Ελεύθερος ενεργός Πολίτης παρά φοβισμένος Υπήκοος.

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Αναδημοσίευση του άρθρου του ενεργού πολίτη Μαθηματικού κ. Κώστα Τριαντακωνσταντή, που φιλοξενήσαμε στις 26 Σεπτεμβρίου 2016. 

Γράφει ο Κώστας Θ. Τριαντακωνσταντής.

Μαθηματικός.

Στη περίπτωση που οι άρχοντες δεν σέβονται και δεν εφαρμόζουν τους γραπτούς και άγραφους νόμους τι γίνεται; Και στην περίπτωση που τους παραβαίνουν για ίδιο ή των συγγενών τους υλικό συμφέρον, τι επιβάλλεται να κάνουμε; Να μιλάμε ή να σωπαίνουμε;

Λέει ο Αριστοφάνης: «Να ξεφτιλίζεις τους κακούς δεν είναι καθόλου άπρεπο ίσα - ίσα τιμά τους καλούς, έτσι λεν’ οι μυαλωμένοι», λέει ο Αριστοφάνης.

Κι ο Πλούταρχος συμπληρώνει: «Οι πολιτικοί πρέπει να φοβούνται τον ψόγο (αποδοκιμασία) περισσότερο από τον νόμο». 

Αγαπητοί αναγνώστες.

Το νόμιμο και το ηθικό τέμνονται (έχουν κοινά χαρακτηριστικά), αλλά δεν ταυτίζονται. Η ηθική είναι βαθύτερη και πλατύτερη έννοια από την έννοια της νομιμότητας.

Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, απαιτεί συγκεκριμένα, και τιμωρεί συγκεκριμένα. Απαγορεύεται αυτό, επιτρέπεται εκείνο. Καθορίζει ποινές για παραβάσεις με πρόθεση ή εξ αμελείας.

Η ΗΘΙΚΗ, δεν απαιτεί, αλλά παραγγέλλει και προσδοκά. Δεν τιμωρεί τίποτα. Δεν εντέλλεται πράξεις. Προσδοκά πράξεις. Είναι θέμα αγαθής προαίρεσης και αρετής.

Η παράβαση της νομιμότητας οδηγεί σε κυρώσεις. Η παράβαση μιας ηθικής αρχής, τη μόνη κύρωση που συνεπάγεται, είναι ο ευτελισμός του ανθρώπου. Η καταρράκωση της ανθρωπιάς του, όταν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση, νου και καρδιά.

Η ηθική και η συνώνυμη με αυτή πολιτική αρετή, στην σημερινή πολιτική σκηνή και στην κοινωνία μας, είναι αγαθό σε ανεπάρκεια.

Αποξενωμένος, αλλοτριωμένος, ο σύγχρονος άνθρωπος, εξόριστος σε μια κοινωνία που δεν θέλει ανθρώπους αυτεξούσιους, με γνώμη ελεύθερη και παρρησία, αλλά μάζα, αγέλη άμυαλων καταναλωτών. Μάζα που την κρατούν, σκοπίμως, απαίδευτη, ταπεινωμένη, στα όρια της φτώχειας, οι μικροί, τυφλοί και ανίκανοι Κυβερνήτες της, για να την χειρίζονται και να την μεταχειρίζονται, κατά τα καλά και συμφέροντα αυτών και των διαπλεκόμενων, εργολάβων των ΜΜΕ, και άλλων προπαγανδιστών της Νέας Τάξης Πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης του χρήματος και της απαξίωσης των ανθρωπίνων αξιών και των ανθρώπων.

Η Παιδεία κατάντησε κενή, αποκομμένη από τις ρίζες εκείνης της Παιδείας, «που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί τον έρωτα να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά και να κυβερνιέται με δικαιοσύνη», (Πλάτων).

Αυτήν την Παιδεία, σκόπιμα τους στερεί η Πολιτεία, που δεν θέλει πολίτες, αλλά υπηκόους. Η κοινωνία δεν έχει μέλη, πια, παρά άτομα, που το καθένα για «την πάρτη» του φροντίζει. Έτσι διδάσκει το νεοφιλελεύθερο δόγμα της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, έχει γίνει απρόσωπη ατομικότητα μέσα στη μάζα που διαμορφώνει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο, που από σοφό, ευφυή, η νεοφιλελεύθερη ασυδοσία τον έχει καταντήσει σάπιο.

Και η «υψηλή» κοινωνία, η κοινωνία της κομπίνας, της διαπλοκής, των Βόρειων και Νοτίων πλουσίων προαστίων και των αστείων θαμώνων τους, των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, μεγαλώνει την ιδιωτεία της στα νησιά των ανέμων του Καλοκαιριού και τους χειμερινούς προορισμούς της χλιδής και της επίδειξης.

Σε μια εποχή αλλοτριωμένη, με αλλοτριωμένους ανθρώπους, σε μια τέτοια εποχή, αναρωτιέται κανείς, αν θα πρέπει να συνεχίσει να μιλά ή να σωπαίνει.

Να μιλά, με τον φυσικό, αυθόρμητο, αληθινό τρόπο, όπως ταιριάζει στον ελεύθερο άνθρωπο.

