχα πει την αλήθεια, όπως μου την είχε πει εκείνος.
Ξέρεις μου λέει, όταν λέμε πάντα την αλήθεια, να θυμάσαι πως αυτό έχει κόστος.
Και αντί να με τιμωρήσει, μου έδωσε προς επιβράβευση την Floretta του, η οποία ήταν η Ferrari της εποχής και την οδήγησα κάνοντας την πρώτη μου βόλτα, γι αυτό και στην συλλογή μου με τις αντίκες έχω 2 Florettes.
Ήδη με είχε κάνει ο αγαπημένος μου Δάσκαλος, ο οποίος με υπέρ αγαπούσε, σε τσαμπουκά της γνώσης και της αλήθειας και όχι μόνο και το δειλό παιδάκι είχε μεταμορφωθεί.
Έτσι με τσαμπουκά τελειώνω την Ιατρική σαν παιχνιδάκι στα 5,5 χρόνια και όχι στα 6 που ήταν κανονικά, αφού παρά το γεγονός ότι εργαζόμουν παράλληλα, αφού στο 4ο έτος είχαμε και τον γιο μας τον Γιώργο, όταν έμπαινα μέσα για να με εξετάσουν οι Καθηγητές δεν αισθανόμουν κανέναν φόβο, αλλά αυτοπεποίθηση.
Έτσι όταν τόλμησε ο εντεταλμένος υφηγητής της Παιδιατρικής, ο οποίος έκοψε τους 4 πριν από εμένα, να μου βάλει 8, τότε με πολύ τσαμπουκά του είπα: «Με αδικείτε κύριε υφηγητά, γιατί είμαι πολύ διαβασμένος και απάντησα σε όλες τις ερωτήσεις».
Τότε εκείνος μου λέει: «Είσαι τσαμπουκάς»;
Και εγώ του λέω: «ναι είμαι τσαμπουκάς, γιατί είμαι διαβασμένος».
Αμέσως μου λέει: «να ξέρεις είμαι και εγώ τσαμπουκάς και το 8 δεν κατοχυρώνεται, αφού θα σου κάνω 3 ερωτήσεις και αν δεν απαντήσεις θα σε κόψω».
Η απάντηση μου ήταν πάμε.
Μου κάνει 2 ερωτήσεις, από τις οποίες η πρώτη ήταν σχετικά δύσκολη και η δεύτερη ήταν μεταπτυχιακού επιπέδου, τις οποίες απάντησα και στην δεύτερη δεν με άφησε να την τελειώσω, λέγοντας μου 9 και άμα θέλεις 10 πήγαινε στον Καθηγητή.
Τόσο κομπλεξικός ήταν, που είχε μπροστά του ένα νέο παιδί γεμάτο γνώσεις και πάθος για την Ιατρική και αντί να μου πει μπράβο 10 και καλή σταδιοδρομία.
Τσαμπουκάς για μένα ήταν αδιανόητος για τον Καθηγητή της Παθολογίας Κώστα Γαρδίκα, ο οποίος εκτός από τις σπουδαίες γνώσεις του, μας δίδαξε και Ιατρική Ηθική ανεξάρτητα από το αν μου έβαλε 8 και τον σεβόμουν σαν πατέρα μου, αλλά ούτε στους Καθηγητές της Χειρουργικής και της Γυναικολογίας, οι οποίοι έβαλαν τα 10 με πολύ αγάπη ή τον σπουδαίο δάσκαλο και Άνθρωπο Καθηγητή της Ψυχιατρικής και μετέπειτα Υπουργό Υγείας Κώστα Στεφανή, γιατί ενέπνεαν σεβασμό και τους σεβόμουν σαν γονείς μου.!!!
Έτσι στις 8 Αυγούστου το 1978 δίνω στην αίθουσα τελετών τον όρκο του Ιπποκράτη, τον οποίο δεν παρέβηκα ποτέ, έχοντας στο αριστερό χέρι τον γιο μου και με το δεξί γεμάτος χαρά τον όρκο.
Τον Μάρτη του 1979 βγάζω την άδεια άσκησης επαγγέλματος και από ηλικία 26 ετών ασκώ την Ιατρική με πάθος και τον Μάιο του 1980, έρχομαι για ένα χρόνο στον Αστακό και μένω για πάντα.
Την μεταπτυχιακή μου καριέρα την γνωρίζετε και δεν έχω σκοπό να πουλήσω μούρη.
Εκείνο που πρέπει να κάνω είναι να τιθασέψω το άγχος μου στην Ιατρική, γιατί παρά το γεγονός ότι δεν είμαι καπνιστής και οι εξετάσεις μου ήταν άριστες, βρέθηκα στεφανιαίος ασθενής.
Και να που τώρα που γύρισα από τον άλλο κόσμο, είμαι στον χώρο που μου δίνει ζωή και χαρά, στο Ιατρείο μου που λατρεύω, έτοιμος να βοηθήσω τον πάσχοντα συνάνθρωπο μου.!!!!
Επειδή γεννήθηκα πολιτικό ον και έτσι θα πεθάνω, μπορώ να συγχωρήσω την αχαριστία, τον φθόνο, το ψέμα την απιστία, αλλά την κλοπή Δημοσίου Χρήματος δεν την συγχωρώ με τίποτα.
Εκεί θα είμαι φωτιά και λάβα.!!!
Σας ευχαριστώ όλους σας για την συμπαράσταση σας στην σοβαρότατη περιπέτεια της υγείας μου, με τα 3 σοβαρά χειρουργεία.
Με ευγνωμοσύνη και αγάπη
Ο δικό σας
Dr. Παναγιώτης Στάικος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.