Διψάμε για πρωτιά και όχι για το μαζί!

Πηγή: https://antifono.gr

Της Σίσσυς Κόσσυβα.

Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει και την καθημερινότητα του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ζωή!

Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που δουλεύουμε και περάσαμε τη μισή ζωή μας με ασθενείς ο πόνος, η απώλεια, η φθαρτότητα, η ματαιότητα των αγαθών, το τέλος είναι η καθημερινότητα μας!

Αυτό σου χαρίζει την σοφία, πάντα αν έχεις “ματιά” να το δεις, να μετράς με άλλα μέτρα τη ζωή! Μαθαίνεις στην πράξη πως τα χρήματα, η εξουσία, η δόξα, η ομορφιά και όλα όσα έχει θεοποιήσει η εποχή και το ίνσταγραμ είναι εικονική πραγματικότητα!

Η αγάπη, η καλλιέργεια-η άσκηση της ψυχής, τα όμορφα συναισθήματα, οι καλές αληθινές σχέσεις, τα ουσιώδη δηλαδή της ζωής δεν στα προσφέρει το life style της εποχής!

Ο πόνος είναι αδιάσπαστο κομμάτι μας!

Κάνει θόρυβο όταν είναι μαζικός. Μα όταν δεν προβάλλεται είναι μικρότερος, θαρρείτε;

Όταν στην χώρα είναι όλα ήσυχα και κάνουμε συναυλίες, πόσα παιδάκια την ίδια ώρα κάνουν χημειοθεραπεία; Πόσα παιδιά πονούν που οι γονείς τους δεν τους γνωρίζουν;

Πόσοι άνθρωποι μετρούν τα χρήματα τους να μαγειρέψουν; Πόσοι άνθρωποι κάνουν φυσικοθεραπείες για να περπατήσουν ένα βήμα;

Πόσοι άνθρωποι θάβουν τον άνθρωπο τους που χθες ζούσαν στο ίδιο σπίτι; Και πόσες μονογονεϊκές οικογένειες πασχίζουν να ορθοποδήσουν ψυχοσωματικά;

Θέλω να πω με όλα αυτά, πως ο άνθρωπος οφείλει να γίνεται κάθε μέρα πιο σοφός, πιο συνετός, πιο αλληλέγγυος, πιο συμπονετικός, πιο ανθρώπινος!

Να γεύεται την παραμικρή χαρά που του χαρίζεται. Την φύση, ένα δειλινό στην θάλασσα, ένα φρούτο που αγαπά, μια βραδιά με φίλους, ένα χέρι που κρατά…

Τα απλά που μοιάζουν απλά, αλλά για πολλούς είναι ζητούμενα και θαύματα!

Μας μάθανε να θέλουμε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους. Να δείχνουμε ομορφότεροι, εξυπνότεροι, καλύτεροι, πιο επιτυχημένοι!

Να διψάμε για πρωτιά ,για κάθε είδους πρωτιά και όχι για το μαζί!

Έχουμε ανάγκη τον κάθε άλλο!

Κι αυτό μόνο στα δύσκολα το καταλαβαίνουμε!!!

Πριν λίγο καιρό, άκουγα τον διπλανό μου στο καράβι να λέει στην παρέα του με καμάρι πως πήρε προίκα σπίτι στο Χαλάνδρι και πως στο νησί του έλειψε το γυμναστήριο του, το Golden hall και το αυτοκίνητο του! Ενώ ο φίλος του είχε πρόβλημα που δεν προλάβαινε να πάει γιόγκα με την κοπέλα του…

Σαν να έβλεπα πρωινάδικο!

Κι έλεγα, ο Θεός να φυλάξει αυτούς τους ανθρώπους!

Που στερεώνεται βρε παιδί μου η ζωή τους;

Σ ‘ αυτό το ατσαλάκωτο life style χωράνε όλες οι πτυχές της ζωής;

Αν γεννήσουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αν αρρωστήσουν κινητικά,αν βιώσουν απώλεια

πως, που, με τι θα στηρίξουν την ψυχή τους;;;

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, αμερικανού, Charles Webster Hawthorne.