Επέκταση Υδατοκαλλιεργειών: Ένα από τα πιο σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα αυτή τη στιγμή.

Στην εικόνα βλέπουμε ρύπανση από εγκαταλελειμμένη μονάδα Ιχθυοκαλλιέργειας σε παραλία της Ιθάκης. Πηγή: George Lilas.

Πηγή: Σελίδα Facebook ''Κίνηση

για την προστασία των νησίδων''.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ "ΥΔΑΤΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΚΤΕΣ: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ" (1-2/4 στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων).

Καλησπέρα από την Κίνηση για την Προστασία των Νησίδων,

Η ομάδα μας έχει κι άλλα αντικείμενα και αρχίσαμε σχετικά πρόσφατα να ασχολούμαστε με τις υδατοκαλλιέργειες. Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι είναι ένα από τα πιο σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα αυτή τη στιγμή.

Με μια απλή ματιά στο Google Maps όποιος έχει την περιέργεια να ψάξει το θέμα θα διαπιστώσει ότι εκατοντάδες κόλποι και τοποθεσίες και πολλές δεκάδες νησίδες της χώρας έχουν καταληφθεί από αυτή τη δραστηριότητα και έχουν υποστεί μια ρύπανση πιθανώς μη αναστρέψιμη. Κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα και το προτείνουμε τώρα είναι η δημιουργία ενός κατανοητού χάρτη προσβάσιμου στο κοινό, όπως συμβαίνει π.χ. με τις ΑΠΕ, όπου η ΡΑΑΕΥ διαθέτει έναν τέτοιο χάρτη, για να μπορεί ο κάθε πολίτης να ενημερωθεί πού υπάρχουν και πού σχεδιάζονται τέτοιες μονάδες. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε όσοι είμαστε εδώ σήμερα να το δρομολογήσουμε.

Θα σταθούμε από εκεί και πέρα σε κάποια ζητήματα τα οποία θεωρούμε σημαντικά και δεν αναφέρθηκαν ή αναφέρθηκαν μόνο λίγο. Ένα από αυτά είναι οι επιπτώσεις στον αιγιαλό. Γύρω από κάθε μονάδα ιχθυοκαλλιέργειας υπάρχει μια ζώνη απαγόρευσης της κολύμβησης 300 μέτρων για λόγους ασφαλείας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως όταν συμβαίνει αυτό που γίνεται κατά κανόνα στην Ελλάδα, δηλαδή μια ιχθυοκαλλιέργεια να βρίσκεται κοντά σε μια ακτή (μέχρι και 50 μ.) ή μέσα σε έναν κόλπο ουσιαστικά αχρηστεύεται όλη η ακτή και όλος ο κόλπος για τους κολυμβητές. Μας αφαιρεί δηλαδή αυτή η δραστηριότητα ένα τεράστιο κομμάτι δημοσίου χώρου. Επίσης ο αιγιαλός που βρίσκεται κοντά σε αυτές τις εγκαταστάσεις καταλαμβάνεται από τις εταιρείες, υποβαθμίζεται και ρυπαίνεται. Την ίδια στιγμή σε αυτές τις παραλίες δεν υπάρχει καμία προειδοποίηση για την επικινδυνότητα της κολύμβησης.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι οι μονάδες αυτές εγκαταλείπονται μετά τη λειτουργία τους, όπως συμβαίνει και με τα αιολικά πάρκα, που όταν ολοκληρώσουν το χρόνο λειτουργίας τους αρχίζουν να σαπίζουν και οι εταιρείες εξαφανίζονται. Οι μονάδες μένουν εκεί που βρίσκονται και κανείς δεν φροντίζει να τις αποσύρει, αφού δεν υπάρχει καμία μέριμνα της πολιτείας γι’ αυτό. Έτσι απλά διαλύονται και όχι μόνο ρυπαίνουν επί τόπου αλλά και γύρω περιοχές, στις οποίες πηγαίνουν τα σκουπίδια τους. Απίστευτες καταστάσεις! Σίγουρα πολλοί θα έχετε δει και τις σχετικές εικόνες από την Ιθάκη.

