Σπύρου Δ. Ζαβογιάννη: Ο Θεός (μέρος Β').

Έχουμε την χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε την νέα εργασία περί ''Θεού'' εν περιλήψει, του αγαπητού μας φίλου και συνεργάτη Σπύρου Δ. Ζαβογιάννη. Την κρίνουμε αξιόλογη και ότι πρέπει να διαβαστεί. Είναι μια εργασία πνευματικού προβληματισμού.

Τον ευχαριστούμε για την προσφορά του και πάντα επιζητούμε την συνεργασία μαζί του.

Μετά το Α΄μέρος, σήμερα το Β' μέρος.

Του Σπύρου Δ. Ζαβογιάννη.

Ο ΘΕΟΣ

Ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο Έλληνας ιατρός, ο συνοδοιπόρος του Αποστόλου Παύλου, όπου σύμφωνα με μία τοπική παράδοση το 63 μ.Χ. οδοιπορούντες από την Νικόπολη πορευόμενοι προς την Κόρινθο, βαδίζοντες επί των ορέων εισήλθαν στην πόλη της Αλυζίας που εκείνη την περίοδο ήταν ολιγάνθρωπος, λόγω της βιαίας μεταφοράς των πληθυσμών στην πόλη της Νίκης, κατά εντολή του Οκταβίου Καίσαρος. Δυστυχώς δεν έχουμε κάποιες πληροφορίες που θα ήτανε για εμάς πολύτιμες.

Στο δε κοιμητήριο της Αγίας Τριάδος κατά την εκταφή κάποιου σημαντικού τοπικού παράγοντος, ήρθε στο φως μια τέτοια εικόνα του Ευαγγελιστού Λουκά, όπου οι επίτροποι της εποχής λόγω των πολλών φθορών της, την ετοποθέτησαν στο Ναό της Αγίας Τριάδος, όπου σύμφωνα με τα αστυνομικά χρονικά την αφαίρεσαν οι Ιταλοί, από τότε αγνοείται η τύχη της. Μια μεγάλη όντως απώλεια για την περιοχή μας.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς είχε ζήσει την Παναγία και την εξεικόνισε με τον χρωστήρα του, λέγεται ότι μας άφησε περίπου εβδομήντα (70) παρόμοιες εικόνες της Θεοτόκου, κάποιες από αυτές έφτασαν ως τις μέρες μας από τα πρώτα αυτά Χριστιανικά χρόνια, πέρα το ότι αποτελούν μοναδικά ιερά κειμήλια της Ορθοδόξου πίστεώς μας, αλλά και επιτελούν και πλήθος θαυμάτων.

Τώρα οι πρώτοι Χριστιανοί μετά την εξεικόνιση των Αγίων προσώπων, είχαν ενώπιόν των τον Θεό τον οποίο λάτρευαν, και απέδιδαν τις οφειλόμενες τιμές στην Παναγία και στους Αγίους, που τους είχαν ενώπιόν τους, και απέδιδαν τα οφειλόμενα σε συγκεκριμένα πλέον πρόσωπα και όχι σε κάτι νοητό, πνευματικό και αόριστο, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να συλλάβει η ανθρώπινη διάνοια, κάνοντες διάφορες παραστάσεις με το μυαλό τους για να συλλάβουν την έννοια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων.

Η πίστη των ανθρώπων λόγω αυτών των γεγονότων είχε πολλές μεταπτώσεις, πολλές αναζητήσεις, πολλές φορές πολλές αρνήσεις και αμφισβητήσεις ως αναφορά την ύπαρξη του Θεού.

Και στον 1ον και 2ον αιώνα μ.Χ., όπου η Ακαρνανία ασπάστηκε τον Χριστιανισμό τόσο νωρίς, από τις λίγες περιοχές της τότε Ελλάδος, λόγω της παρουσίας στην περιοχή του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος παρεχείμαζε στην Νικόπολη και δίδασκε τους εκεί πληθυσμούς, όπου μεταξύ τους βρισκόντουσαν και πολλοί Αλυζαίοι, βιαίως μεταφερθέντες στην πόλη του Οκταβιανού.

