''Εκεί που κατοικεί η Άνοιξη.'' - Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.

ΜΥΤΙΚΑΣ PRESS: Η συμπατριώτισσα μας από την Κανδήλα Δέσποινα (Δέπη) - Λαμπρινή Πάτρα, η οποία ως μαθήτρια του Λυκείου Μύτικα έχει αποσπάσει το 2017 και το 2018 βραβεύσεις στον διαγωνισμό διηγήματος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (δείτε εδώ και εδώ), μας έστειλε και δημοσιεύουμε κομμάτια διηγημάτων που ανελειπώς εδώ και χρόνια γράφει, μιας και είναι κάτι που αγαπά πολύ και ένιωσε την ανάγκη να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του Blog μας.

Σε ευχαριστούμε πολύ Δέπη για την εμπιστοσύνη. Υγεία, ευτυχία και πάντα τα καλύτερα.

--------------------------------

Της Δέσποινας (Δέπης) - Λαμπρινής Πάτρα.

Εκεί που κατοικεί η Άνοιξη.

Θέλω να χορέψω δίπλα στις θάλασσες, με μουσικές που δεν ανήκουν σε αυτό τον κόσμο...

Αλλά δεν μπορώ...

Μια ανόητη συστολή και μια ανίκητη κόπωση με κρατούν δεμένο πάνω σε αυτό τον γκρίζο βράχο...

Θέλω να τραγουδήσω τραγούδια που μέσα τους κρύβουν μια παράξενη ομορφιά...

Με στίχους γραμμένους από ταλαντούχα ελπιδοφόρα πλάσματα...

Αλλά η φάλτσα μου φωνή έχει κριθεί και καταδικασθεί σε ισόβια αφωνία...

Θέλω να μεθύσω και να χαθώ σε έναν αλλιώτικο κόσμο που δεν πενθεί...

Με ένα κρασί φτιαγμένο από Θεούς...

Δώρο στους θνητούς ευαίσθητους ονειροπλόους...

Αλλά όλες οι κούπες μου είναι σπασμένες και τα χέρια μου δεμένα..

Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ...

Να νιώσω ξανά το τρύπημα από το κεντρί της πιο γλυκιάς μέλισσας...

Ακόμα και αν αυτό δηλητηριάσει στο τέλος το αίμα μου...

Θέλω να πετάξω...

Να νικήσω φόβους και τέρατα μυαλού και να ελευθερωθώ...

Αλλά οι αλυσίδες δεν σπάνε με ευχές και ευσεβείς πόθους και με κρατούν ακόμα κολλημένο σε αυτό το βράχο...

Με τον καιρό έμαθα και εμπέδωσα ότι κάθε προσπάθεια απαγκίστρωσης δεν ελευθερώνει, απλά τραυματίζει....

Και εκεί που για άλλη μια φορά μετρώ φυλακισμένος τα ανεκπλήρωτα θέλω μου, εμφανίζεται εκείνη...

Χορεύει πάνω στα κύματα και τα μακριά μαλλιά της ανεμίζουν καθώς τα χαϊδεύουν όλοι οι άνεμοι...

Τα γυμνά της πόδια αγγίζουν το έδαφος αλλά τίποτα από την σκληράδα του δεν μπορεί να τα πληγώσει...

Αντιθέτως οπού πατά, το άγονο ανθίζει...

Χτυπά τα δάχτυλα της και τα χελιδόνια έρχονται...

Στροβιλίζεται και τα δέντρα γεννούν καρπούς...

Φοράει ένα φόρεμα που μοιάζει με έκρηξη χρωμάτων...

Κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, ροζ και γαλάζια συνυπάρχουν αρμονικά πάνω σε ένα ύφασμα που θαρρείς ότι έχει φτιαχτεί από ξωτικά...

Στέκεται απέναντι από το βράχο μου και αρχίζει να τραγουδά...

Λικνίζεται και μαζί της χορεύουν τα λουλούδια...

Ολα τα ζώα, ήμερα και άγρια, παρελαύνουν για χατήρι της...

Τότε ο ήλιος που ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα αρχίζει και κρυφοκοιτάζει...

Εκείνη δακρύζει από χαρά και μια λυτρωτική βροχή ξεπλένει το κουρασμένο και ματωμένο σώμα μου...

"Πως θα θελα να μπορούσα να έρθω μαζί σου..." της ψέλλισα μαγεμένος...

"Και τι σε εμποδίζει; Έλα..." απάντησε εκείνη...

"Μα δεν βλέπεις; Είμαι καταδικασμενος... της ανταπάντησα απορημένος..."

Νομίζεις ότι είσαι...

Το μυαλό σου είναι αυτό που σου επιβάλλει την τιμωρία...

''Ο πιο σκληρός δεσμοφύλακας σου, είσαι εσύ ο ίδιος..."

"Δεν ξέρω τι να πω ..." απάντησα φανερά ξαφνιασμένος από αυτά που άκουσα...

"Να μην πεις τίποτα, εγώ θα φύγω και από εσένα θέλω μόνο να σκεφτείς και ελπίζω να καταφέρεις να ελευθερωθείς και να έρθεις σε μένα..."

''Μα ακόμα και αν τα καταφέρω πως θα μπορέσω να σε βρω;"

"Μην ανησυχείς, τα βήματα σου θα σε οδηγήσουν μόνα τους...

Βλέπεις ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μόνο τον Χειμώνα, άμα ελευθερωθεί,δεν έχει άλλη επιλογή από το να έρθει σε μένα... Να έρθει εκεί που κατοικεί η Άνοιξη..."...