Όταν η Αγάπη νικά... τη Ζήλια, το Φθόνο, το Μίσος και την Εκδίκηση.

Πηγή: https://libertypress.gr
Γράφει ο κ. Δημήτριος Νικ. Γιακουμάκης.

Κρατήσου μακριά από την χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ. Η μητέρα Ζήλια, ο πατέρας Φθόνος και το φοβερό παιδί τους, το Μίσος. Καλύτερα να μη τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά κι αν ακόμη συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως…, αγνόησέ τους και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις μ’ αυτήν την οικογένεια που μόνο πόνο, λύπη και δυστυχία μπορούν να φέρουν.

Η Μητέρα Ζήλια είναι ένα φαρμακερό τέρας, που άμα σε δαγκώσει χάνεις τη λογική σου, την κρίση σου και την αξιοπρέπειά σου. Είναι το φαρμάκι που τρέχει μέσα στο αίμα σου. Κάθε φορά που φτάνει στην καρδιά σου νιώθεις ένα πόνο κι ένα σφίξιμο, που χωρίς να το θέλεις θολώνει το μυαλό σου κι αντιδράς εντελώς παράλογα, σαν να σε χτυπάει αλύπητα το μαστίγιο της τρέλας.
Η ζήλια δεν έχει όρια, αυτός δε, που ζηλεύει, ζηλεύει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του, τους φίλους του, τους συνεργάτες του, ακόμη και τα παιδιά του, με διαφορετικό τρόπο κατά περίσταση, αλλά με δεδομένο το άρρωστο αποτέλεσμα, το οποίο παραμένει πάντα το ίδιο.
Η ζήλια για τον έρωτα, η ζήλια για την επιτυχία κάποιου άλλου, η ζήλια για την ευτυχία κάποιου άλλου, η ζήλια για τα αγαθά και αποκτήματα άλλων, η ζήλια για την αναγνώριση από τους άλλους μπορεί να έχει τις ίδιες επικίνδυνες προεκτάσεις, αν από την πρώτη στιγμή δεν την απομακρύνεις από το μυαλό σου.

Μη ζηλέψεις τα αγαθά που αποκτώνται με γρήγορους, εύκολους και απροσδιόριστους τρόπους, αυτά τα αγαθά δεν φέρνουν μόνιμη και αβίαστη ευτυχία, αλλά μόνο άγχος και συνεχή ψυχική αναταραχή. Αν ζηλεύεις τον συνεργάτη σου, προσβάλλεις και υποτιμάς πρωτίστως τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν υπάρχει πιο ελεεινή έκφραση από αυτή που λέει ότι «όποιος αγαπά, ζηλεύει». Αγάπη και ζήλια δεν μπορούν να συμβαδίσουν ούτε για μία στιγμή. Η ζήλια δολοφονεί οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, δημιουργώντας άρρωστους συνειρμούς, που οδηγούν σε λανθασμένες σκέψεις και εντελώς εσφαλμένα αποτελέσματα. Αποτελέσματα, οδυνηρά για το άτομο, όσο και για το Κοινωνικό Σύνολο.
Όπου υπάρχει αγάπη δεν χωράει ζήλια, γιατί η ζήλια είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα κτητικότητας, κυριαρχίας και αυταρχικής καταπίεσης, σε συνδυασμό με συμπλέγματα ανασφάλειας και αναζήτησης επιβεβαίωσης της προσωπικότητας ενός διαλυμένου συλλογικού «εαυτού». Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί άτομα με διαταραγμένη ψυχική, πνευματική και σωματική υποδομή με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να είναι απρόβλεπτες και πολλές φορές επικίνδυνες. Αυτός που κατατρώγεται από συναισθήματα αμφιβολίας, για το αν είναι ο μοναδικός, ο καλύτερος, ο εξυπνότερος και πιο πετυχημένος, ζητώντας αδιάκοπα διαβεβαιώσεις, πότε επαινώντας και πότε απαιτώντας από τους γύρω του, κατά βάθος φοβάται όσο τίποτε άλλο την απόρριψη και την ακύρωση, που δεν θα μπορούσε να την αντέξει.
Οι αδιάκοπες σκηνές ζηλοτυπίας σε συνδυασμό με το κρυφό σαράκι της ζήλιας για όλα όσα γίνονται γύρω του, δείχνουν έναν άνθρωπο που ζητάει μέσα από τη διαδικασία της ζήλιας να επιβεβαιώσει τις δικές του δυνατότητες και ικανότητες και να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα ανασφάλειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης.