Για να μπορούν οι χριστιανοί πληθυσμοί της Αλυζίας να λατρεύουν τον Θεό και να λειτουργιούνται, έφτιαξαν την πρώτη Εκκλησία των κρυπτοχριστιανών εντός της κρύπτης της Αγίας Ελεούσας, όπου πάντοτε την λειτουργούσαν, προσέφεραν εικόνες οι οποίες παραμένουν εναποτοθετημένες σε αυτή την αρχαία Εκκλησία, την οποία έφερε στο φως ο Σπηλαιολόγος Ζαβιτσανάκης, εισερχόμενος εις την κρύπτην και αποθανάτησε όλα αυτά σε πολλές φωτογραφίες, και απέδειξε του λόγου το αληθές της υπάρξεως αυτού του πανάρχαιου λατρευτικού χώρου.

Εδώ βρέθηκε κατά μία παράδοση και η εικόνα του Ευαγγελιστού Λουκά, αλλά και μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου, και κρίνανε κάποιοι να την θάψουν μαζί με κάποιο επιφανή Αλυζαίο και υπέστη μεγάλες φθορές, και αυτό το διαπίστωσαν όταν έγινε η εκταφή στο κοιμητήριο της Αγίας Τριάδος. Το πώς βρέθηκαν αυτά τα ιερά μοναδικά κειμήλια στον τόπο μας, δυστυχώς το αγνοούμε.

Αν και σε πολλές περιόδους της εκκλησιαστικής ιστορίας, εξαπολύθηκε μια μανιώδης καταδίωξη των εικόνων εκ μέρους της κρατικής εξουσίας και την αφαίρεσή τους από τους λατρευτικούς χώρους, από τους εκάστοτε εικονομάχους, που τις απόψεις ενστερνίστηκε και αυτή η πολιτική εξουσία, μεγάλο λάθος. Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις πολύ ταλαιπώρησαν την Εκκλησία για πάνω από έναν αιώνα.

Πολλοί συνέδεσαν την απόδοση τιμών στις εικόνες, ως μία μορφή ειδωλολατρίας, ότι προσκυνούσαν οι Χριστιανοί και απέδιδαν τιμές σε κάποια ανθρώπινα κατασκευάσματα, που τα θεωρούσαν ειδωλολατρική προσέγγιση, και όχι στον Ζώντα Θεό, στην Παναγία και στους Αγίους.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, διέγνωσαν τις αντιρρήσεις αυτών των άθεων, εμπαθών και αιρετικών, που είχαν ως στόχο τους όχι τις εικόνες, την λατρευτική τους προσέγγιση, αλλά επεδίωκαν να κλονίσουν συθέμελα την πίστη των Χριστιανών κινούμενοι από αθεϊστικά κίνητρα.

Πολλά ειπώθηκαν και ακόμα λέγονται κατηγορώντας την αναστήλωση των εικόνων, πολλές από αυτές επιτελούν θαυμαστά και μεγάλα. Οι Χριστιανοί προσκυνούν αυτές τις εικόνες και έχουν διαγνώσει την λατρευτική σημασία τους. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποια θα ήταν η λατρευτική προσέγγιση των Χριστιανών αν έλειπαν οι εικόνες από τους λατρευτικούς προσκυνηματικούς χώρους.

Στις εικόνες προσέρχονται και καταφεύγουν οι Χριστιανοί, και σ' αυτές καταφεύγει και πολλές φορές εναποθέτει τις ελπίδες του. Πως θα μπορούσε πραγματικά να προσευχηθεί σε κάτι μη απτό, μη προσεγγίσιμο, κάτι άυλο κάτι φανταστικό κάτι το μη νοητόν. Ήταν πραγματικά σοφή αυτή η απόφαση της εξεικόνισης του Θεού του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων που έλαβε χώρα κάτω από την αδήρητη ανάγκη να έχει ο πρώτος Χριστιανός ενώπιων του, αυτά τα προσκυνητά και λατρευτικά σύμβολα και όλα αυτά κατακυρώθηκαν από τους σοφούς Πατέρες της Εκκλησίας, που μετείχαν των Ιερών Συνόδων, οι οποίες επικύρωναν τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας για την αναστήλωση των ιερών εικόνων και της αναρτήσεώς τους, στους λατρευτικούς και προσκυνηματικούς ιερούς χώρους και την απόδοση σε αυτές, των οφειλομένων τιμών, όπως είχανε την ιερά υποχρέωση να αποδίδουν.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας και δει ο Μέγας Βασίλειος, τόνισε ότι η προσκύνηση των εικόνων μεταβαίνει εις το πρωτότυπο του εικονιζομένου προσώπου.

