Μία ιστορία από την τσοπάνικη ζωή και το δέσιμο του ανθρώπου με τα ζώα, από το αρχείο του αείμνηστου Μυτικιώτη Στρατηγού Δημήτρη (Τάκη) Ζέρβα.

Φωτογραφία από την στάνη της οικογένειας Ζέρβα κατά την διάρκεια της κουράς των προβάτων. Με το αρνί στο σουβλί ο Σπύρος Ζέρβας και μπροστά πρώτος ο έφηβος Νίκος Ζέρβας (από το φωτογραφικό αρχείο του Μυτικιώτη Στρατηγού Τάκη Ζέρβα).

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Εκτός από τις φωτογραφίες από το αρχείο του αείμνηστου Μυτικιώτη Στρατηγού Δημήτρη (Τάκη) Ζέρβα, ο γιος του κ. Σπύρος Ζέρβας μας έστειλε και μας εμπιστεύτηκε κείμενα από το αρχείο του Στρατηγού, που αναφέρονται στο χωριό μας τον Μύτικα, ώστε να τα παρουσιάσουμε μέσα από το Blog μας και να γίνουν γνωστά στους Μυτικώτες, ως μέρος της ιστορίας του χωριού μας.

Τα κείμενα είναι πολύ περιγραφικά, με πολύ ζωντανή εξιστόρηση, με γλώσσα λιτή και δείχνουν καθαρά την αγάπη που έτρεφε ο αείμνηστος Στρατηγός για τον Μύτικα.

Όλο το υλικό από το αρχείο σε ψηφιακή μορφή του Στρατηγού (φωτογραφίες και κείμενα), όπως και όλο το υλικό που έχουμε πάρει κατά καιρούς από άλλους Μυτικιώτες, θα το περάσουμε και στον υπολογιστή του Πνευματικού Κέντρου Μύτικα, με αντίγραφα ασφαλείας σε cloud, ώστε να μείνουν για πάντα εκεί, ώστε να αξιοποιηθούν μελλοντικά σε δράσεις ανάδειξης της κοινωνικής ζωής και της ιστορίας του Μύτικα.

Ευχαριστούμε πολύ τον Πολιτικό Μηχανικό κ. Σπύρο Ζέρβα, γιο του Στρατηγού Τάκη Ζέρβα για την παραχώρηση του ψηφιακού υλικού και την εμπιστοσύνη.

Ακολουθεί η πολύ όμορφη ιστορία για την τσοπάνικη ζωή και το δέσιμο του ανθρώπου με τα ζώα, γραμμένη από το χέρι του Στρατηγού.

*(Αρχείο Μυτικιώτη Στρατηγού Τάκη Ζέρβα).

Εδώ θ' αναφερθώ σε ένα περιστατικό της τσοπάνικης ζωής που μου έμεινε βαθιά χαραγμένο. Μία ήρεμη και καλοβαλμένη προβατίνα, «Κάλεσα», γέννησε το Δεκέμβριο ένα θηλυκό αρνάκι «μπελοκάλεσο» (όποιος έχει ή ξέρει από πρόβατα καταλαβαίνει πως βγαίνουν τα ονόματα).

Το αρνάκι αυτό θα είχε γίνει 10 ημερών, όταν ένα μεσημέρι που το κοπάδι έβοσκε στη λάκα της Αγίας Μαρίνας έπιασε δυνατή καταιγίδα. Τα πρόβατα στριμώχτηκαν για να προφυλαχθούν στις μεγάλες πέτρες και βράχους της ράχης της Αρέντα. Εγώ είχα μπει στην εκκλησούλα της Αγίας Μαρίνας. Για μια στιγμή ακούω βέλασμα μικρού αρνιού. Βγαίνω και τι να δω, το «Μπελοκάλεσο» αρνάκι 10 ημερών, να βελάζει ολομόναχο, δαρμένο μέσα στη λάκα από τη δυνατή νεροποντή.

Τρέχω, το αρπάζω και το φέρνω μέσα στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Έτρεμε ολόκληρο. Το σκούπισα με το μάλλινο σακάκι μου, το ζέστανα και το χτένισα με μια χτένα από αλουμίνιο που έχω και φυλάω μέχρι σήμερα. Χτενίζοντας το του έλεγα «Τι καλά μαλάκια που έχεις!». Αυτό ήταν. Το όνομά του βγήκε. Ήταν το «Τι καλά μαλάκια».