Συχνά, οι μηχανισμοί της ζήλιας αλέθονται με τα γρανάζια της λογικής. Το φαρμάκι της ζήλιας δηλητηριάζει τις σκέψεις και κυριαρχεί σε ολόκληρο το είναι. Το αντίδοτο είναι να στηρίξεις τις δυνάμεις σου, τις ικανότητές σου και την προσωπικότητά σου προκειμένου να πετύχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος.
Η ζήλια είναι μια άρρωστη εξάρτηση, γιατί αν περιμένεις τις θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις κάποιου άλλου για να επιβεβαιωθείς, τότε είσαι έρμαιο ξενοκίνητων αποφάσεων. Θα περιστρέφεσαι πάντοτε γύρω από κάποιους άλλους, προσπαθώντας να φτιάξεις την ευτυχία σου με τις δικές τους ακτινοβολίες προσοχής, ενδιαφέροντος και αγάπης. Γίνε ήλιος και όχι φεγγάρι. Γίνε εσύ το κέντρο των αποφάσεων και ο φάρος που θα ακτινοβολεί αγάπη. Θα εκπέμπεις σήματα εμπιστοσύνης προς όλους, έτσι ώστε εσύ να είσαι εκείνος που θα φωτίζει και θα μοιράζει συναισθήματα χαράς και ευτυχίας σε όλους, που θα προέρχονται από τα δικά σου αυτόφωτα συναισθήματα πληρότητας, αυτοπεποίθησης και αυτο-αναγνώρισης. Θα φωτίζεις αντί να φωτίζεσαι.
Γίνε αυτόφωτος αφού είσαι αυτόφωτος. Ηγέτης του εαυτού σου και των ανθρώπων που σ’ εμπιστεύονται. Ισχυρή πατρική φιγούρα που θα εμπνέει, θα οριοθετεί, θα αναγνωρίζει και θα είναι μάχιμος για όλους κι όχι για τον εαυτό του. Μην αφήσεις ούτε το πιο μικρό άνοιγμα για να μπορέσει να τρυπώσει στην καρδιά σου η ζήλια, είναι τόσο ύπουλη, που πριν προλάβεις να προφυλαχτείς, μπορεί να έχει δηλητηριάσει σε μεγάλο βαθμό τις λογικές αντιδράσεις σου. Αν η ζήλια κυριαρχήσει στα συναισθήματά σου, τότε θ’ ανοίξεις το δρόμο για το άλλο μέλος την οικογένειας τον Φθόνο.

Ο φθόνος έρχεται κουβαλώντας μαζί του δυσάρεστα συναισθήματα ζήλιας και κακίας, γιατί ο φθόνος δεν είναι μόνο ζήλια, δεν είναι μόνο η επιθυμία να είχαμε και εμείς αυτό που έχει ο διπλανός μας, αλλά πλημμυρίζει το μυαλό μας με σκέψεις που ακτινοβολούν κακία, θέλοντας την καταστροφή, την εξαφάνιση, την απώλεια οποιωνδήποτε αγαθών έχει κάποιος και δεν τα έχουμε εμείς. Οι όποιοι κραδασμοί και οι ακτινοβολίες φθόνου, που εκπέμπει το άτομο, όταν είναι πολύ ισχυροί και εστιάζονται πάνω σε κάτι συγκεκριμένο μπορούν να προκαλέσουν το κακό και την καταστροφή που επιθυμεί το άρρωστο μυαλό αυτού του φθονερού ανθρώπου.
Ο άνθρωπος που κυριαρχείται από φθόνο είναι δυστυχισμένος και δεν μπορεί να χαρεί τίποτε στη ζωή του, γιατί πάντοτε θέλει όλα όσα έχουν οι άλλοι γύρω του. Ζηλεύει και φθονεί τους πάντες και πλημμυρισμένος από το δηλητήριο του φθόνου, εκπέμπει συνεχώς τόσο άσχημες ακτινοβολίες, που κανείς δεν μπορεί να τον αντέξει.