Η εξεικόνιση του μεγαλυτέρου και κυριοτέρου συμβόλου της πίστεώς μας της Παναγίας Τριάδος, όπου τα δύο των προσώπων ο Πατήρ και ο Υιός παρακαθήμενοι επί λαμπρού Δεσποτικού θρόνου, λαμπρού, πλουμισμένον με απαστράπτοντες πολύτιμους λίθους. Δεξιά του Πατρός παρακάθεται ο Υιός, φαίνεται το πολύ νεαρό της ηλικίας, υπάρχει ο Υιός επειδή υπάρχει ο Πατήρ, υπάρχει ο Πατήρ επειδή υπάρχει ο Υιός, υπεράνω των δύο αυτών προσώπων υπερίπταται το Πανάγιον Πνεύμα. Με το δεξί χέρι του υποβαστάζει τον υπερμεγέθη Τίμιον Σταυρόν το άλλοτε ατιμωτικό τιμωρητικόν ξύλο, που το καθαγίασε με το Τίμιο Αίμα Του, κι αυτός ο Τίμιος Σταυρός αποτελεί το σύμβολο της Νίκης κατά του θανάτου, κατά του Διαβόλου, το σύμβολο της ελπίδας όλων των Χριστιανών το, σύμβολο της σωτηρίας, το σύμβολο του αγιασμού όλων των ανθρώπων.

Στην θέση Αυτή του Κυρίου παρακάθεται και η ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε τη επενεργεία του Αγίου Πνεύματος, την οποία καθαγίασε και την ανύψωσε σε μοναδικό ύψος.

Υπεράνω των δύο Αυτών Αγίων Προσώπων του Πατρός και του Υιού εν είδη περιστεράς, υπερίπταται το Πανάγιον Πνεύμα, από το ράμφος του εκπέμπεται και εξακτινώνεται η υπερκόσμια λάμψη, που περιλούζει με μοναδικές αποχρώσεις τον υπέρλαμπρον και υπερκόσμιον θρόνον τον οποίο καταλαμπρίνει και δημιουργεί μοναδικές υπέρλογες φωτοειδείς νοσταλγίες, κάτι που ο εδώ ευρισκόμενος δίκαιος άνθρωπος ζει μια άλλη διάσταση . Είναι κάτι το υπέρλογο το απερίγραπτο, κάτι πέραν από τα γήινα και ανθρώπινα μέτρα.

Οι εδώ ζώντες και ευρισκόμενοι θα αντικρίζουν αυτή την υπερκόσμια λάμψη, που όπως τονίσαμε δημιουργεί μοναδικές νοσταλγίες, που ο ανέσπερος χρόνος θα κυλάει λουσμένος σε μια άλλη διάσταση του θεϊκού φωτός. Και δικαιώνει τους δικαίους για τον πνευματικό αγώνα που έδωσαν στην Γη και πολλοί υπέστησαν φρικτά μαρτύρια και καταξιώθηκαν οι πολυποίκιλοι αγώνες τους, που βρέθηκαν στας αυλάς του Κυρίου. Εξαγόρασαν πολλοί τον Παράδεισο με το μαρτύριό τους.