Η φωτορύπανση, εκτός του ότι είναι πολύ ενοχλητική για το ανθρώπινο μάτι, είναι καταστροφική για την άγρια φύση. Οι ιχθυοκαλλιέργειες αποφεύγουν, για ευνόητους λόγους, τα τουριστικά μέρη και γίνονται κατά κανόνα σε περιοχές που δεν έχουν έντονα άλλες οικονομικές αναπτύξεις. Γίνονται δηλαδή κατά κανόνα σε παρθένα μέρη που αγαπούν οι φυσιολάτρες, επειδή δεν έχουν πολύ κόσμο και είναι δυνατή η απόλαυση της άγριας φύσης. Η φωτορύπανση που δημιουργούν εκεί είναι τόσο έντονη, μπορεί να συγκριθεί με φώτα αεροδρομίου και διώχνει τα προστατευόμενα είδη που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτές τις περιοχές και είναι προσαρμοσμένα στο απόλυτο σκοτάδι της νύχτας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Κέρκυρα τυφλώνεται κανείς από τα φώτα των ιχθυοκαλλιεργειών που βρίσκονται στην Ήπειρο! Ο συνεχής φωτισμός στοχεύει στο το να τρώνε περισσότερο τα ψάρια για να μεγαλώνουν πιο γρήγορα. Είναι και βάναυσο αυτό το πράγμα, δηλαδή ένας οργανισμός να βρίσκεται συνεχώς στο φως. Οι επιπτώσεις της φωτορύπανσης δεν αναφέρονται καν στις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.

Υπάρχουν κι άλλες επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα. Ειδικά όταν οι μονάδες μπαίνουν δίπλα σε νησίδες όπου υπάρχουν προστατευόμενα πουλιά και άλλοι οργανισμοί, οι επιπτώσεις είναι καταστροφικές. Πόσο μάλλον όταν εγκαταστάσεις των μονάδων τοποθετούνται επάνω στις νησίδες. Εκτός της ήδη τεράστιας όχλησης από τα φώτα, τον ήχο και τη ρύπανση μεταφέρονται ποντίκια στις νησίδες, τα οποία τρώνε τα αυγά των προστατευόμενων πουλιών και έτσι οι νησίδες αδειάζουν από ζωή! Επίσης, όσοι ασχολούνται με τον κλάδο γνωρίζουν ότι υπάρχει και μια τάση βιαιοπραγίας εναντίον των άγριων ζώων που κυκλοφορούν κοντά στις μονάδες. Ξέρουμε αρκετές περιπτώσεις εκτέλεσης πουλιών. Στη Σκωτία μάλιστα οι δολοφονίες φωκιών από τον κλάδο αποτελούν μια λαίλαπα, ωστόσο εδώ δεν έχουμε σαφή εικόνα για αυτό. Δε θα μιλήσουμε καν εδώ για την απαγόρευση πρόσβασης που επιβάλλουν πολλές εταιρείες στις νησίδες και γενικά στο χώρο της δραστηριότητάς τους.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι τα ψάρια των μονάδων, που είναι υβρίδια (γνωρίζετε π.χ. ότι η τσιπούρα ιχθυοκαλλιέργειας είναι διαφορετική από την αλανιάρα), διαφεύγουν από τους κλωβούς και ζευγαρώνουν με τα άγρια ψάρια επιμολύνοντας γενετικά τους άγριους πληθυσμούς.

Κάτι άλλο, που ήδη αναφέρθηκε, καταρρίπτει όλο το αφήγημα ότι αυτός ο κλάδος χρειάζεται για τη διατροφική μας επάρκεια. Τα ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας είναι σαρκοφάγα και τρώνε ιχθυάλευρα από άγρια ψάρια. Υπεαλιεύουμε δηλαδή τους ωκεανούς για να ταΐζουμε τα ψάρια στους κλωβούς! Μάλιστα ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της υπεραλίευσης επιδοτείται, επειδή οι εταιρείες δεν μπορούν να σταθούν οικονομικά αλιεύοντας τα ήδη κατεστραμμένα ιχθυαποθέματα. Αυτό οδηγεί στο να καταρρέουν τελείως τα ιχθυαποθέματα αυτά.

Στην ημερίδα αναφέρθηκε πολύ και η καταστροφή της ποσειδωνίας από τις ιχθυοκαλλιέργειες. Αυτό είναι επίσης καταστροφικό για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, καθώς αφανίζεται ο πιο σημαντικός απορροφητής του διοξειδίου του άνθρακα. Δεν πρέπει οι εταιρείες να πληρώσουν αυτό το κόστος;

Κλείνουμε λέγοντας ότι εμείς θα είμαστε κομμάτι αυτού του αγώνα και θα προσπαθήσουμε να είμαστε και στον Πόρο στο διήμερο του Απριλίου. Πολλά συγχαρητήρια για τη διοργάνωση της διημερίδας και θα τα πούμε και στη συνέχεια.