Αυτός που φθονεί δεν φθονεί επειδή νιώθει άσχημα, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι νιώθουν καλά. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ο φθόνος σημαίνει όνειρα και επιθυμίες που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Το άτομο που φθονεί είναι σαν να βροντοφωνάζει πως δεν νιώθει καλά με τον εαυτό του. Κάποιων άλλων η γοητεία, η εξυπνάδα, η φήμη, οι ικανότητες, η αναγνώριση κι η αγάπη, η αποδοχή του κόσμου, τού υπενθυμίζουν όλα όσα θα ήθελε και ο ίδιος να είναι, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι… Όλα όσα θα ήθελε και ο ίδιος να έχει, αλλά δεν έχει… Όλα όσα θα ήθελε και ο ίδιος να του αναγνωρίζονται και δεν…

Στην ήπια του μορφή, ή αυτό που αποκαλούμε «ζηλεύω με την καλή έννοια», ο φθόνος μπορεί να αποτελέσει ενός είδους κινητήριας δύναμης. Σ’ αυτή την περίπτωση η ζήλια γίνεται ζήλος συμμετοχή και το παιχνίδι του συναγωνισμού ξεκινά. Ειδάλλως, στην καταστροφική του μορφή, μπορεί να κατακλύσει τη σκέψη και τη ζωή μας. Μπορεί να αρχίσει με την αίσθηση της κατωτερότητας και αδικίας, και να συνεχίσει ως ανάγκη για κουτσομπολιό, συκοφάντηση, παρενόχληση, μείωση καθώς και εκδήλωσης οργής και μίσους προς το υποκείμενο του φθόνου. Στη δε, ακραία του μορφή, ο φθόνος μπορεί να οδηγήσει και στην επιθυμία να προκληθεί ενεργειακά κακό στον άλλον. Φαντασιακά το μαχαίρι έχει βγει από το θηκάρι και ζητά αίμα…

Με άλλα λόγια, φθόνος είναι η δυσκολία ή ακόμα και η άρνηση αναγνώρισης οποιουδήποτε θετικού στοιχείου στους άλλους. Όταν το υποκείμενο του φθόνου μας είναι ένα αδιαμφισβήτητα προικισμένο και επιτυχημένο άτομο, τότε η κάλυψη του φθόνου μας γίνεται ευκολότερα διαμέσου μιας πιο συγκέντρωσης σε στοιχεία του χαρακτήρα αυτού που φθονούμε καθώς τέτοια έχουμε όλοι μας άφθονα…

Είναι αντιληπτό το πόσο πολύ δύσκολο είναι το να παραδεχθεί κανείς ότι φθονεί. Ιδιαίτερα δε, όταν αυτοί που φθονούν νοιώθουν συχνά ανακούφιση -ακόμα και ευχαρίστηση-, όταν διαπιστώνουν ότι τα υποκείμενα του φθόνου τους αποτυγχάνουν με τη βοήθειά τους.

Άραγε ποια είναι η λύση στο συγκεκριμένο θέμα;

Το να φυλαχτούμε συνειδητά από τέτοιους ανθρώπους, διότι όσο κι αν φαινομενικά σου κάνουν τον φίλο, πίσω σου, συνεχώς προσπαθούν να σε καταστρέψουν, για να ικανοποιήσουν τα λαίμαργα συναισθήματα της ζήλιας και του φθόνου τους. Σκέψου πολλές φορές πριν παρουσιάσεις πράγματα που προκαλούν ζήλια και φθόνο, πράγματα που ανοίγουν τις αρρωστημένες ορέξεις τους για κακό και καταστροφή. Προσπάθησε να μην υπερβάλεις σε ότι λες και κάνεις. Παράλληλα, όσο μπορείς διατήρησε την ταπεινότητα και τη μετριοφροσύνη σου ενάντια στις εγωιστικές εξάρσεις των γύρω σου. Κράτησε απόσταση από μάτια γεμάτα φθόνο και όσο λιγότερη τροφή τους δίνεις τόσο καλύτερα για σένα.