Τούτο το χώρο δεν θα τον καταλάβει ποτέ το σκοτάδι, το υπερουράνιο αυτό Βασίλειο θα ζει αιωνίως μέσα σε αυτή την μοναδική υπερκόσμια ανεκδιήγητη φωτοχυσία. Υπάρχει ομογνωμία των τριών προσώπων, δεν γνωρίζουν την διαφωνία στις αποφάσεις τους, τα τρία πρόσωπα έχουν μία θέληση.

Ο Άγιος Συμεών, ο τρίτος τη τάξει που φέρει το προσωνύμιο Θεολόγος, προσδιορίζει τα τρία αυτά πρόσωπα, αναπτύσσοντας μια μοναδική Θεολογική προσέγγιση και γράφει: ‘’Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός το Πνεύμα το Άγιο’’.

Η Παναγία Τριάδα, η Τρισυπόστατη αυτή Θεότητα, η Τρισήλιος Θεότητα, αποτελεί το Μέγα και Υπερφυές Μυστήριο, που εμπεριέχει τεράστιο Θεολογικό βάθος και ύψος, που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει σε όλη την πληρότητά του, είναι κάτι όντως αδιανόητο, και προβαίνει σε μια διαχρονική προσπάθεια η ανθρώπινη λογική, να προσεγγίσει αυτό το Μέγα των Μυστηρίων, όσο μπορεί αυτό να επιτευχθεί.

Δεν παραιτείται των προσπαθειών του, αν και γνωρίζει το ανέφικτο όλων αυτών, θέλει να γίνει κοινωνός αυτού του Θείου Μυστηρίου, το απρόσιτο σε όλο το πλάτος, σε όλο το βάθος και σε όλο το ύψος του. Είναι φυσικό από την Θεότητα να είναι απαγορευτικό για τον άνθρωπο, γιατί το κτιστό δεν δύναται να κατανοήσει το Άκτιστο.

Αυτοί που μπορούν να έχουν μια πιο ουσιαστική προσέγγιση σε αυτό το Μέγα Μυστήριο, είναι μόνο οι Άγιοι, οι συνεχώς αγωνιζόμενοι τον πνευματικό αγώνα, και που έχουν στραμμένες τις κεραίες τους και όλο το είναι τους μόνο προς τον Θεό τον Πανοικτήρμονα και Ελεήμονα Θεόν, όπου έχουν αγαθοποιηθεί και στολίζονται με τις μοναδικές χάρες του Παναγίου Πνεύματος. Στο πρόσωπό τους θα είναι αποτυπωμένη η αγιότητά τους, και αυτό το επιβεβαιώνει η όλη ηθική συμπεριφορά τους. Αυτοί θα καταστούν οι πνευματικοί φάροι, όπου θα τους επισκιάζει το Πανάγιο Πνεύμα, με τα πολλά πλουμίδια της θεϊκής Χάριτος, η οποία ποτέ δεν τους εγκαταλείπει, αλλά τους χαρίζει τον Θείο Φωτισμό και τους καθιστά διορατικούς, προορατικούς και φτάνουν να επιτελούν θαυμαστά πράγματα. Αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν βεβαία την ύπαρξη της Τριαδικής Θεότητας, κάτι που αμφισβητεί ο καθημερινός άνθρωπος, που δεν μπορεί να πλησιάσει και να διαγνώσει την επισκίαση της Θείας Χάριτος.

Όταν ο άνθρωπος φτάσει να γευθεί αυτή την θεϊκή διάσταση, η οποία του χαρίζεται από τον Θεόν, αυτόν τον θείο έρωτα, όπου είναι ο μοναδικός πραγματικός ουσιαστικός έρωτας, καμία απολύτως σχέση με τον έρωτα στα ανθρώπινα μέτρα. Γι αυτόν τον έρωτα ζουν και αγωνίζονται όλοι οι ασκούμενοι πνευματικά για όλη την ζωή τους, αυτή είναι η ανταμοιβή των αγώνων τους.

