Πόσους ακόμα πρέπει να φάει αυτός ο δρόμος;


Της κας Παρασκευής Μπούρα.

Συγχωριανοί και συνδημότες.
Αρχικά ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όλους όσους θεωρούν πως θίγονται με τα παρακάτω λόγια μου.
Έζησα και μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο, στην Κανδήλα Ξηρομέρου. Είδα πολλά πράγματα να συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο. Πράγματα για καλό - κατά την ταπεινή μου γνώμη - και πράγματα ανούσια.
Είδα παιδιά να μεγαλώνουν και να γαλουχίζονται με τρόπο να φύγουν από το χωριό, να μην παντρευτεί κάποιος από το χωριό, να μην μείνει κάποιος στο χωριό και χαντακώσει τη ζωή του. Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Κι έτσι κι έκανα. Οι εμπειρίες, οι συναναστροφές, οι καταστάσεις μου έδειξαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι στο χωριό, με τις παρούσες συνθήκες και τον παρόντα κόσμο, ναι θα χαντακωθώ.
Πάντα έχω σαν όνειρο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να γυρίσω σε αυτό το χωριό. Και να κάνω κάτι όμορφο για μένα και για την οικογένεια μου. Φυσικά θα απαρνηθώ την ιδιότητα μου σαν Ψυχολόγος - γιατί τι να τον κάνουμε τον ψυχολόγο στο χωριό - αλλά αγαπώ πολύ αυτό το μέρος και αγαπώ και τις αναμνήσεις όλες που έχω.
Ένα πράγμα με κρατάει να μην το κάνω αυτό - ίσως και πότε. Η κακία αυτού του τόπου, η ζήλια και η κακεντρέχια. Μια χούφτα, μια σταλιά τόπος κι αντί να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά, κοιτάμε ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Πλάτιασα όμως και φεύγω από το θέμα.
Το 2010 χάθηκε ένας συμμαθητής μου. Γιατί;
Το 2017 - νομίζω - χάθηκε ένας νέος άνθρωπος, με οικογένεια και άφησε πίσω του ένα μικρό παιδί.
Το 2018 χάθηκε ένα νέο παληκάρι. Γιατί;
Το 2020 χάθηκε άλλο ένα παληκάρι.
Όλοι με τον ίδιο τρόπο. Πιάνοντας ένα τιμόνι.
Πριν λίγο καιρό ήρθε και μια ανακοίνωση από συμπατριώτη μας για επίδομα βοήθειας σε νέους που θα φτιάξουν τη ζωή τους στο χωριό και θα κάνουν οικογένεια. Αλήθεια, ποιος θα μείνει να το κάνει αυτό; Με τι εφόδια, με τι φώτα; Να τον στηρίξει ποιος; Να τον βοηθήσει ποιος;
Έχουμε τόσα χιλιόμετρα κάμπο, οποίοι έχουν έρθει έχουν ξετρελαθεί και κάθεται και σαπίζει. Πέφτουν οι ελιές, μέσα στα βάτα οι ρίζες τους, πορτοκαλιές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Γιατί κάποιος δεν ασχολείται με αυτόν τον κάμπο; Είναι ντροπή να είσαι αγρότης;
Πάλι πλάτιασα όμως. Αυτό που γυροφέρνω τόση ώρα να πω και όλο και κάτι πετάγεται στο μυαλό μου, που θεωρώ άξιο αναφοράς είναι ένα:
Εσύ πατέρα που έχεις δώσει το μηχανάκι σου στο παιδί σου και κάθεσαι στο καφενείο και το βλέπεις να κάνει σούζες, αντί να καμαρώνεις και να φουσκώνεις σαν κοκόρι, τρέχα πιάστο από το αυτί και κόψτου τα πόδια. Όχι για μένα, όχι για σένα, για αυτόν. 
Εσείς που στα νέα παιδιά στο χωριό αντί να τους δώσετε βάσεις για το πόσο σημαντική είναι η ζωή τους και πόσο πρέπει να την προσέχουν, τους δίνετε ένα μηχανάκι στα 8, 9, 10, 12. Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να το πάρετε απόφαση; Πόσους ακόμα πρέπει να φάει αυτός ο δρόμος;
Δίνω ειλικρινή  συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεαρού συγχωριανού μου, που τύχαινε να γνωρίζω τι παιδί μάλαμα ήταν.
Είμαι στη διάθεσή σας, όποιου θέλει να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια, υποστήριξη, συμβουλές, να πει κάτι μαζί μου βρε αδερφέ, να παρέχω τις υπηρεσίες μου σε όποιον το επιθυμεί χωρίς να ζητήσω χρήματα. Δεν θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ  τις δυσκολίες που ζούμε σαν κοινωνία και σαν χώρα για προσωπικό μου συμφέρον.
Είμαι στη διάθεσή σας να βοηθήσω να φτιάξουμε τον τόπο μας πάλι ένα παράδεισο παιδιών και ανθρώπων που όλοι θα έχουν ένα κοινό σκοπό: το καλό μας.
Είμαι στη διάθεσή των τοπικών αρχών και φορέων για βοήθεια. Κανένα όφελος για μένα, μόνο για εσάς όλους που έχουμε μια επαφή, έχουμε πει μια καλημέρα και είστε μέρος της ζωής μου στο χωριό.
Συγνώμη και πάλι για όσους προσέβαλα, έθιξα ή το οτιδήποτε σας έκανα να αισθανθείτε. Είναι πολύ μεγάλο το φορτίο που κουβαλάω, μιλώντας για τους παππούδες, τους γονείς μου, και τους οικείους μου.
Σας ευχαριστώ και στέλνω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Μακάρι να γίνει επιτέλους μάθημα και να μη θρηνήσουμε αλλά θύματα. 


Μετά λύπης 

Μπούρα Παρασκευή 

Όχι μια επιστήμονας που έφυγε και κάνει την ζωή της
στην Αθήνα, αλλά μια συγχωριανή σας,
που δεν ξεχνάει τον τόπο της

1 σχόλιο:

  1. Μπράβο σου Βιβή για το κείμενο. Ταυτίστηκα με εσένα σε πολλά σημεία του και συμφωνώ σε όλα (αν και δεν είναι της παρούσης τα περισσότερα). Δυστυχώς πρέπει να συμβεί κάτι κακό για να διαβάσουμε τέτοιες δημοσιεύσεις. Καλό θα είναι να γράφεις συχνότερα, καλό ταξίδι στον Νίκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Επίσης ΔΕΝ θα δημοσιεύονται σχόλια που δείχνουν φανερά ότι ο σχολιαστής δεν γνωρίζει καν το θέμα που σχολιάζει, έχει φανερά πλήρη άγνοια για το αντικείμενο της ανάρτησης και απλώς σχολιάζει για να δει το σχόλιο του να δημοσιεύεται και να αισθανθεί ο ίδιος ικανοποίηση.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να πούμε αυτό που θέλουμε και να ασκήσουμε την κριτική μας, αποφεύγοντας όλα τα πιο πάνω που αναφέρονται.
Εάν παρ' όλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail προς αποκατάσταση.