Όπου υπάρχει ο φθόνος και ζήλια ξεπετιέται και το τερατούργημα της φύσης, το μίσος. Όπου φώλιασε αυτό το τέρας, έχει χαθεί κάθε επαφή με τον αγνό-απλό κόσμο των συναισθημάτων. Το μίσος νεκρώνει κάθε συναισθηματική προβολή και κατευθύνει τον άνθρωπο που κυριαρχεί εντελώς τυφλωμένο προς τον γκρεμό της απόλυτης κακίας.
Αν η ζήλια είναι αρρώστια και ο φθόνος είναι πάθος, τότε το μίσος δεν δικαιολογείται και δεν συγχωρείται με τίποτε. Όποιος μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά και όποιος δεν σκέφτεται λογικά δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όμως ούτε κάποιο άλλο είδος της φύσης, διότι κανένα δημιούργημα της φύσης δεν νιώθει μίσος για κάποιο άλλο. Αυτό το ειδεχθές προνόμιο είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπινου γένους και γεννιέται, τρέφεται και θεριεύει από την ζήλια και τον φθόνο.
Το μίσος οδηγεί τον άνθρωπο σε πράξεις που ξεφεύγουν από οποιοδήποτε όριο ανθρωπιάς και συναισθηματικής αντίδρασης. Αυτός που μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί παρά μόνο την καταστροφή, που θα προκληθεί από τη δική του υπαιτιότητα και θα του δώσει την άρρωστη ικανοποίηση της επικράτησης του, που μπορεί να είναι το οποιοδήποτε δημιούργημα της φύσης.
Αυτός που μισεί, ελέγχεται και λειτουργεί κάτω από τις εντολές του παθιασμένου μίσους του, σαν τηλεκατευθυνόμενο παιχνίδι, χωρίς βούληση, πρωτοβουλίες, σκέψεις και στόχους. Μισώ σημαίνει είμαι στερημένος από οποιαδήποτε διαδικασία ανθρώπινου τρόπου ζωής. Ζω αποκλειστικά και μόνο κάτω από την πίεση της ιδέας (που έχει γίνει εμμονή) προκειμένου να ολοκληρωθούν τα σατανικά καταστρεπτικά σχέδιά μου, ενάντια σε κείνο που μισώ. Αυτή η κατάσταση φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή και τις χαρές της. Άλλωστε, δεν μπορεί να συνυπάρχει με ευχαρίστηση και ευτυχία. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος οδηγείται σιγά-σιγά σε πλήρη επικράτηση των δικών του κακών σκέψεων και κραδασμών, με τελικό αποτέλεσμα να αυτό-περιθωριοποιηθεί και τέλος να αυτό-εξοντωθεί.

Πρόσεξε καλά, μην ξεγελαστείς από την επικάλυψη του μίσους με την καραμέλα της εκδίκησης. Η εκδίκηση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μίσος και γι’ αυτό το λόγο έχει τις ίδιες ακριβώς προεκτάσεις και καταλήξεις. Η εκδίκηση τροφοδοτείται από μίσος και παράγει βία. Ποτέ η βία δεν μπόρεσε να πατάξει την βία, παρά μόνο να δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο.
Ζήλια, φθόνος, μίσος και εκδίκηση είναι έννοιες που πρέπει να προσπαθήσεις να βγάλεις από τη ζωή σου. Σκέψου λογικά και θα προλάβεις την ζήλια, γιατί από αυτή ξεκινάνε τις περισσότερες φορές όλα τα άλλα. Πίστεψε σε σένα και στις δυνάμεις σου και δεν θα έχεις ανάγκη να ζηλέψεις κανένα. Αγάπησε τον εαυτό σου, αγάπησε το συνάνθρωπό σου. Η δύναμη της αγάπης κάνει θαύματα…

Η Αγάπη για αλλαγή είναι ανανέωση και η ανανέωση είναι υγιής διαδικασία που δεν πρέπει να την φοβόμαστε, ακόμη περισσότερο όταν στηρίζετε στις δικές μας δυνάμεις και στα δικά μας ψυχικά και συναισθηματικά αποθέματα. Ανανέωση λοιπόν, ανάπτυξη, πρόοδος και έρωτα για δημιουργία και ζωή συνθέτουν το παζλ του αντίδοτου απέναντι στη ζήλια, στο φθόνο, στο μίσος και στην εκδίκηση.