Ο Θεός δια της Πανταχού Παρουσίας του, πληρή το Σύμπαν ολόκληρο, ταυτόχρονα μπορεί να βρίσκεται στις εσχατιές του είναι ο ''Πανταχού Παρών και τα πάντα πληρών'', κάτι επίσης αδιανόητο για τα ανθρώπινα μέτρα. Αλλά είναι και τόσο μικρός, όπου χωράει στις καρδιές όλων των δικαίων ανθρώπων. Όπου είναι η καθέδρα της Θεότητας, αυτοί που τηρούν τις εντολές Του και τα προτάγματά του.

Ο Θεός είναι ο Προαιώνιος Βασιλεύς, ο Δημιουργός του Σύμπαντος Κόσμου, ο μοναδικός Δημιουργός της κτίσεως ολοκλήρου, που την εδημιούργησε εν τη Πανσοφία του, με τόση λεπτομέρεια, είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, είναι Αυτός που παρέχει τα πλούτη και τις Δωρεές και ευεργεσίες του σε όλους τους ανθρώπους δεν κάνει διάκριση, βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Είναι απερηνόητος δια τον άνθρωπο, δεν θέλει να αναμειχθεί με τον άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να τον καταστήσει υποχείριο του, αν κι αυτό καθίσταται αδύνατον.

Παρ' όλη την Μεγαλοσύνη του, την Μεγαλοπρέπειά του, δεν είναι απόμακρος από τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να τον πλησιάσει δια της πίστεως και της αγάπης ταπεινωθεί, γιατί η ταπεινότητα είναι ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό ιδίωμα της Τριαδικής Θεότητας.

Ο Κύριος στην επί της Γης Παρουσίας του, δίδασκε και με τα λόγια του τις παραβολές του και με αυτή την ζωή του ταπείνωση, αυτό είναι και το μεγαλείο της ανθρώπινης υπάρξεως.

Δεν είναι κάτι τελείως απρόσιτος ο Θεός, από τον άνθρωπο και κατά καιρούς όποτε Αυτός το κρίνει κάνει εμφανή την παρουσία του.

Σε κάποια χαρακτηριστικά γεγονότα, που έχουν λάβει χώρα, να διαπαιδαγωγήσει τον άνθρωπο. Επισκέφθηκε τον οίκο του Πατριάρχου Αβραάμ, υπό μορφή τριών Αγγέλων, η περίφημη φιλοξενία του Αβραάμ. Οι τρείς Αγγελικές μορφές ήταν η προσωποποίηση της Παναγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Θεός αποκαλύφθηκε και συνομίλησε στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά με τον Προφήτη Μωϋσή και του ενεχείρησε τον Θεϊκό Νόμο, τις Δέκα εντολές.

Με την Βάπτιση του Κυρίου από τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο στον ποταμό Ιορδάνη, έχουμε την εμφάνιση της Παναγίας Τριάδος. Με την Βάπτιση του Υιού, που εισέρχεται στα ποτάμια ύδατα, κι αυτά διέγνωσαν την Θεότητα και εφοβήθησαν, ο ποταμός εστράφη εις τα οπίσω, δείγμα της Αγίας αναμάρτητης ζωής του, το Πανάγιο Πνεύμα εν είδη Περιστεράς, που είναι ο συμβολισμός του Αγίου Πνεύματος, καταβαινον εξ' ουρανού και επικάθησε επί της Κεφαλής του Υιού και ηκούσθη η Βροντερή και η Στεντορία Φωνή του Θεού, στις εσχατιές του Σύμπαντος: "Ούτος εστίν ο Υιός μου ο Αγαπητός". Οι βαπτιζόμενοι υπό του Ιωάννη, έπρεπε να παραμείνουν στο ύδωρ ικανόν χρόνον, εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους. Ο Κύριος ως αναμάρτητος ανέβει ευθύς από του ύδατος.

