Η κακία και οι κακοί άνθρωποι.

Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr

Της Ρόζας Τζιγκουνάκη.

«Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους».

Φ. Νίτσε

Η Kακία είναι η Ελληνίδα θεότητα της κακίας, της αμαρτίας και του εγκλήματος. Απεικονιζόταν ως ματαιόδοξη, παχουλή και υψηλά καλλωπισμένη γυναίκα. Σύμφωνα µε τους γνωστικιστές, η Κακία πιστεύεται ότι είναι το παιδί του πρώτου αγγέλου και της Αυθάδειας. Τα αδέρφια της ήταν ο Ζήλος, ο Φθόνος, οι Ερινύες και η Επιθυµία.

Η κακία προσπάθησε να πείσει πολλούς ανθρώπους να γίνουν κακοί, αλλά ο πιο διάσηµος πειρασµός της ήταν αυτός του Ηρακλή, ένας από τους πιο γνωστούς θεϊκούς ήρωες της ελληνικής µυθολογίας. ‘’Λόγος ή πράξη που δείχνει έχθρα και αποσκοπεί στο να πληγώσει τον άλλον’’, αυτός είναι ο ορισμός της κακίας.

Πολλές φορές ακούμε και ίσως και εμείς λέμε τι φράση «αυτός είναι κακός άνθρωπος». Η έννοια του κακού όμως δεν είναι μια υποκειμενική ή σχετική έννοια. Η έννοια του κακού είναι μια έννοια πολύ συγκεκριμένη και χαρακτηρίζει συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Κακοί θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι και οι εγκληματίες, οι κλέφτες, οι βιαστές, οι δολοφόνοι, αλλά κακοί είναι και όλοι αυτοί που κάνουν αθόρυβα κακό στους άλλους.

Οι πραγματικά κακοί άνθρωποι όμως, είναι εκείνοι που µε απόλυτη συνείδηση, βρισκόμενη σε απόλυτα ήρεμη και λογική κατάσταση, αποφασίζουν να κάνουν έναν άλλον άνθρωπο να νοιώσει άσχημα, να τον πικράνουν ή να τον προσβάλουν.

Αυτοί που ελαφρά τη καρδία πληγώνουν, είτε µε λόγια, είτε µε πράξεις, όσους είναι δίπλα τους και όσους σχετίζονται µε αυτούς. Αυτά τα λόγια και αυτές οι πράξεις, δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι σημαντικό, τις περισσότερες φορές είναι κάτι που λέγεται σε μια απλή κουβέντα, που όμως έχει σκοπό να μειώσει, να στεναχωρήσει και να φέρει σε δύσκολη θέση τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους.

Κακοί είναι αυτοί οι οποίοι καταφέρνουν χτυπήματα μόλις βοούν χώρο για να πληγώσουν έναν συνάνθρωπο τους.

Αυτοί που λειτουργούν µόνο µε το εγώ, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα του άλλου, αυτοί που παριστάνουν τους φίλους μπροστά σου, αλλά πίσω σου μιλάνε µε όχι όμορφα λόγια. Αυτοί λοιπόν, είναι οι πραγματικά κακοί άνθρωποι. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν μια δικαιολογία. Είτε η δικαιολογία αυτή είναι μια ψυχική ασθένεια, είτε φόβος, είτε απειλή, είτε προφύλαξη.

Χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι η δειλία και είναι ακριβώς αυτό που τους κάνει τους χειρότερους του είδους των κακών.

Όλα τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου οφείλονται σε αυτό το είδος ανθρώπων. Το κακό που κάνουν, αν και «μικρό», είναι ανυπολόγιστο, όταν σκεφτεί κανείς ότι, από τα μικρά ξεκινούν τα μεγάλα και αθεράπευτα νοσήματα μιας κοινωνίας.

Η προσπάθεια να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι ένα φιλοσοφικό θέμα σπουδαίας συζήτησης ή δύσκολων έργων, είναι μια απλή κατανόηση της εντολής «µην κάνεις ό,τι δε θες να σου κάνουν».

Σε κάθε περίπτωση, όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το διπλανό µας, όταν πάψουμε να είμαστε έστω και στιγμιαία κακοί άνθρωποι θα δούμε ότι όλα θα αλλάξουν μαγικά, πρώτα μέσα µας και έπειτα γύρω µας. Γιατί είναι δύσκολο να θεραπευτεί μια ασθένεια τόσο σοβαρή, όπως η κακία, όταν δεν έχει προβλεφθεί για αυτή μια φαρμακευτική αγωγή.