Στη σύγχρονη ναρκισσιστική κοινωνία, το ερώτημα της αμφισβήτησης της ταξικής κοινωνίας «γιατί να κατέχει αυτός και όχι εγώ;» μετατράπηκε στο ερώτημα αμφισβήτησης «γιατί να είναι αυτός το επίκεντρο της προσοχής και όχι εγώ;». Οι ήρωες και οι βασιλιάδες παλαιοτέρων εποχών μετατράπηκαν σε σύγχρονα «είδωλα», με τη διαφορά πως τα τελευταία σπάνια διακρίνονται για κάτι ουσιαστικό και διαχρονικό. Είδωλα που στο πέρασμα του χρόνου απομυθοποιούνται και γρήγορα φανερώνεται το αληθινό τους πρόσωπο.
Άραγε τι είναι προτιμότερο να απομυθοποιούνται οι «θεοί» ή να μυθοποιούνται οι «μέτριοι»!;;; όπως και να’ χει το θέμα θαυμάζονται και φθονούνται, απλά γιατί αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής και εκπροσωπούν αυτά που, όσοι φθονούν, θα ήθελαν πάρα πολύ να είναι ή να έχουν… Σε όλα τα παραπάνω έρχεται και επισφραγίζεται με το συναίσθημα της Αγάπης ότι δηλαδή πιστεύεις και εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τον συνάνθρωπό σου… αρκεί να ξέρεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι;;;

Τέλος, όλες οι κοινωνίες είχαν πάντα ανάγκη από ηγέτες, βασιλιάδες, αρχηγούς και ήρωες να τους θαυμάζουν, να τους εξιδανικεύουν και κάποια στιγμή να τους αποκαθηλώνουν.

Όμως, ο ηγέτης μιας μικρής ηγετικής ομάδας ή ενός κοινωνικού συνόλου, που φθονεί έχει ξεπεράσει κάθε όριο σεβασμού και αξιοπρέπειας. Δεν διακρίνεται να έχει καμία ενοχή, αφού ο ίδιος υποτιμά και εξευτελίζει «φτύνει» τις πράξεις του, τα πιστεύω του και τις ιδέες του…
Επίσης, δεν εντρέπεται ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό, αφού το φτύσιμο στον εαυτό του τον κατατάσσουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Η αυτο –υποτίμηση γίνετε τρόπος λειτουργίας στην καθημερινότητά του ενώ παράλληλα σαν ‘‘φίδι’’ έρπετε και λικνίζεται με τον πιο γλοιώδη και τον πιο ανήθικο τρόπο…

Άλλωστε, μετά την Προδοσία, έπεται η Σταύρωση και μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η Ταφή. Μετά τη Ταφή ακολουθεί η Ανάσταση και Ανάσταση σημαίνει Φως και Δημιουργία για το Άτομο και συνάμα για το Κοινωνικό Σύνολο.

Κι ο αυτόφωτος ξέρει να Αγαπά και να Αγαπιέται… ξέρει πως με την Αγάπη μπορεί να νικήσει τη Ζήλια, το Φθόνο, το Μίσος και την Εκδίκηση.

Με την Αγάπη ξέρεις να Ζεις, διότι παραμένεις Ζωντανός.

Άλλωστε, οι Ζωντανοί με τους Ζωντανούς και οι Νεκροί με τους Νεκρούς.

Η Επιλογή, η Απόφαση καθώς και τα Συμπεράσματα δικά σας!!!

Δημήτρης Νικ. Γιακουμάκης

MSc. MSc. MSc. (Ph.D)

Κλινικός – Πολιτικός Ψυχολόγος

Γνωστικός Επιστήμων

Τεχνικής Νοημοσύνης – Ρομποτικής

Ομαδικός Ψυχοθεραπευτής

Σύμβουλος Ανάπτυξης και Υποστήριξης

BoD Advisor