Αναρωτιέται κανείς, τι να πει, πλέον, σε ανθρώπους που δεν θέλουν να ακούσουν, που ευχαριστιούνται περισσότερο στον βόρβορο παρά στο καθαρό νερό, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, κι ούτε προσμένουν, πια, κάποιο θαύμα.

Όμως, ο άνθρωπος ο ψυχωμένος με ανθρωπιά, που δεν οξειδώθηκε στην νοτιά των υπανθρώπων, δεν μπορεί παρά να εξακολουθήσει να μιλά. Να μιλά, ελευθερόστομα, με παρρησία. Να μάχεται, αδιαφορώντας για την κατηγορία του εμπρηστή, που θα του προσάψουν οι μικροί, οι ευτελισμένοι, αλλοιωμένοι, σκουριασμένοι, λογάδες του καιρού του. Θα μιλάει τη γλώσσα της ελεύθερης σκέψης, και της αλήθειας.

Και σ’ αυτό το κυνηγητό της αλήθειας, θα ολοκληρώνεται η ανθρωπιά του. Θα πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στον αληθινό Άνθρωπο, πάντα ελπίζοντας να κατακτήσει την αλήθεια, ψυχωμένος από τον ελπιδοφόρο Ηράκλειτο: «αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις».

Kι αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει. Οδηγεί όμως, στην γέννηση του νέου Ανθρώπου «με λογισμό και μ’ όνειρο.»

Για πολλά χρόνια, η πολιτική και η κοινωνική ζωή της Χώρας ζει στο βόθρο των σκανδάλων. Πολλοί (όχι όλοι) σε όλη την Επικράτεια, καπάτσοι, αετονύχηδες και μακρυχέρηδες, άσκησαν κάλπικη διαχείριση της εξουσίας, προς ίδιον συμφέρον.

Και ο κόσμος, οι άνθρωποι, που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας, την οποία κυβερνούν, ανίκανοι, συμφεροντολόγοι, απάθευτοι και αμόρφωτοι (δεν είναι όλοι οι πολιτικοί, μα είναι αρκετοί ώστε να βρωμίζουν το νερό), οι άνθρωποι αυτής της Χώρας, αισθάνονται παρίες. Ξένοι, στον τόπο τους. Πελαγωμένοι, αδύναμοι. 

Η πολιτική ασκείται από πολιτικούς, που είναι φυσικά πρόσωπα. Δεν λειτουργεί, στο κενό και ερήμην των πολιτικών. Ας αφήσουν λοιπόν τα περί κρίσης του πολιτικού συστήματος. Κρίση διέρχονται οι φθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίοι διαφθείρουν και το σύστημα.

Οφείλουμε να δαχτυλοδείχνουμε τους κακούς, τους αδιάφορους, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και όχι μόνον. Πρέπει, έχουμε υποχρέωση, να σας καταγγέλλουμε διότι: «Εκείνη η πόλη ευτυχεί, και προ πάντων σώζει τη Δημοκρατία, στην οποία (σ.σ. πόλη), και αυτοί που δεν αδικήθηκαν καταγγέλλουν και τιμωρούν τον αδικητή, όχι λιγότερο από τους αδικηθέντες», (Σόλων).

Βάλτε το, καλά, στο μυαλό σας: «Άρχοντες (σ.σ. βουλευτές, εκπρόσωποι του λαού) δεν είναι οι εκλεγέντες από τους τυχόντες, ούτε με απάτη, αλλά όσοι ξέρουν να άρχουν», (Σωκράτης).

Και καταλάβετέ το, άρχοντες: «Από το ανέσπερο φως πώς να κρυφτείς;», (Ηράκλειτος).

Μάθαμε πια, γνωρίζουμε καλά, το ψεύτικο στόμα σας, γεμάτο άχρηστα λόγια. Τα άδεια τα μάτια σας, γεμάτα, με το κενό υποκρισίας και του ψέματος. Γνωρίζουμε πια, γνωρίζουμε καλά:

Τις σακατεμένες ψυχές σας, που ξεχειλίζουνε απ’ τη βρωμιά της απληστίας.

Τις φουσκωμένες σας τσέπες, που κλωσάνε το άνομο χρήμα.

Το κούφιο νταηλίκι σας, στον αδύνατο.

Σας πήραμε πια χαμπάρι.

Λες στο άμυαλο πολιτικό: «Χωρίς αρετή η πολιτική είναι βαρβαρότητα». Και αυτός διακηρύσσει, με τις πράξεις του: «Η βαρβαρότητα είναι η αρετή της πολιτικής». 

Ο Νέος Άνθρωπος, ο Μέγας τι κάνει; Η απάντηση έρχεται από ένα απόσπασμα ποιήματος του Κωστή Παλαμά.

Γκρεμίζω τη ασκήμια. 

Και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω, 

Και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω.

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε.

Γκρικάω, βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: Γκρεμίστε!»

Να γκρεμίσουμε τα σάπια, τα παλιά. Να χτίσουμε όλοι μαζί την καινούργια Ελλάδα. Την Ελλάδα που δεν θα ντρεπόμαστε να τη λέμε Ελλάδα. Την Ελλάδα των καλών κ’ αγαθών, τολμηρών και δίκαιων Ελλήνων Πολιτών και Πολιτικών.