Εμπνεόμαστε - Διδασκόμαστε -Συνεχίζουμε.

Της Γεωργίας Λιβιτσάνη.

Ένα λουλούδι, ένα στεφάνι, ένα μήνυμα, ένα γράμμα... Με κάθε τρόπο, νέοι και μεγαλύτεροι αποτίουν φόρο τιμής στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, στους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης. Με κάθε τρόπο κρατούν ζωντανά τα διδάγματα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τα μέχρι σήμερα επίκαιρα μηνύματα του Πολυτεχνείου.

"Εξω οι ΗΠΑ", "Εξω το ΝΑΤΟ". Τα συνθήματα που δέσποζαν στην πύλη του ιστορικού κτιρίου, με τις υπογραφές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ξαναγράφονται και σηματοδοτούν τη διαχρονικότητα των συνθημάτων του ξεσηκωμού. Το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο του Πολυτεχνείου διαπερνά και τον φετινό εορτασμό. Αποτυπώνεται στις αφίσες και στα πανό, στα συνθήματα και στις κουβέντες, στον προβληματισμό και στα τραγούδια. Φοιτητές πιάνουν μια κιθάρα και "σκαρώνουν"τραγούδια, "ντύνουν" με μελωδίες τα συνθήματα, δίνουν μια νότα ζωντάνιας στον χώρο: "Τίποτα δεν πάει χαμένο", "Το γελαστό παιδί", "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον".

Τάξεις από σχολεία της Αθήνας κάνουν ένα διαφορετικό "μάθημα Ιστορίας", καταθέτοντας το λουλούδι τους. Μικρά παιδιά, με τους γονείς τους να τα κρατούν από το χέρι, καταθέτουν ένα λουλούδι, μια ζωγραφιά. Η Ιστορία περνάει από γενιά σε γενιά. Ενας παππούς "ξεναγεί"τα εγγόνια του στον χώρο, τους δείχνει την πύλη του Πολυτεχνείου, τους εξηγεί τι έγινε εκεί πριν από 50 χρόνια. Στιγμές που χρόνια μετά... καρπίζουν. Μια μητέρα, συγκινημένη, απευθύνεται στη φοιτήτρια κόρη της, που σήμερα συμμετέχει στις εκδηλώσεις τιμής στο Πολυτεχνείο, ενθυμούμενη πότε ήταν μικρό κορίτσι και την πήγαινε στο Πολυτεχνείο να καταθέσουν ένα λουλούδι...

Μαθητές, φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά σωματεία, μαζικοί φορείς, αντιστασιακές οργανώσεις κ.λπ. αποτίουν φόρο τιμής. "Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα", αναγράφει ένα από τα πανό που φιλοτεχνούν μέλη φοιτητικών συλλόγων, στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους για τη σημερινή πορεία.

"Για όσους χάθηκαν. Οι μάχες που δώσατε αποτελούν παράδειγμα για τους δικούς μας αγώνες. Οι μάχες δεν τελείωσαν. Ακολουθούμε τα ίδια μονοπάτια", γράφει ένα από τα πολλά σημειώματα ανάμεσα στα γαρίφαλα και τα στεφάνια πάνω στην καγκελόπορτα που τσαλαπάτησαν οι ερπύστριες...

.....

Εμπρός, εμπρός λαέ. Σήκω κι εμπρός αδέρφια

Κόκκινος είναι ο ουρανός. Κι ο ήλιος ανεβαίνει

Εβίβα λιμπερτά

Το λάβαρο που μού ‘λαχε. Ψηλά θα το κρατήσω

Εμπρός συντρόφοι πιο ψηλά

Εβίβα λιμπερτά

Ίσια με κρατάς. Δεν θα με πάρεις Άδη

Πέθαινα μα σηκώθηκα και στην φωτιά πηγαίνω

Εβίβα λιμπερτά

Δόξα και τιμή

Στ’ αδέρφια που γινήκανε

Σφαχτάρια και στοιχειώσανε

Γιοφύρι να περάσουν

Εβίβα λιμπερτά

Το λάβαρο που μού ‘λαχε

Ψηλά θα το κρατήσω

Εμπρός συντρόφοι πιο ψηλά

Εβίβα λιμπερτά

Δημιουργίες των νέων κομμουνιστών, μελών της ΚΝΕ. Η έμπνευσή τους… η συνεχής πάλη του λαού μας ενάντια στην χούντα αλλά και οι ηρωικές σελίδες που έγραψε το λαϊκό κίνημα της χώρας μας τα προηγούμενα χρόνια. Ο σκοπός τους… η πίστη στο δίκιο τους, το ανέβασμα του ηθικού, η ηρωική στάση μπροστά στις κακουχίες, την παρανομία, η υπόσχεση για τη συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.

Περιγράφει ο εκφωνητής του σταθμού την ώρα της μετάδοσης του τραγουδιού “Εβίβα Λιμπερτά”:

"Βάλαμε την ταινία στο μαγνητόφωνο να παίζει. Κι αναρριγήσαμε από χαρά και συγκίνηση. Οι νέοι της ΚΝΕ μας πρόσφεραν αυτή τη μεγάλη συγκίνηση. Η ταινία τους ήταν ένα πολύτιμο, ένα ανεκτίμητο δώρο.

Γιατί, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η πιο ζωοδότρα, η πιο παρήγορη κι ελπιδοφόρα φωνή που έχει κρατήσει στη μνήμη της η ιστορία στο μακραίωνο, πολύβουο και πολυτάραχο κλωθογύρισμά της είναι αυτή η ίδια κραυγή που μας στέλνουν και σήμερα οι νέοι της ΚΝΕ: “Εβίβα Λιμπερτά”".