Έγραφα πριν λίγα χρόνια για το φαινόμενο του νεποτισμού στη πολιτική ζωή της χώρας: «Νεποτισμός είναι η οικογενειοκρατία, η οποία εκδηλώνεται με την παραχώρηση θέσεων και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους. Είναι η εκμετάλλευση από κάποιον του αξιώματος ή της θέσης που κατέχει, για να προωθήσει συγγενικά ή άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σε θέσεις κι αξιώματα χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια.
Ήταν τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ΄90. Όχι για την Ελλάδα. Η χώρα μας ζούσε τη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Του γκαντέμη, του γρουσούζη, του ληστή με το τρίτο χέρι, για να χρησιμοποιήσω κάποιους απ τους πιo λάιτ χαρακτηρισμούς, που ο τύπος του έδινε απλόχερα. Βέβαια σε πείσμα πολλών ο άνθρωπος αυτός ζει ακόμα και ΄΄απολαμβάνει΄΄ τη δικαίωση του, για τα έργα, τα λόγια και τα αλάρμ που έστελνε στην ελληνική κοινωνία για το οικονομικό μέλλον του τόπου. Μήπως του τα αναγνώρισε ο διαπλεκόμενος τύπος; Σιγά μη δικαιώσει τον βρικόλακα, τον προδότη της κατοχής. Που μ΄ αυτή τη μούρη, ήθελε να κυβερνήσει τη χώρα.
Και άλλοτε έχω ασχοληθεί με τον αείμνηστο Ηπειρωτικής καταγωγής Μιχαήλ Μπέλλο, Ιατρό, εκλεγμένο Δήμαρχο Αγρινίου για δύο συνεχόμενες τετραετίες, που ΔΩΡΙΣΕ την από έκταση πλέον των 10 στρεμμάτων οικοπεδική εκτασή του στο Δήμο και δημιούργησε την κεντρική πλατεία Αγρινίου. Προς τιμήν του Δωρητή και δημιουργού δόθηκε στην πλατεία το ονομά του και ονομάστηκε ΄΄ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΕΛΛΟΥ΄΄ και στήθηκε μάλιστα επάνω σ’ αυτήν και μαρμάρινη αναμνηστική στήλη με το ονομά του και έτσι την θυμούνται οι παλαιοί Αγρινιώτες και Αιτωλοακαρνάνες.
 |
| Ναός Ζωοδόχου Πηγής Αρχοντοχωρίου. |
Η αναταραχή και η χαώδης κατάσταση, που επικρατούν σήμερα στον κλάδο Υγείας στη χώρα μας, μας υποχρεώνουν να τελούμε σε διαρκή επαγρύπνηση, όσον αφορά την ευχή για την ύπαρξη και το μέλλον της εύρυθμης λειτουργίας του Κ.Υ. Μύτικα, με προηγούμενο άρθρο μου στην εφημερίδα «Γεγονός», είχα επισημάνει έγκαιρα τον φόβο για τον επαπειλούμενο κίνδυνο, εν’ όψει των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται στην πρωτοβάθμια υγεία.
Εκείνος καθόταν στο καφέ κι έπινε τον ελληνικό του. Διπλό και σκέτο. Η ζάχαρη δεν του έκανε καλό και την απέφευγε. Βλέπεις το γήρας δεν έρχεται μόνο, συνήθιζε να λέει. Δεν ήταν όμως έτσι. Σε ότι αφορά τη περίπτωση του δηλαδή, γιατί πενηντατριάρης σαν κι αυτόν μόνο γέρο δεν τον λες. Από δεκαοχτώ χρονών ερωτεύτηκε τα πελάγη. Κι ήταν συνέχεια στα νερά, γητευτής των θαλασσών, εκτός απ’ τα δύο χρόνια που φοίτησε στην Σχολή Εμπορικού Ναυτικού στη Σύρο. Είχε χάσει τους γονείς του νωρίς κι η αδελφή του έμενε στο Λονδίνο χρόνια πολλά τώρα αφού είχε παντρευτεί έναν κοκκινόκωλο Εγγλέζο.