Ακούστηκε η στεντορία φωνή του Θεού Πατρός στο Όρος Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφω-ση του Κυρίου όπου είχε πάρει μαζί του τους τρείς μαθητές του, τον Πέτρο τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και μεταμορφώθηκε έμπροσθεν αυτών, περιλούστηκε με μία απαστράπτουσα φωτοχυσία, πολύ λαμπροτέρα του Ηλίου, που ήταν μια πρόγευση της ολόφωτης Θείας Βασιλείας. Είναι αυτή που θα απολαύσουν οι δίκαιοι που θα βρεθούν στις αυλές του Κυρίου. Ήταν τόσο τέλειο αυτό το θεϊκό Μεγαλείο της Μεταμορφώσεως, όπου ο Πέτρος γεμάτος έκσταση και απορία είπε στον Κύριο να παραμείνουν εδώ, για να απολαμβάνουν συνεχώς αυτό το εξωπραγματικό θέαμα. Του είπε να μείνουμε Κύριε εδώ, στήνοντας τρεις σκηνές, μία για εμάς και μία για το Μωϋση και μία για τον Ηλία, για τους δύο προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, που παρευρίσκονταν σε αυτό το Μυστήριο. Η Φωνή του Θεού ηκούσθη και πάλι: ''Ούτος εστί ο Υιός μου ο αγαπητός, Αυτού ακούετε". Ο Κύριος τους είπε: ''Η φωνή αυτή δεν εγένετο δι' Εμέ αλλά δι' υμάς''.

Ο Μοναδικός αληθινός Θεός, ο εποχούμενος επί των νεφελών του Ουρανού και αναπαυόμενος επί των Χερουβείμ και ανυμνούμενος υπό των Σεραφείμ.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, εκτιμώντας την Μεγαλοσύνη και το απρόσιτο της θεότητας, μέσα στην μοναδική του βιωματική προσέγγισή τονίζει Μνημονευταίο και ουχί αναπνευσταίο. Μένοντας ''Ενεός'' ενώπιον των Θείων Θαυμάτων και Θείων Χαρίτων και της μοναδικής Πανσοφίας του.

Ο Θεός τονίζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας ότι είναι ζηλότυπος, ότι όπως τα παρέχει όλα στον άνθρωπο, απαιτεί πλήρη προσήλωση και αφοσίωση από αυτόν. Ήταν αρκετές οι Θεοφάνειες του Θεού και στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή Διαθήκη.

Όταν ο Θεός δηλώνει την Παρουσία Του στα ανθρώπινα πράγματα, δεν το κάνει συχνά, αλλά το κάνει σε κάποιες στιγμές, που Αυτός ως Πάνσοφος γνωρίζει, πώς θα διαπαιδαγωγήσει τον άνθρωπο να τον οδηγήσει προς την ηθική του τελείωση.

Ο Κύριος είπε στο άρχοντα της Συναγωγής Νικόδημο, δεν θα σωθεί κανείς εάν δεν ξαναγεννηθεί δι ύδατος και πνεύματος, και δεν θα εισέλθει εις την Βασιλεία των Ουρανών, αν δεν αποκτήσει την παιδική αθωότητα και για τούτο, πάντα καλούσε τα μικρά παιδιά να έλθουν κοντά Του.

Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τα Υπερκόσμια που λαμβάνουν χώρα στα Βασίλεια της Άνω Ιερουσαλήμ. Μιλάμε για το νοητό και Υπερουράνιο Βασίλειο της κραταιάς Δυνάμεως της Θείας Μεγαλοσύνης, όπου γίνονται μέτοχοι των μοναδικών χαρισμάτων οι δίκαιοι, και είναι ευτυχής, αυτός ο οποίος με τον βιωματικό πνευματικό του αγώνα, γεύεται των μοναδικών χαρισμάτων αυτού του Υπερουράνιου Κόσμου, αυτή η αιώνια ελπίδα αυτή η αιώνια μακαριότητα.

Πώς μπορούμε να περιγράψουμε τα θαυμαστά αυτά και μεγάλα, να προσεγγίσουμε με τις περιορισμένες δυνατότητές μας ως αναφορά το Άπειρο της Θεότητας, να μπορέσουμε να δώσουμε κάποια πνευματική διάσταση σε όλα αυτά.

Ο Θεός μετά του Υιού Του αναπαύονται επί νοητού λαμπρού Θρόνου, ποιος θα μπορούσε πραγματικά να τον περιγράψει, τη λαμπρότητα θρόνου, μπορούσε αυτή να είναι ένας νοητός θρόνος επί των νεφελών του Ουρανού.

