Ο καναπές – κρεβάτι είναι δίπλα σε ένα μεγάλο παράθυρο που βλέπει από το πέμπτο όροφο τις κορυφές άλλων σπιτιών αλλά και ψηλές περήφανες λεύκες. Το παράθυρο αυτό έχει γίνει εδώ και πολλές μέρες η μόνη μου επαφή με τον κόσμο, γιατί όπως έχω γράψει και παλιότερα το διαδίκτυο είναι υποκατάστατο επικοινωνίας, δεν είναι πραγματική επικοινωνία.
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την επιχειρηματική δράση στην Ελλάδα. Σχεδόν πάντοτε, με την εξαίρεση βέβαια αυτών που ακούγονται σε εκδηλώσεις επιχειρηματιών, τα σχόλια και οι τόνοι είναι αρνητικοί. Στην χώρα του κυρίαρχου, και συνάμα μισητού, κρατισμού κάθε αναφορά στην επιδίωξη του κέρδους λογίζεται σαν πράξη αντικοινωνική, αλαζονικά εγωιστική και περίπου καταδικαστέα.
Το 2011 έφυγε και δεν άφησε σε κανένα Έλληνα καμία καλή ανάμνηση. Το 2012 ανέτειλε και η χώρα εξακολουθεί να βιώνει, παρά τις υποσχέσεις για μαγικές λύσεις, μια πρωτοφανή οικονομική κρίση με δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις. Η ακολουθούμενη οικονομική συνταγή των δυο τελευταίων ετών διέλυσε τις οικονομικές δομές, αποτελείωσε τον κρατικό μηχανισμό, εξόντωσε την επιχειρηματικότητα, εκτόξευσε τα ποσοστά της ανεργίας, διέρρηξε τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, καταρράκωσε την υπερηφάνεια μας, μας εξαθλίωσε και μας στέρησε το χαμόγελο, οδήγησε χιλιάδες συμπολίτες μας στην απόγνωση και όλη την κοινωνία να διακατέχεται από αισθήματα ανασφάλειας, κατάθλιψης και οργής.
Βρέθηκα προχθές σε γνωστή καφετέρια στο Χολαργό. Από εκείνες τις τυχερές που ακόμα γεμίζουν με θαμώνες. Εκεί μου έκλεισε συνάντηση ο συνομιλητής μου. Κάποια στιγμή τα μάτια και ο λαιμός μου άρχισαν να τσούζουν από το ντουμάνι. Καθόμουν απέναντι από την είσοδο της καφετέριας και το κατάλαβα καλύτερα όταν το κρύο με χτύπησε σαν κρύα λάμα μαχαιριού. Επειδή μόλις είχα ξεμπλέξει με τη γρίπη, φώναξα πανικοβλημένος τη σερβιτόρα.
Πλησιάζω το μήνα που βρίσκομαι περίπου ακίνητος στο κρεβάτι, εξ αιτίας του γνωστού τροχαίου, οπότε η τηλεόραση είναι μια κάποια λύση για να περνάν οι ώρες. Έτσι οι ειδήσεις έχουν γίνει ο καθημερινός μου εφιάλτης! Προσπαθώ, με αφορμή το συνεχές σφυροκόπημα που υφίσταμαι, να κάνω μια πολιτική αποτίμηση όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Η αριστερά θέλει να παίξει το ρόλο του προστάτη του λαού, μη μπορώντας όμως να πείσει. Όντας η ίδια κατακερματισμένη σε τέσσερα κομμάτια πως να ενώσει τους Έλληνες; Πως να εξηγήσει τους λόγους που δεν την αφήνουν να αποτελέσει την ενιαία αριστερά στη χώρα; Μήπως αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι η καρέκλα κι όχι το καλό του τόπου;