Από τότε μόλις έβρεχε ή μόλις με έβλεπε ερχόταν κοντά μου. Το χάιδευα, το χτένιζα και το κρατούσα αγκαλιά. Μεγάλωσε, αποκόπηκε από τη μάνα του, έτρωγε χορτάρι. Πάντοτε όμως ξεκοβόταν από το κοπάδι και ερχόταν κοντά μου για την περιποίηση, ήτοι χάιδεμα, χτένισμα και τάισμα με ψωμί που έτρωγα ή άλλο καρπό.

Έτσι έγινε και ο αχώριστος σύντροφός μου. Όπου κι εάν ευρίσκετο μέσα στο κοπάδι βόσκοντας ή κοιμόνταν, μόλις του φώναζα: «Τι καλά μαλάκια», ερχόταν βελάζοντας, πηδώντας και τρέχοντας κοντά μου.

Έτσι έγινε γνωστό και στ' αδέλφια μου που το γνώρισαν και τα γνώρισε. Επίσης όλοι οι τότε τσοπαναρέοι της περιοχής και αργότερα του κάμπου που το γνώρισαν και απορούσαν με τη συμπεριφορά του. Εάν όμως το καλούσαν ξένοι έστω και με την κραυγή «Τι καλά μαλάκια», δεν ανταποκρινόταν αλλά μόνο με τη φωνή τη δική μου και αργότερα με τη φωνή του Λευτέρη και του Νίκου.

Μεγάλωσε, γέννησε, γέρασε βαθιά και το 1948 ή 1949 ψόφησε ή μάλλον πέθανε σαν άνθρωπος.

Εκείνο όμως που του έμαθα στα χάδια που του έκανα ήταν όταν το έπιανα από τη μούρη του και του έλεγα: «Από που να σε φιλήσω» μου γύριζε την μια παριά, και όταν του έλεγα γύρνα και από την άλλη, γύριζε την άλλη παριά.

Ασφαλώς το φιλούσα και στις δύο παριές, αλλά και πάντοτε όταν το φώναζα θα του έδινα ή ψωμί ή καρπό για φαγητό, μέχρι και καραμέλα του έδωσα. Ήταν η ΜΑΣΚΩΤ του κοπαδιού, αλλά και των άλλων τσοπαναρέων που παρακολουθούσαν τα καμώματά του.

Μου έχει καρφωθεί στη σκέψη αυτό το άγιο προβατάκι γι' αυτό και το περιέγραψα. Εάν τυχόν κοιμόμουνα ή καθόμουν κάτω μέρα και νύχτα και το κοπάδι απομακρυνόταν, το προβατάκι αυτό ερχόταν και με το δεξί εμπρός πόδι του με κτυπούσε στα πόδια να ξυπνήσω ή να σηκωθώ και ν' ακολουθήσω το κοπάδι. Το ίδιο έκανε και στο Λευτέρη. Μια καλοκαιρινή νύχτα που νυκτοβοσκάγαμε τα πρόβατα, εγώ και ο Λευτέρης και σε κάποια ώρα τα μεσάνυχτα γραίκιασαν για λίγο, ο Λευτέρης έδεσε με σχοινάκι από το χέρι του το προβατάκι αυτό, ώστε όταν τα πρόβατα σκαρίσουν και φύγουν να τον τραβήξει για να ξυπνήσει.

Μόλις τα υπόλοιπα πρόβατα σκάρισαν και έφυγαν το προβατάκι αυτό «Το τι καλά μαλάκια», άρχισε να τον κτυπά στο πόδι και στα παπούτσια. Ο Λευτέρης αγουροξυπνημένος δεν σηκώθηκε, οπότε αυτό πήγε προς το κεφάλι του και άρχισε να τον κτυπά στο κεφάλι, οπότε θέλοντας και μη ο Λευτέρης πετάχτηκε όρθιος. Έτσι ενεργούσε, λες και είχε ανθρώπινη λίγη σκέψη και ας ενεργούσε εξ ενστίκτου.