Οι Ουράνιες Αγγελικές Δυνάμεις δοξολογούν ακαταπαύστως τον Θεόν, όλα και τα εννέα (9) τάγματα των Αγγελικών Δυνάμεων υμνούν και δοξολογούν, αναμέλπουν τον Τριαδικόν ύμνον νυχθημερόν. Εδώ φυσικά ο χρόνος αποκτά μία άλλη διάσταση όπως προαναφέραμε.

Είς τάς Αυλάς του Κυρίου πολλά Μοναί εισί, τίς έκτισε ο Θεός προαιωνίως για τους αγωπώντας Αυτόν. Βεβαίως αι Μονές αυτές δεν είναι όλες ίδιες σε αξία και λαμπρότητα, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες διαβαθμίσεις, ανάλογες των πνευματικών αγώνων, που έδωσαν και δίνουν οι πιστοί χριστιανοί στην επί της Γης παρουσίας τους.

Μαζί με τις Αγγελικές Δυνάμεις, που ασηγήτως υμνούν και δοξολογούν τον Θεό να μετέχουν της Υπερουρανίου αυτής Λειτουργικής Συνάξεως και λειτουργοί του γήϊνου θησιαστηρίου.

Κάτωθι της Ιεράς Τραπέζης, όλοι αυτοί οι Δίκαιοι ικετεύουν τον Θεόν να τιμωρήσει την ασέβεια των ανθρώπων και ο Θεός απαντά: δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Αναβάλλει συνεχώς την τιμωρία τους, αυτή η τιμωρία του Θεού θα πρέπει να είναι φρικτή, και για τούτο περιμένει την μετάνοια των αμαρτωλών, δίνοντας πίστωση χρόνου.

Στο νοητό και λαμπρό Υπερουράνιο θυσιαστήριο καίει συνεχώς ο Λιβανωτός, όπου σκορπίζει τις μοναδικές θείες ευωδίες του σε όλο τον χώρο, είναι κι αυτές μοναδικές αρωματικές μοσχοβολίες μακριά των γήινων εμπειριών.

Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά και στις Αγγελικές ψαλμωδίες, μέσα σε αυτή την μοναδική πανδαισία, περιχύνονται από μία υπερκόσμια θεϊκή λάμψη, συντελείται το Μέγα των Μυστηρίων, των απολαύσεων των αιωνίων αγαθών, που απολαμβάνουν οι Δίκαιοι Ευτυχείς και Μακάριοι, οι ευρισκόμενοι σε αυτόν τον μαγευτικό κόσμο της Άνω Ιερουσαλήμ , να συγκατοικούν με τον Θεό, τον οποίο φυσικά δεν βλέπουν αλλά έ-χουν την συνεχή αίσθηση της Παρουσίας Του.

Πόσα πνευματικά χαρίσματα μοναδικά απολαμβάνουν οι δίκαιοι, όπου εξαφόρεσαν αυτή την χαρά με φρικτά μαρτύρια, τα οποία υπέμειναν μέχρι το τέλος για να αξιωθούν αυτών των αιώνιων δωρεών και να βρεθούν στους κόλπους του Αβραάμ, όπου βασιλεύει μόνο Ουράνια χαρά, η Ουράνια απόλαυση, κάτι που ο γήινος άνθρωπος δεν μπορεί καν να διανοηθεί και να προσεγγίσει.

Υ. Γ.: Προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε εν περιλήψει το Μέγα Μυστήριο της Τριαδικής Θεότητας, αν κι αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο. Μπορεί ο αναγνώστης να κατανοήσει το δύσκολο του εγχειρήματος. Είναι τεράστιο το κεφάλαιο αυτό που το μελετάμε τώρα αρκετόν χρόνο. Αυτή η μικρή περίληψη δεν εκφράζει τα θαυμαστά της Θεότητας, πολλά θα τα αναφέρουμε στην όλη μελέτη μας όταν θα έρθει η ώρα.